Τελικά, εδώ έχουμε να κάνουμε επιεικώς με θέατρο του παραλόγου. Βγαίνει ο Κλίντον και λέει ότι η πρόταση παραπομπής του θέματος της Ιμιας στο Διεθνές Δικαστήριο έγινε από την ελληνική κυβέρνηση και οι ΗΠΑ απλώς τη στήριξαν. Ερχεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και δηλώνει ότι η ελληνική πλευρά ουδέποτε ζήτησε από κανέναν - άρα και τις ΗΠΑ - να αναλάβει σχετική πρωτοβουλία. Την ίδια ώρα ο Γ. Παπανδρέου δηλώνει ότι "ναι", στη συνάντησή του με τον Χόλμπρουκ, έθεσε ως πρόταση επίλυσης του ζητήματος την παραπομπή του θέματος στη Χάγη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επανέρχεται και εκεί που διαψεύδει ότι η κυβέρνηση ζήτησε από τις ΗΠΑ να ανεγείρουν θέμα Χάγης, δηλώνει ότι ο Γ. Παπανδρέου καλώς ενέργησε που το ανέγειρε στις συζητήσεις του με τον Αμερικανό υφυπουργό! Το "κλου" αποτελεί ο Θ. Πάγκαλος που ξαναπήρε"σβάρνα" τους σταθμούς, για να πει "και τι σημασία έχει ποιος το έθεσε" (;!)

Πρόκειται για ρεσιτάλ αναξιοπιστίας. Πρόκειται για ρεσιτάλ διγλωσσίας. Πρόκειται για αποθέωση της μυστικής διπλωματίας. Και εδώ τίθενται ουσιαστικά ερωτήματα: Οταν κάθε μέρα που περνάει ανακύπτει το ένα θέμα μετά το άλλο σχετικά με τη συμφωνία που έκανε η ελληνική κυβέρνηση με τους Αμερικανούς, ποιος μπορεί να δώσει βάση στα λεγόμενά της για το τι τελικά συμφώνησε; Είναι αυτό υπεύθυνη στάση, να βγαίνει ο ένας κυβερνητικός αρμόδιος, για να διαψεύσει τον άλλον και να έρχεται κατόπιν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να τους διαψεύσει όλους, με πρώτον τον εαυτό του; (!).

Ομως, πέρα από την αναξιοπιστία, δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση τη σημασία που έχει αν η ίδια έθεσε θέμα Χάγης; Εδώ ένα από τα δυο ισχύει: Η η Ιμια είναι ελληνική και άρα όχι μόνο δεν προσφεύγεις στη Χάγη, αλλά και ούτε καλείς κανέναν να προσφύγει, ή επιζητάς τη διευθέτηση του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο, οπότε δημιουργείς αντικειμενική βάση, για να υποστηρίξει κάποιος τρίτος ότι δεν είσαι και τόσο σίγουρος για την κυριαρχία σου στην περιοχή. Η το ένα ή το άλλο. Ακόμα παραπέρα. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί οι Αμερικανοί προέτρεψαν (ή συμφώνησαν) να πάει το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο. "Θετικό", λέει η κυβέρνηση, γιατί τα διπλωματικά μας όπλα είναι "αήττητα". Μάλιστα. Δηλαδή αν η Τουρκία διεκδικούσε τη... Λάρισα, η κυβέρνηση θα αποδεχόταν να λυθεί το ζήτημα στη Χάγη; Η έστω θα υποστήριζε ότι όποιος μας συμβουλεύει να λύσουμε τη "διαφορά" εκεί, λειτουργεί "θετικά, φιλικά και συμμαχικά";