Σε όλη τη δυτική ακτή των ΗΠΑ, από την Αλάσκα έως και το Μεξικό, στην Ιαπωνία, σε πολλά λιμάνια της Ευρώπης, της Νότιας Αφρικής και της Αυστραλίας, χιλιάδες λιμενεργάτες και στις πέντε θάλασσες απέργησαν. Ετσι, για αλληλεγγύη στους απεργούς του Λίβερπουλ. Αλληλεγγύη, για τον αγώνα που δίνουν εδώ και δύο χρόνια, αλλά και για το δικό τους μέλλον, που είναι και αυτό έτοιμο να ξεπουληθεί στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων και του περάσματος σε νέες συνθήκες, που απαιτεί η νέα οικονομική τάξη πραγμάτων. Αλληλεγγύη, μια λέξη αιώνια, αλλά και τόσο ξεχασμένη σε αυτούς τους δύστροπους καιρούς.

Η είδηση, όμως, δεν "υπάρχει", από τη στιγμή που δεν την προφέρουν τα χείλη του "αγαπημένου μας παρουσιαστή", από τη στιγμή που δε χωρά ανάμεσα στις ροζ λεπτομέρειες "ενός προαναγγελθέντος θανάτου" και τα κουπόνια. Τα μόνα εμπορικά "θέματα" που πουλάνε, πλέον. Απέναντι, όμως, στη μισερή αυτή πραγματικότητα, η δύναμη του ενστίκτου, απέναντι σε όλη αυτή τη μικρόψυχη μετριότητα, η έξαρση της ελπίδας. Δύο ολάκερα χρόνια, έκλεισαν αυτό τον Αύγουστο από εκείνη την πρώτη μέρα της απεργίας, χωρίς ποτέ να καταφέρει να"ξεγλιστρήσει" η είδηση και να φτάσει στα αυτιά μας. Κάποια στιγμή, πέρσι θα ήταν, ο "κόκκινος" Φάουλερ, μετά το νικηφόρο αγώνα της ομάδας των λιμενεργατών του Λίβερπουλ, υψώνοντας τη γροθιά του, έδειξε την μπλούζα του, που έλεγε: "Αλληλεγγύη στους απεργούς λιμενεργάτες". Κάποιοι έμειναν άφωνοι, μη μπορώντας να αντιληφθούν τι λέει αυτός το τρελόπαιδο. Κάποιοι, λίγοι, κατάλαβαν. Κατάλαβαν ότι κανένα εμπόδιο δεν τους ξεραίνει, γιατί απλά το κορμί τους είναι χρόνια ποτισμένο από το υγρό άρωμα του νερού και η καρδιά τους ακολουθεί αυτή την υγρή κίνηση της θάλασσας, που έμαθαν να αφουγκράζονται, και τους παρασύρει και είναι η έσχατη.

Δυο χρόνια παλεύουν γι' αυτό που δεν υπήρξε, που, όμως, δεν είναι ευκολότερο από το να υπάρξει. Με χέρια πλασμένα από την αγωνία τους, τον πόνο και τον κάματο και με την καρδιά τους στην καυτερή ανάγκη του ανθρώπου. Με πόδια, που σήκωσαν όλο το βάρος αυτής της δίχρονης περιπέτειας, και δεν ξέρουν να οπισθοχωρούν. Τα κύματα της θάλασσας έχουν σχηματίσει τις ρυτίδες, που χαράζουν ολάκερους "κόσμους" στο πρόσωπό τους. Και η καρδιά χιλιάδων λιμενεργατών απέδρασε και τους ακολούθησε. Ακολούθησε αυτό το μονόδρομο, έστω και για λίγο. Εστω, για να αποδείξουν ότι και αυτοί ζουν, αναπνέουν, μπορούν ακόμα να παλεύουν, να ελπίζουν και να προσδοκούν ένα "αύριο", λίγο αξιοπρεπές, λίγο ωραίο... και απέργησαν για συμπαράσταση, όπως το έχουν ξανακάνει και φαίνονται αποφασισμένοι να το ξανακάνουν, μέχρι τελική νίκη ή τελική πτώση, αλλά στητοί, με το μέτωπο να ατενίζει τον ουρανό... ξεχασμένα πράγματα πια και ασυνήθιστα...