Σχετικά με την επικείμενη εφαρμογή μιας πολιτικής πρωτοφανούς σκληρής λιτότητας στην Αυστρία έχουν κατ' αρχήν συμφωνήσει οι δυο εταίροι της νέας κυβέρνησης του Μεγάλου Συνασπισμού, το Σοσιαλδημοκρατικό και το Λαϊκό Κόμμα. Ετσι, λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, τα οικονομικώς ασθενή τμήματα του αυστριακού πληθυσμού γίνονται ασθενέστερα, τα μεσαία στρώματα καταληστεύονται πάρα πέρα, εντελώς άθικτα παραμένουν τα υπερκέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ ο στρατιωτικός προϋπολογισμός κάθε άλλο παρά μειώνεται...

Ταυτόχρονα, όμως, άρχισαν κιόλας να διαφαίνονται ξεκάθαρα και οι πρώτες περίμετροι της νέας πολιτικής ασφάλειας, που πρόκειται ν' ακολουθήσει η κυβέρνηση. Κι όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς σ' αυτήν, η ουδετερότητα της Αυστρίας δεν έχει καμιά θέση πλέον... Τη στιγμή λοιπόν, που ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος, Βόλφγκανκ Σίσελ, και ο δεξιός φίλος του υπουργός Αμυνας, Βέρνερ Φασλάμπεντ, απαιτούν ανοιχτά τη συμμετοχή της χώρας στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος, Φραντζ Βρανίτσκι, κάνει ήδη σκέψεις για το ποια μορφή θα έχει αυτή η συμμετοχή: Η μαγική λέξη ονομάζεται "Νόμος Συνεργασίας για την Ασφάλεια", με τη βοήθεια του οποίου ο Βρανίτσκι επιδιώκει να κατευθύνει τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού.

Η ψήφιση του νόμου αυτού στόχο έχει από τη μια πλευρά, την παρεμπόδιση του Λαϊκού Κόμματος να θέσει αίτημα αλλαγής του Συντάγματος, που να αφορά στην υπόσκαψη του στάτους της ουδετερότητας και από την άλλη, όμως, να καταστεί δυνατή η αποστολή Αυστριακών στρατιωτών στις πρώην νοτιοανατολικές αποικίες, προκειμένου να συμμετέχουν σε "επιχειρήσεις διατήρησης της ειρήνης", όπως είναι η νέα διατύπωση, που χρησιμοποιείται στις συζητήσεις σχετικά με τη "νέα τάξη πραγμάτων"...

Το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας, το οποίο αρχικά απαιτούσε την ψήφιση ενός έτσι ονομαζόμενου "Νόμου Αλληλεγγύης", σύμφωνα με τον οποίο ο αυστριακός στρατός θα αναλάμβανε το καθήκον συμπαράστασης απέναντι στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, φαίνεται ν' αποχτάει σάρκα και οστά με βάση μια υποχώρηση του Αυστριακού καγκελάριου. Με τον τρόπο αυτό, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, ο δρόμος της ουδετερότητας αρχίζει και εγκαταλείπεται... Στα πλαίσια αυτά ο αντικαγκελάριος και ο υπουργός Αμυνας, πριν λίγες μέρες, είχαν επισκεφθεί το τμήμα σκαπανέων του αυστριακού στρατού στο Βόκοβο της Κεντρικής Βοσνίας. Κάτω λοιπόν, από τη Διοίκηση του ΝΑΤΟ, οι 293 εθελοντές "θέλουν να παίξουν εκεί τον πόλεμο για την ειρήνη...".

Στην περίπτωση μάλιστα, που οι στρατιώτες αυτοί κληθούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους και ο δρόμος τούς οδηγήσει στο πλησιέστερο Σαράγεβο, τότε αυτοί αναγκαστικά θα περάσουν πάνω από τη γέφυρα, την οποία το καλοκαίρι του 1914 είχε πατήσει και ο διάδοχος του αυστριακού θρόνου, Φραντζ Φέρντιναντ και είχε τότε ανατιναχτεί στον αέρα από ένα Σερβοβόσνιο. Την εποχή, εκείνη η Βιέννη ήταν η μόνη αρμόδια "για την τήρηση της τάξης και της ησυχίας" στη Βοσνία. Σήμερα, όμως, την ανώτατη εντολή στα Βαλκάνια την έχουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές.

Το οικοδόμημα βέβαια, της αυστριακής ουδετερότητας, την οποία η Σοβιετική Ενωση θεωρούσε σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την έγκριση της σχετικής Κρατικής Συμφωνίας, εδώ και πολύ καιρό είχε αρχίσει να σείεται... Οταν ακόμα, ο Γερμανός κομισάριος, Μάρτιν Μπάγκεμαν, στις αρχές του 1991, που άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Αυστρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έκανε τις πρώτες σκέψεις "για το πώς θα μπορούσε κανείς με ευλυγισία να προδιορίσει την ουδετερότητα", ήδη αυτό σήμαινε την αρχή του τέλους της. Από τότε, οι πιο συνηθισμένες λέξεις και χαρακτηρισμοί, που άκουγε ή διάβαζε κανείς σχετικά με την ουδετερότητα, ήταν "μύθος" ή "χίμαιρα".

Τέλος, το επόμενο στρατιωτικό βήμα με κατεύθυνση τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, ήδη αρχίζει και συζητιέται... Κι όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της σ' έναν επαγγελματικό στρατό. Και όλες οι άλλες συζητήσεις σχετικά με την ουδετερότητα, δε θα σήμαιναν τίποτα άλλο, παρά αντίο σ' αυτήν...

Νίκος ΗΛΙΟΥΔΗΣ - ΗΛΙΑΔΗΣ