ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ.-

Πολύ δύσκολες ώρες περνά, για άλλη μια φορά, η ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία". Ενα μήνα μετά τις τέσσερις επιθέσεις αυτοκτονίας της εξτρεμιστικής ισλαμικής οργάνωσης "Χαμάς", που στοίχισαν τη ζωή σε, τουλάχιστον, 60 ανθρώπους, η Δυτική Οχθη μοιάζει, και πάλι, με πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση στην περιοχή δε θυμίζει καθόλου τελική φάση μιας συμφωνίας ειρήνης.

Η πολυσυζητημένη και εντυπωσιακή Διάσκεψη Κορυφής του Σαρμ ελ Σέιχ, υπό την πλήρη καθοδήγηση των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν κατέληξε παρά σε ένα γενικόλογο ευχολόγιο, που απέχει έτη φωτός από τη σημερινή πραγματικότητα. Βεβαίως, όλοι ανεξαιρέτως οι 130 παρευρισκόμενοι ηγέτες δεσμεύτηκαν να βοηθήσουν τα μέγιστα στην ευόδωση της υπάρχουσας ειρηνευτικής διαδικασίας και υποσχέθηκαν αμέριστη συμπαράσταση στον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ και στον εταίρο του Ισραηλινό πρωθυπουργό Σιμόν Πέρες. Ολα φαίνονταν να βαίνουν καλώς. Η πίστη και των δύο πλευρών στην ειρήνη, καθώς και το παγκόσμιο ενδιαφέρον για την ευόδωσή της επαναδιατυπώθηκαν και φυσικά η αμερικανική κυριαρχία στην περιοχή εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο, θέτοντας τα θεμέλια μιας ακόμη πιο "σκληρής" ειρήνης για τον παλαιστινιακό λαό.

Φαίνεται, όμως, ότι όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να επαναφέρουν την "πληγωμένη" δημοτικότητα του Σιμόν Πέρες στην πρώτη θέση. Μόλις δύο μήνες πριν από τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές στο Ισραήλ, οι βομβιστικές επιθέσεις της "Χαμάς" έδωσαν το προβάδισμα στην ακροδεξιά αντιπολίτευση της"Λικούντ". Το ηγετικό επιτελείο του Εργατικού Κόμματος, λοιπόν, μοιάζει να αποφάσισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη συναισθηματική φόρτιση της ισραηλινής κοινής γνώμης και να παίξει το χαρτί του "σκληρού" και "αποφασιστικού" Σιμόν Πέρες. Πραγματοποιώντας στροφή 180 μοιρών στη, μέχρι σήμερα, πολιτική του γραμμή, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δεσμεύτηκε να πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για να δώσει την ευκαιρία στον ισραηλινό λαό να εγκρίνει ή όχι την τελική συμφωνία ειρήνης με τους Παλαιστινίους. Μετά από το άνοιγμα αυτό στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, αποφάσισε να "χτυπήσει" την αντίπαλη "Λικούντ" στο ίδιο της το πεδίο, δηλαδή στο συντηρητικό δεξιό εκλογικό σώμα με αιχμή τους Εβραίους εποίκους. Ετσι, ξεχνώντας την άποψή του περί σταδιακής απομάκρυνσης των εβραϊκών οικισμών από τη Δυτική Οχθη, τάχθηκε υπέρ της παραμονής τους εκεί και μάλιστα έδωσε εντολή να ανεγερθούν δύο νέα κτιριακά συγκροτήματα.

Μέσα στο ίδιο πλαίσιο πλεύσης, τα ισραηλινά στρατεύματα δεν αποχώρησαν από τη Χεβρώνα την 28η Μάρτη, όπως είχε οριστεί από τις ειρηνευτικές συμφωνίες, ενώ ο αποκλεισμός της Δυτικής Οχθης παρατάθηκε μέχρι σήμερα, ξεπερνώντας ακόμα και τα ανάλογα μέτρα επί εποχής ισραηλινής κατοχής. Η τελευταία πινελιά στο εκλογικό σκληρό προφίλ του Σιμόν Πέρες είναι οι εκατοντάδες συλλήψεις Παλαιστινίων υπόπτων, οι οποίοι κρατούνται και θα κρατούνται για τους επόμενους μήνες "προληπτικώς", χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες! Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω μέτρα, η κατεδάφιση των σπιτιών των τραγικών καμικάζι σκιαγραφεί αναμφίβολα μια ισραηλινή τακτική ομαδικής τιμωρίας σε βάρος ενός ολόκληρου παλαιστινιακού λαού.

Στην άλλη πλευρά της διαχωριστικής πράσινης γραμμής, η κατάσταση βαίνει από το κακό στο χειρότερο και το θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα. Η παλαιστινιακή αρχή, με επικεφαλής τον ηγέτη της Γιάσερ Αραφάτ, καταδίκασε τις βομβιστικές επιθέσεις της "Χαμάς" και εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για την εξάρθρωση όλων των ενόπλων ισλαμικών εξτρεμιστικών οργανώσεων. Οι καταγγελίες του Γιάσερ Αραφάτ περί συνεργασίας των φανατικών ισλαμιστών με ακροδεξιούς Εβραίους έμειναν να αιωρούνται και οι λεκτικές επιθέσεις κατά της ισραηλινής κυβέρνησης για "παραβίαση των ειρηνευτικών συμφωνιών με την παράταση του αποκλεισμού" δε φάνηκε να έπεισαν τον παλαιστινιακό λαό για τα "καθαρά χέρια" της παλαιστινιακής ηγεσίας. Τις πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης, ακολούθησε η οργή, η αγανάκτηση και το συναίσθημα ότι "δεν πάει άλλο".

Η παλαιστινιακή Αστυνομία προχώρησε σε αλλεπάλληλες συλλήψεις και επιδρομές ακόμα και στον ισλαμικό τομέα της πόλης της Γάζας, ορμητήριο της "Χαμάς", στον οποίο δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του ο ισραηλινός στρατός. Οι βίαιες επιδρομές των παλαιστινιακών αρχών δεν περιορίστηκαν σε τζαμιά και σπίτια υπόπτων, αλλά επεκτάθηκαν ακόμα και σε πανεπιστημιακά κτίρια, τα οποία δεν ελέγχονταν από τους ισλαμιστές. Με δακρυγόνα, πυροβολισμούς στον αέρα και γκλομπ, οι Παλαιστίνιοι αστυνομικοί αντιμετωπίζουν τους συμπατριώτες τους διαδηλωτές, όταν, κατά χιλιάδες, ξεχύνονται πλέον, σχεδόν καθημερινά, στους δρόμους των αυτόνομων περιοχών, διαμαρτυρόμενοι για τον παρατεινόμενο ισραηλινό αποκλεισμό και για την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Αστυνομία.

Οι εκκλήσεις των αξιωματούχων των Ηνωμένων Εθνών και οι κατευναστικές παρεμβάσεις του Γιάσερ Αραφάτ δε μοιάζουν να μπορούν να καθησυχάσουν τους Παλαιστινίους, που έχουν φθάσει σε σημεία μιζέριας, ανέχειας και πείνας, που δεν είχαν φθάσει ούτε καν κατά τη διάρκεια της ισραηλινής κατοχής. Η μερική χαλάρωση του αποκλεισμού, που επέτρεψε την είσοδο τροφίμων και εμπορευμάτων στα παλαιστινιακά εδάφη και έδωσε άδεια εισόδου στο ισραηλινό έδαφος σε, περίπου, 2.000 Παλαιστινίους άνω των 45 ετών, δεν είναι αρκετή. Δεκάδες χιλιάδες άλλοι Παλαιστίνιοι παραμένουν άνεργοι, στη Γάζα η ανεργία έχει χτυπήσει ποσοστά - ρεκόρ άνω του 60% και η ειδική επιτροπή του ΟΗΕ μιλά για όρους γενοκτονίας, καθώς, εκτός από την έλλειψη τροφίμων, υπάρχει άμεση ανάγκη για εισαγωγή ιατροφαρμακευτικού υλικού, καθώς δεκάδες ασθενείς πεθαίνουν αβοήθητοι.

Ο "ειρηνοποιός" Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, ο οποίος στην εκλογή Πέρες και στην εγκαθίδρυση της "PAX AMERICANA" στην περιοχή στοιχηματίζει και τη δικιά του επάνοδο στο Λευκό Οίκο το Νοέμβρη του 1996, προσπαθεί διά της διπλωματικής οδού να επαναφέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τον Ισραηλινό πρωθυπουργό και να καθησυχάσει τη βαθιά ανησυχία του Γιάσερ Αραφάτ, που βλέπει την επιρροή του να κλονίζεται ανεπανόρθωτα. Αφού σταθεροποιηθεί στους δείκτες των δημοσκοπήσεων της ισραηλινής κοινής γνώμης, ο Σιμόν Πέρες πιθανότατα θα επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις και, αναμφίβολα, θα δεχτεί όλα όσα έχουν, ήδη, καταληχθεί από τις υπάρχουσες ειρηνευτικές συμφωνίες υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον.

Σε αυτό το παιχνίδι των ισορροπιών δύναμης, επιρροής και μοιρασιάς, οι κινήσεις που έχουν γίνει, μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα τη Σύνοδο του Σαρμ ελ Σέιχ, προοιωνίζονται ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις εκ μέρους του Γιάσερ Αραφάτ, οι οποίες με τη σειρά τους, κατά πάσα πιθανότητα, θα χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για τις σταδιακές χαλαρώσεις των ισραηλινών μέτρων και την τελική επιβολή των προδιαγεγραμμένων σχεδίων. Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι, όμως, ακόμα και μέλη της "Φατάχ", της οργάνωσης του Αραφάτ, μιλούν για μια κοινωνική έκρηξη, ανυπολόγιστου μεγέθους και συνεπειών, που μοιάζει να στρέφεται ενάντια σε όποιον στέκεται εμπόδιο στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Και όσο και αν ο Παλαιστίνιος ηγέτης διατείνεται ότι αποδέκτης της νέας αυτής "Ιντιφάντα" είναι και πάλι το Ισραήλ και η πολιτική του ηγεσία, πολλοί είναι αυτοί που εκφράζουν βαθύτατες ανησυχίες και για τους "εταίρους" του Ισραήλ στην "ειρηνευτική διαδικασία".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ