Μετά από κάθε σιδηροδρομικό ατύχημα ή δυστύχημα, εκτός από τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες, τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, γράφονται και ξαναγράφονται άρθρα και αναλύσεις για την "εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων", για την αδήριτη ανάγκη να αντικατασταθούν οι ισόπεδες διαβάσεις από ανισόπεδες κλπ. Ωστόσο, αν και το πρόβλημα είναι αρκετά σοβαρό, κανείς από τους αρμοδίους μέχρι σήμερα δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά. Οι πενιχρές εξαγγελίες για τη λήψη μέτρων μένουν εξαγγελίες και έτσι το πρόβλημα διαιωνίζεται. Και αν για τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις διοικήσεις του ΟΣΕ, η επίλυση του προβλήματος είναι "υπ' αόριστη αναστολή", δε φταίνε σε τίποτα οι χιλιάδες οδηγοί, που καθημερινά είναι υποχρεωμένοι να διέρχονται αναγκαστικά "με την ψυχή στο στόμα" από γραμμές - καρμανιόλες.

Για να εκλείψει το σοβαρό αυτό πρόβλημα, αναγκαία και ικανή προϋπόθεση είναι να πάψουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις να αντιμετωπίζουν το σιδηρόδρομο ως "φτωχό συγγενή του αυτοκινήτου", για χάρη των αυτοκινητοβιομηχανιών και του καρτέλ των "επτά αδελφών" πετρελαίου.

Οι αφύλακτες ισόπεδες σιδηροδρομικές διαβάσεις είναι "παιδική ασθένεια" των ελληνικών σιδηροδρόμων. Και αν άλλες μακρινές εποχές, η "ασθένεια" αυτή δεν είχε οδυνηρές συνέπειες, σήμερα είναι πλέον "καρκίνωμα". Τα σιδηροδρομικά ατυχήματα και δυστυχήματα στις αφύλακτες διαβάσεις τα τελευταία χρόνια αποτελούν την "Αχίλλειο πτέρνα" του σιδηροδρομικού δικτύου του ΟΣΕ και "εκτροχιάζουν" την αξιοπιστία του πιο ασφαλούς συγκοινωνιακού μέσου, του τρένου.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού, από το 1980 μέχρι σήμερα έχουν γίνει συνολικά 1.795 σιδηροδρομικά δυστυχήματα - ατυχήματα και έχασαν τη ζωή τους 272 άνθρωποι. Μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια έγιναν 394 ατυχήματα - δυστυχήματα, από τα οποία τα 180 ήταν θανατηφόρα!

Οπως είναι γνωστό, το δίκτυο του ΟΣΕ είναι απαρχαιωμένο. Η χάραξη του δικτύου χρονολογείται από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη. Είναι δηλαδή υπεραιωνόβια (!) και διχοτομεί πολλές πυκνοκατοικημένες περιοχές, κάτι που πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες πρόκλησης ατυχημάτων. Στα 2.500 χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής υπάρχουν 1.800 ισόπεδες διαβάσεις (δηλαδή σχεδόν κάθε χιλιόμετρο και διάβαση), από τις οποίες, λόγω έλλειψης προσωπικού φυλάσσονται μόνο οι 621.

Με βάση τα διεθνή "στάνταρ", όσο περισσότερες διαβάσεις έχει ένα σιδηροδρομικό δίκτυο τόσο πιο ξεπερασμένο και αντιλειτουργικό θεωρείται. Κι αυτό, γιατί τα σύγχρονα σιδηροδρομικά δίκτυα έχουν ελάχιστες ισόπεδες διαβάσεις, στις οποίες απαραιτήτως υπάρχουν αυτόματα συστήματα ασφαλείας.

Αν, όμως, αυτή είναι η κατάσταση που ισχύει εδώ και χρόνια στις προηγμένες σιδηροδρομικά χώρες, στην Ελλάδα του 1995 μόνο στην περιοχή της Αττικής υπάρχουν 116 διαβάσεις, ενώ 1.007 υπάρχουν στο δίκτυο της Πελοποννήσου.

Οι 12.000 εργαζόμενοι στον ΟΣΕ έχουν κατ' επανάληψη καταγγείλει όλες τις κυβερνήσεις για την εγκληματική αδιαφορία που δείχνουν, ενώ παράλληλα αξιώνουν την άμεση λήψη μέτρων, για να πάψουμε να θρηνούμε θύματα στις σιδηροδρομικές διαβάσεις.

Ομως, μέχρι σήμερα, δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο, αν και οι αρμόδιοι μοιράζουν υποσχέσεις για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού σιδηροδρόμου.

Βέβαια, μετά από κάθε σιδηροδρομικό ατύχημα, η επωδός είναι γνωστή: Επιρρίπτονται οι ευθύνες στα θύματα, που - σύμφωνα με τους αρμόδιους - κατά τεκμήριο παραβιάζουν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Ετσι, τα πορίσματα που εκδίδουν οι εμπειρογνώμονες του ΟΣΕ για τα αίτια και τις συνθήκες ενός ατυχήματος μπαίνουν στο συρτάρι και όλα είναι "μέλι γάλα".

Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι αρμόδιοι παραδέχονται ότι υπάρχει συνυπευθυνότητα του ΟΣΕ στην πρόκληση ατυχήματος, επικαλούνται το "υψηλό" οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η λήψη μέτρων ασφαλείας και ξεμπερδεύουν. Υποστηρίζουν ότι για τη φύλαξη όλων των σιδηροδρομικών διαβάσεων απαιτείται ετήσια δαπάνη 24 δισ. δραχμών για τη μισθοδοσία του προσωπικού, ενώ σήμερα το κόστος από τις φυλασσόμενες διαβάσεις ανέρχεται σε 10 δισ. δραχμές το χρόνο. Βέβαια με αυτήν την "εξήγηση" είναι γεγονός ότι μεταθέτουν τις ευθύνες στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το κράτος υποχρεούται να καταβάλλει το 50% της δαπάνης για τη φύλαξη των διαβάσεων. Ομως, από το 1981 δεν έχει πληρώσει ούτε δραχμή! Κάτι που οδήγησε στο εξής οξύμωρο: Ο ΟΣΕ, που ανήκει εξ ολοκλήρου στο Δημόσιο, υπέβαλε αγωγή κατά του Δημοσίου, διεκδικώντας 145 δισ. δραχμές!

Πάντως, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα περισσότερα σιδηροδρομικά ατυχήματα - δυστυχήματα θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε ανισόπεδη διάβαση αντί για ισόπεδη, εύκολα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάθε ολιγωρία στη λήψη μέτρων ασφαλείας είναι εγκληματική. Κι ας αφήσουν κατά μέρος οι αρμόδιοι την προκλητική δικαιολογία ότι τα μέτρα ασφαλείας συνεπάγονται "υψηλό οικονομικό κόστος". Οι απώλειες ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθούν...