Σε "διατεταγμένη υπηρεσία" της Συνθήκης του Σένγκεν, της Συνθήκης του Αμστερνταμ και της "εκσυγχρονιστικής" πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης βρισκόταν ο αστυνομικός που με πολιτική περιβολή προσπάθησε να παρεισφρήσει σε κλειστή συγκέντρωση, στην οποία η είσοδος γινόταν με προσκλήσεις στελεχών της ΕΣΑΚ. Ο ΓΓ του υπουργείου Δημόσιας Τάξης (ή μήπως Δημοσίας Τάξεως;) καταδίκασε την ενέργεια σαν προσβολή της Δημοκρατίας και παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών, παριστάνοντας πως αγνοεί ότι τα κρούσματα αυταρχισμού που πολλαπλασιάζονται στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την ποινικοποίηση των αγώνων των εργαζομένων, τις μαζικές δίκες των αγροτών, τις συλλήψεις αντιτιθέμενων στην Ολυμπιάδα και πολλά άλλα που φτάνουν μέχρι την κατάσχεση και δήμευση αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, είναι αποτέλεσμα της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής και των δεσμεύσεών της για εφαρμογή της Συμφωνίας Σένγκεν και της Συνθήκης του Αμστερνταμ.

Η Συμφωνία Σένγκεν, καθώς και η Οδηγία της ΕΕ, για τη λεγόμενη "προστασία" των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, αποτελούν τη βάση για τη νομιμοποίηση του φακελώματος πολιτών, οργανισμών και φορέων, με το πρόσχημα της υποψίας για μελλοντική τρομοκρατική δράση ή για άλλες επικίνδυνες για την ασφάλεια του κράτους ενέργειες. Και η Σένγκεν και η κοινοτική Οδηγία έγιναν νόμοι του κράτους μετά από εισήγηση της κυβέρνησης και την υποστήριξη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, παρά τις έντονες αντιδράσεις του ελληνικού λαού και πολλών βουλευτών, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη συμπαιγνία των πολιτικών αυτών δυνάμεων στην εξυπηρέτηση των μεγάλων μονοπωλιακών συμφερόντων.

Η Συνθήκη του Αμστερνταμ ενσωμάτωσε τη Συμφωνία του Σένγκεν δίνοντάς της κοινοτική κάλυψη και ισχύ με την ένθερμη υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και όλων των ανόων υποστηρικτών της ΕΕ, που είτε υποστηρίζουν, είτε αδιαφορούν για τις επιπτώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των παραφυάδων της στο λαό μας και σε όλους τους λαούς της ΕΕ.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πιστευτές δικαιολογίες για την παρακολούθηση και το χαφιεδισμό που επανεμφανίζεται στο προσκήνιο, γιατί προφανώς ποτέ δε χάθηκαν από το παρασκήνιο της πολιτικής ζωής. Αλλωστε κρούσματα είχαμε πρόσφατα και στο ίδιο το Σώμα των Αστυνομικών, όταν κυκλοφορούσαν κατάλογοι με την κομματική ένταξη ανωτέρων και ανώτατων αξιωματικών. Η ίδια η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά, πως με την υπογραφή της Συνθήκης του Αμστερνταμ δημιούργησε στεγανά που δεν μπορούν να ελεγχθούν άμεσα ούτε από την πολιτική εξουσία, ούτε από το Δικαστικό Σώμα, ούτε ακόμα και από αυτές τις ίδιες τις διωκτικές αρχές. Είναι γνωστό ότι ακόμα και δυνάμεις στο εσωτερικό της Αστυνομίας εξέφρασαν την αντίθεσή τους σε αυτές τις κοινοτικές συμφωνίες, ακριβώς γιατί θεώρησαν ότι θα υποχρεωθούν να στραφούν και τυπικά στην παρακολούθηση πολιτών και το χαφιεδισμό του λαϊκού κινήματος, αναβιώνοντας μαύρες σελίδες του παρελθόντος.

Το λαϊκό κίνημα, όμως, και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές, δεν υποκύπτουν σε αυτές τις ενέργειες, επαγρυπνούν και προφυλάσσουν τους αγώνες των εργαζομένων. Η πείρα του εργατικού κινήματος αποτελεί το σημαντικότερο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, για την αντιμετώπιση του αυταρχισμού της εξουσίας. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ενέργειες αυτού του τύπου ατσαλώνουν τους λαϊκούς αγώνες και αποκαλύπτουν τη συνεχή και μεθοδευμένη προσπάθεια καταστολής τους.

Το φαινόμενο του συγκαλυμμένου αυταρχισμού εντείνει τους αγώνες για να μην εφαρμοστεί η Συνθήκη του Σένγκεν στη χώρα μας και να μην επικυρωθεί η Συνθήκη του Αμστερνταμ. Αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο μονόδρομος για τους εργαζομένους είναι ο συνεχής και σταθερός αγώνας ενάντια στο Μάαστριχτ, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και η απόρριψη των πολιτικών κομμάτων που το υποστηρίζουν.

Το περιστατικό αυτό όμως πρέπει να ανησυχήσει και την ελληνική κυβέρνηση και να τη σταματήσει από τον κατήφορο που έχει πάρει και που πιθανά έχει οδηγήσει στην αναδιοργάνωση και των ίδιων των κρατικών μηχανισμών καταστολής και δίωξης. Γιατί μπορεί σήμερα τα βέλη να στρέφονται ενάντια στους κομμουνιστές και τους συνεπείς ταξικούς αγωνιστές, αύριο όμως θα στοχεύουν όλους τους πολίτες και τελικά θα στραφούν και εναντίον των ίδιων.

Κράτης ΚΥΡΙΑΖΗΣ