Οταν ο νέος Σουηδός πρωθυπουργός, Γκέραν Πέρσον, σαν νεοεκλεγμένος Πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ανακοίνωνε τα βασικά συμπεράσματα του πρόσφατου έκτακτου συνεδρίου, εύκολα διαπίστωνε κανείς στο πρόσωπό του μια ανακούφιση: Οι αντιπρόσωποι είχαν συμφωνήσει σ' όλα τα κύρια ζητήματα της κομματικής ηγεσίας, καθώς και με την πρόταση ν' αναβληθεί μέχρι το επόμενο συνέδριο του κόμματος το 1997, η διεξοδική συζήτηση σχετικά με το "Ναι" ή το "Οχι" της Σουηδίας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση, ακόμα και στην περίπτωση που το Σουηδικό Κοινοβούλιο θελήσει να πάρει μια τελεσίδικη απόφαση σχετικά με το καυτό αυτό θέμα. Πριν απ' όλα, όμως, ένα είναι εντελώς ξεκάθαρο: Οταν πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση οι διαφωνίες και η ανασφάλεια είναι τόσο μεγάλες ώστε μια διεξοδική συζήτηση "θα ήταν δυνατόν να τινάξει το συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στον αέρα... ".

Στο μεταξύ, γενική πλέον είναι η διαπίστωση ότι, ένα μεγάλο μέρος των σοσιαλδημοκρατών δεν έχει ακόμα συμβιβασθεί με την πραγματικότητα της ένταξης της χώρας τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που αριθμεί μόλις 15 μήνες. Ταυτόχρονα, ο ενθουσιασμός που είχε παρατηρηθεί στον σουηδικό πληθυσμό όσον αφορά την ένταξη "έχει εξατμισθεί... ". Ετσι λοιπόν, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μια σοβαρή πλειοψηφία των Σουηδών πολιτών έχει ήδη μετανιώσει που ψήφισε υπέρ της ένταξης της χώραςστην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ το 41% θέλει η Σουηδία να εγκαταλείψει οριστικά την ΕΕ.

Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί σήμερα τη Σουηδία είναι το πρωτοφανές υψηλό ποσοστό ανεργίας που ξεπερνά το 8% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Σχετικά με αυτό θα πρέπει να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, η σκανδιναβική αυτή χώρα στη διάρκεια της δεκαετίας του '80 είχε κατορθώσει να πετύχει μια σχεδόν απόλυτη απασχόληση. Η προσδοκία λοιπόν, ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει κάτι για τη λύση του οξυνόμενου προβλήματος της ανεργίας, αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα επιχειρήματα των υπέρμαχων της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η απογοήτευση, όμως, δεν άργησε να έρθει... Τα ισχυρότερα μέλη της ΕΕ, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία δε συμφωνούν καθόλου με τη σουηδική ιδέα για μια αποτελεσματική λύση του προβλήματος της ανεργίας, αφού στη Διακυβερνητική Διάσκεψη δε θα γίνει λόγος για την "Αντιμετώπιση της Απασχόλησης", την οποία προπαγάνδιζε ο πρώην Σουηδός πρωθυπουργός, Ινγβαρ Κάρλσον. Αλλά και για τον νέο πρωθυπουργό, Πέρσον, ο οποίος είναι οπαδός της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ενωσης, το ζήτημα της ανεργίας παραμένει ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα. Κατά τ' άλλα, πιστεύει ότι, η Σουηδία θα είναι σε θέση μέχρι το 1999 να εκπληρώσει τα κριτήρια για την προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Αμφιβάλλει, όμως, για τη γερμανική εμμονή στο χρονοδιάγραμμα της Νομισματικής Ενωσης, που έχει σαν βάση μια συνεχιζόμενη οικονομική ανάπτυξη και όχι την πιθανότητα μιας οικονομικής ύφεσης στη διάρκεια του 1997.

Την αυστηρή τήρηση των κριτηρίων άρχισε να την αισθάνονται για τα καλά οι Σουηδοί εργαζόμενοι από τα μέσα ακόμα του 1995 όταν η κυβέρνηση παρουσίασε το Σουηδικό Πρόγραμμα σύγκλισης, το οποίο προβλέπει δραστικές κοινωνικές περικοπές και επιπρόσθετους φόρους, απ' όπου θα πρέπει να εξοικονομηθούν πάνω από 118 δισεκατομμύρια κορόνες. Ταυτόχρονα, η κρατική νέα χρέωση που ισοδυναμεί με το 9% της συνολικής κοινωνικής αποδοτικότητας σύντομα θα πρέπει να μειωθεί στο 5%, ενώ μέχρι τέλους αυτού του χρόνου θα πρέπει να κατέβει στο μηδέν. Η επίτευξη, όμως, του στόχου αυτού θα απαιτήσει σκληρές περικοπές στις κοινωνικές κατακτήσεις, με αποτέλεσμα να σημειώνεται όλο και περισσότερο μια αισθητή μείωση του πραγματικού εισοδήματος των Σουηδών εργαζομένων. Ετσι, από την αρχή αυτού του χρόνου μειώνονται τα επιδόματα ανεργίας από 90% στο 75% του εργατικού εισοδήματος. Το ίδιο θα συμβεί με τα επιδόματα ασθενείας, ακόμα και με τα παιδικά επιδόματα, κάτι που θα παρατηρηθεί 50 χρόνια μετά την καθιέρωσή τους...