Από την αρχή πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη στάση μας. Δεν είμαστε καθόλου αντίθετοι στις προσλήψεις στο δημόσιο, εφόσον καλύπτουν πραγματικές ανάγκες. Είναι αυτονόητο ότι η κριτική μας δεν ασκείται στην πολιτική της κυβέρνησης από τη νεοφιλελεύθερη σκοπιά, περί "λιγότερου κράτους", ούτε βέβαια συμμεριζόμαστε το σύνθημα περί "παγώματος των προσλήψεων". Αντιπαρερχόμαστε ως εκ του πονηρού τα λεγόμενα περί "διογκωμένου κράτους", τη στιγμή που είναι γνωστό σε όλους ότι η Ελλάδα διαθέτει το χαμηλότερο αριθμό υπαλλήλων σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αντίθετα πιστεύουμε ότι υπάρχουν επιτακτικές ανάγκες σε προσωπικό στις δημόσιες υπηρεσίες, ιδιαίτερα σε αυτές τις υπηρεσίες του λεγόμενου κράτους πρόνοιας, όπως οι υγεία, ασφάλιση, παιδεία, περιβάλλον αλλά και σε μια σειρά άλλες υπηρεσίες με χαρακτήρα προστασίας από την ασυδοσία των μεγάλων συμφερόντων.

Οσον αφορά στις ανάγκες στους τομείς της υγείας, της παιδείας κοκ δεν υπάρχει αντίθετη γνώμη. Αξίζει όμως να αναφερθούν ορισμένα παραδείγματα αναγκών και σε άλλους, κρίσιμης σημασίας, τομείς, για την προστασία της δημόσιας υγείας, του καταναλωτή, των δικαιωμάτων των εργαζομένων κλπ:

- Με αφορμή τους πρόσφατους τριγμούς στην ασφαλιστική αγορά, αποκαλύφτηκε στον Τύπο, ότι στο υπουργείο Εμπορίου υπάρχουν 10 υπάλληλοι για να εποπτεύουν και να ελέγχουν... 170 ασφαλιστικές εταιρίες.

- Στην υπηρεσία Κεφαλαιαγοράς του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας υπηρετούν... 3 υπάλληλοι.

- Κραυγαλέες είναι επίσης οι ελλείψεις στις υπηρεσίες αγορανομικού ελέγχου, στις Επιθεωρήσεις Εργασίας κοκ.

Είναι προφανές ότι δε διαφωνούμε με τον υπουργό Προεδρίας όσον αφορά στην ανάγκη κάλυψης των "κενών" θέσεων στο δημόσιο τομέα, ειδικά στους τομείς που προαναφέρθηκαν. Προηγουμένως όμως πρέπει να δοθούν απαντήσεις σε τρία συγκεκριμένα ερωτήματα: Πού θα γίνουν, ποιος θα προσδιορίσει τις ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών και πώς θα γίνουν.

***

Δεν πρόκειται για αντιπολιτευτική υπερβολή. Θα αρκούσε, για του λόγου του αληθές, να αναφέρει κανείς τον τρόπο που αποκατέστησε η κυβέρνηση τους 10-12.000 "διωχθέντες", τους οποίους στοίβαξε σε δημόσιες υπηρεσίες ανεξάρτητα από το αν τους χρειάζονταν ή όχι.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, το οποίο δείχνει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης στους διορισμούς στο δημόσιο. Τη μερίδα του λέοντος από τις προσλήψεις που έχουν γίνει ή έχουν εγκριθεί, την παίρνει το λεγόμενο "μη παραγωγικό" τμήμα του δημόσιου τομέα και κυρίως οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (πχ Σώματα Ασφαλείας) και οι φορομπηχτικοί. Ετσι η κυβέρνηση εμφανίζεται ιδιαίτερα απλόχερη και γενναιόδωρη απέναντι στην έγκριση δαπανών για χιλιάδες διορισμούς στα Σώματα Ασφαλείας, στη δημιουργία νέων τμημάτων τους, όπως το Σώμα φύλαξης των συνόρων, καθώς και στην ίδρυση νέας φορολογικής, αυτή τη φορά, αστυνομίας. Ανάλογη γενναιοδωρία επιδεικνύει και στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Δεν επιθυμούμε να παραγνωρίσουμε ότι στις προσλήψεις που γίνονται ή θα γίνουν ένα σοβαρό ποσοστό προορίζεται για τον τομέα της υγείας. Ομως είναι ανεπαρκές και βέβαια δε χαρακτηρίζει την πονεμένη ιστορία των διορισμών.

Στο δεύτερο ερώτημα ποιος καθορίζει τις πραγματικές ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών, η κυβέρνηση φρόντισε να διατηρήσει το "αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά" της και βέβαια απέφυγε να το "εκχωρήσει" ακόμα και στο διορισμένο ΑΣΕΠ.

Αποτέλεσμα, κάθε υπουργός στα πλαίσια των περιορισμένων δημοσιονομικών δυνατοτήτων να αποφασίζει κατά βούληση για την πλήρωση κενών θέσεων που αυτός αξιολογεί ως πραγματικές και "επείγουσες". Περιττό να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι έχουν κρατηθεί μακριά από αυτή τη διαδικασία, αν και έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι διαθέτουν και γνώση της κατάστασης και υπευθυνότητα. Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι να παρουσιάζεται κάθε τόσο το πρόβλημα της "ανορθολογικής κατανομής" και "ακαταλληλότητας" του προσωπικού στο δημόσιο, οι "άδειες" διευθύνσεις και τμήματα κλπ.

***

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Είναι προφανές ότι δε διαφωνούμε με τον υπουργό Προεδρίας όσον αφορά στην ανάγκη κάλυψης των "κενών" θέσεων στο δημόσιο τομέα, ειδικά στους τομείς που προαναφέρθηκαν. Προηγουμένως, όμως, πρέπει να δοθούν απαντήσεις σε τρία συγκεκριμένα ερωτήματα: Πού θα γίνουν, ποιος θα προσδιορίσει τις ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών και πώς θα γίνουν