Παιχνίδια ζωής και θανάτου σε βάρος χιλιάδων πολιτικών προσφύγων παίζει η ελληνική πολιτεία, η οποία όταν δεν "κωφεύει" σκόπιμα, στην καλύτερη περίπτωση προσφέρει απλά, κενού περιεχομένου υποσχέσεις. Νόμοι και υπουργικές αποφάσεις, που κατά καιρούς εκδίδονται, δε λύνουν τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων. Αντίθετα τους οδηγούν στην απόγνωση και στη βιολογική εξόντωση.

Οι πολιτικοί πρόσφυγες, ιδιαίτερα όσοι έφτασαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ζουν βουβά το δράμα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν στο όριο συνταξιοδότησης, έχοντας συμπληρώσει 10.000 ή και 12.000 ένσημα από τη δουλιά τους στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, και δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη! Κι αυτό γιατί ο νόμος 1539/85 που ψηφίστηκε πριν 10 χρόνια και υπογράφτηκε από έξι σοσιαλιστικές - τότε - χώρες πλην της Ρουμανίας, καθώς και οι υπουργικές αποφάσεις που εκδόθηκαν, με βάση αυτό το νόμο, αναγνωρίζουν 4.500 ένσημα (τόσα χρειάζονται για να πάρουν την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ) στους άντρες που πέρασαν τα 55 τους χρόνια και στις γυναίκες άνω των 50. Οσο για τους νεότερους ο νόμος τους αναγνωρίζει μόνο 1.500 ένσημα. "Πρόκειται για έναν άδικο νόμο", τονίζει στον "Ρ" ο Δήμος Ζώτας,αντιπρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ενωσης Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων (ΠΕΕΠΠ). Επισημαίνει ότι η αδικία έγκειται τόσο στο ότι η Ελλάδα πήρε χρήματα, "με το παραπάνω μάλιστα", από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες όσο και στο ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να βρουν δουλιά για να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων.

Χαρακτηριστική, αλλά και τραγική, είναι η περίπτωση του Γιώργου Γιαταγατζίδη.Με τη γυναίκα του δούλεψαν 40 ολόκληρα χρόνια στην Τσεχοσλοβακία και σήμερα ζουν στη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος συγκέντρωσε 12.762 βαρέα ένσημα δουλεύοντας χειμώνα - καλοκαίρι στην οικοδομή. Σε επιστολή του, που απευθύνεται στη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, γράφει: "Από την Πράγα μου έδωσαν τα χαρτιά μου και την αναπηρική σύνταξη. Στα 60 μου θα έπαιρνα κανονική σύνταξη γήρατος. Ωστόσο στην Ελλάδα πήρα, μόνο για το έτος 1990, την αναπηρική σύνταξη (30.000 δραχμές) και μετά μου την έκοψαν. Μου είπαν ότι θα την πάρω όταν γίνω εξήντα χρονών, ούτε αυτό έγινε. Το ΙΚΑ μου απάντησε ότι δεν πρόκειται να την πάρω γιατί μόνο 1.500 ένσημα μου αναγνωρίζουν, σύμφωνα με το νόμο".

"Για να πάρει η γυναίκα μου σύνταξη έπρεπε να πληρώσει 318.000 δραχμές", συνεχίζει την επιστολή του ο Γ. Γιαταγατζίδης. "Αυτή η σύνταξη θα είναι 80.000 και μεις πληρώνουμε 35.000 νοίκι το μήνα. Δανειζόμαστε συνέχεια ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει. Είμαι απελπισμένος, δεν έχω να πάρω ούτε ψωμί. Γυρνώ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τα μάτια μου βουρκώνουν. Δε ζητώ τίποτα παραπάνω από τα δικαιώματά μου"...

Κι αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση, ούτε τα μοναδικά προβλήματα. Υπάρχουν γυναίκες από τη Ρωσία ή την Πολωνία, που βρίσκονται στην Ελλάδα οχτώ χρόνια, κι ακόμα δεν έχουν πάρει την ελληνική υπηκοότητα. Υπάρχουν ανάπηροι του εμφυλίου πολέμου, που δεν τους δίνεται αναπηρική σύνταξη, όπως ο Ν. Γκότσης του οποίου και τα δυο του πόδια είναι κομμένα, και από τον οποίο ζήτησαν να βρει μάρτυρες που να έχουν δει με τα ίδια τους τα μάτια τη στιγμή που έχασε τα άκρα του!

Ευνόητο, βέβαια, είναι ότι υπάρχουν και εκατοντάδες οικογένειες προσφύγων στη Θεσσαλονίκη, κυρίως από τη Ρουμανία, που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. "Η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει τακτική", λέει ο Δ. Ζώτας. "Να φύγουν οι εμφυλιοπολεμικές σκέψεις και να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης όλων αυτών των προβλημάτων".