Βραδιά καθαρτήρια η αποψινή, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Σμίγουν η έγνοια μας για τη διάσωση του ιστορικού αρχείου του ΚΚΕ με την έγνοια μας για τη διάσωση του πολιτισμού μας. Είναι αναγκαία αυτή η βραδιά καθαρμού από τα "πολιτιστικά" απόβλητα, που μας κατακλύζουν καθημερινά, συστηματικά και πανταχόθεν, προς δόξαν και συμφέρον του μεγάλου και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου της οπτικοακουστικής βιομηχανίας και των ΜΜΕ. Προς δόξαν και συμφέρον αυτών, που, αυτοδικαίως, μπορούμε να τα παραφράσουμε: Μονοπώλια Μαζικής Επίθεσης κατά του λαού και του πολιτισμού μας. Είναι ζωτικά, πλέον, αναγκαίος ο καθαρμός του λαού με τα "νάματα" του ελληνικού τραγουδιού, με τη μεγάλη, διαχρονική, μουσική παράδοση, που θεμελίωσε και ύψωσε κάστρο ψηλό, επί τέσσερις δεκαετίες, ο Μίκης Θεοδωράκης. Γιατί με τέτοια νάματα "το δράκοντα δαμάζεις" της ιμπεριαλιστικής υποκουλτούρας, όπως και την ανάλγητη ανοχή των κυβερνώντων και παρακυβερνητών, απέναντι σ' αυτήν την απέραντη εμπορεύσιμη ασχήμια που ευλογούν. Μόνο με τέτοια νάματα μπορεί ο λαός να ρίξει και τα τείχη που ορθώνουν ενάντιά του, αν και χρηματοδοτούμενοι απ' αυτόν, οι μεγαλοκεφαλαιούχοι "αυθέντες" Μεγάρων και ΜΜΕ.

Σήμερα ο λαός της Αθήνας μπορεί να ακούσει τα τραγούδια της ψυχής. Τα τραγούδια της δικής του ιστορίας. Της ιστορίας του μεροκάματου, του παιδεμού του από χίλιες στερήσεις που του επέβαλαν οι ξενόφερτοι και γηγενείς εξουσιαστές. Της ιστορίας των αγώνων του, των ιερών νεκρών του, των ονείρων του. Ν' ακούσει τη φτώχεια του, που την έκανε καθημερινή ανθρωπιά, χειροποίητη ομορφιά και πάλης ξεκίνημα, ξανά και ξανά, γιατί "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή". Απόψε θα ακουστεί η αμόλυντη από άνομα συμφέροντα "Δικαιοσύνη" του πιο πηγαίου, του πιο βαθιά λαϊκού μουσικού πολιτισμού. Του στίχου και της μουσικής, που θεράπευσε τις πληγές της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης. Που "έθρεψε" τις ψυχές της γενιάς των Λαμπράκηδων. Της αντιδικτατορικής γενιάς, και του Πολυτεχνείου, και της μεταπολίτευσης. Αυτός ο μουσικός πολιτισμός μπορεί να ενανθρωπήσει τον "πολιτιστικό βίο" της σημερινής γενιάς, που θέλουν να την εγκλωβίσουν "σ' έναν ανάπηρο σκοπό".

Απόψε θα ηχήσουν και πάλι των "ερώτων" του τα θαύματα. Ερώτων, που πολύ φοβούνταν, φοβούνται και θα φοβούνται οι εγχώριοι άρχοντες της αντιλαϊκής και γι' αυτό απείρως αήθους πολιτικής. Αυτοί ξέρουν πως ο νέος σκοταδισμός, που ετοιμάζουν τα ξένα αφεντικά τους, δε θα περάσει εύκολα, αν δε νικηθεί και ο πολιτισμός που ταξικά τούς πολεμά. Ο πολιτισμός που τους αντιπαλεύει. Και το τραγούδι αυτό τους αντιπάλεψε. Είχε τη δύναμη να το κάνει. Γιατί, ποτάμι η ψυχή του λαού μπορεί να μάχεται τραγουδώντας το "νεκρό αδερφό" και τον "επιτάφιό" του. Τα "τραγούδια του αγώνα" του, τις "μικρές Κυκλάδες" του, τα "λυρικά" της αγάπης του, τα "λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας" του. Είχε και έχει τη δύναμη να υπερασπιστεί τραγουδώντας τη "Ρωμιοσύνη" του, που θέλουν και πάλι να αλώσουν. Διπλό το νόημα, διπλή η ομορφιά της αποψινής συναυλίας. Συναυλία της "χημείας" των ιδεών και του πολιτισμού, που αντιστέκονται στη σκοταδιστική "αλχημεία" των καιρών.