Η πόλη έβαλε τα πλουμιά της και επιδεικνύεται αυτάρεσκα, ενόψει των εορτών. Λαμπιόνια, γιρλάντες, φάτνες, μπάλες, όλα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, απλώθηκαν εν αφθονία σε γκρίζους τοίχους, σε ξεβαμμένες κολόνες του ηλεκτρικού και στα γυμνά δέντρα των πάρκων για να δώσουν χαρμόσυνη όψη στη θλιβερή πρωτεύουσα και αγαλλίαση στις σκυθρωπές ψυχές των κατοίκων της. Πώς να επιτευχθεί όμως αυτό το διπλό "θαύμα", όταν όλοι ξέρουν πως αυτός ο πλούσιος, ο στραφταλιστός διάκοσμος είναι όμοιος με μάσκα, που σκεπάζει ρυτίδες, πληγές, αγωνίες, άγχη και καημούς; θα το φορέσει, λοιπόν, η πόλη αυτό το προσωπείο και θα κρύψει - όσο κρατήσει η "παράσταση" - όλα τα αγιάτρευτα, απ' την αδιαφορία των αρμοδίων, κουσούρια της και θα κρύψει όλες τις ανοιχτές λαβωματιές της. Θα φορέσει τη μάσκα της χαράς και ο κάθε φουκαράς που συνθλίβεται όλο το χρόνο από τη λιτότητα, την ανεργία, το κολοβό μεροκάματο, την ακρίβεια, τους φόρους και όλα τα δεινά που τον έχουν φορτώσει οι κυβερνώντες με πρόσχημα τη "σύγκλιση". Θα βάλει το προσωπείο όχι για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους. Για τη σύντροφό του, για τα παιδιά, για τους γέροντες γονείς, που δε χρωστούν σε τίποτε να τον δουν και τις"χρονιάρες μέρες" με την τραγική όψη, που έχει όλο τον υπόλοιπο καιρό...

Να κι οι βιτρίνες φωταγωγημένες, απαστράπτουσες και φορτωμένες με ρούχα, χρυσαφικά, παιχνίδια, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, κουλούρια, σταφίδες, ό,τι τελοσπάντων είναι απαραίτητο ή περιττό για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, για το ρεβεγιόν, για την ευωχία και τη διασκέδαση των ημερών. Η "ελεύθερη αγορά" του συστήματος, ίδια με το κέρας της Αμάλθειας, εναποθέτει στις προθήκες και τα ράφια των καταστημάτων ό,τι ποθεί η καρδιά του ανθρώπου. Ο,τι ποθεί κι ό,τι, πολλές φορές, δεν μπορεί να τ' αποκτήσει με τίποτε άλλο παρά μόνο με το βλέμμα. Οπως ακριβώς κάνει τώρα μπροστά στη βιτρίνα με τα παιχνίδια ο ισχνός και ρακένδυτος μικρούλης, που πουλάει χαρτομάντιλα και στιλό. Μαγεμένος από τα κουρδιστά αυτοκινητάκια, τα καραβάκια, τα ρομπότ, τις μπάλες, κατέβασε ρολά στην "επιχείρησή" του και ξανοίχτηκε σε όνειρα που δε θα πραγματοποιηθούν γι' αυτόν ποτέ. Ο παράδεισος όλος απλώνεται μπροστά του, αλλά να τον αγγίξει δεν μπορεί. Τον εμποδίζει το χοντρό κρύσταλλο της βιτρίνας, το "διαχωριστικό" που θέτει το σύστημα για να μην μπορούν ποτέ να "πιάσουν" κάποιοι ό,τι τους ανήκει δικαιωματικά!

"Χρονιάρες μέρες" πλησιάζουν αλλά μη νομίσετε πως θα τις γιορτάσουν όλοι. Θα υπάρξουν σπίτια που δε θα φωταγωγηθούν, που δε θ' ανάψουν ίσως ούτε ένα λαμπιόνι σαράντα κεριών. Οι άνθρωποι που μένουν σ' αυτά τα μίζερα καταλύματα θα κουκουλωθούν από νωρίς - τι κι αν είναι Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά; - στα τριμμένα σκεπάσματά τους και θα βυθιστούν σ' έναν ύπνο χωρίς όνειρα. Μόνον ίσως κάποια παιδιά θα ξαγρυπνούν, περιμένοντας τον Αϊ - Βασίλη, αλλά μάταια. Γιατί δεν ήρθε ακόμη η εποχή που ο αγαθός γέροντας θα επισκέπτεται όλα τα παιδιά. Γιατί δεν έφτασε ακόμη η εποχή, που οι "χρονιάρες μέρες" θα έρχονται στολισμένες και φωτεινές για όλους και όχι με γιρλάντες και πολυελαίους μόνον για μερικούς!