Είχαν προηγηθεί μαζικοί αγώνες στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα και σ' άλλες χώρες της ΕΕ για την υπεράσπιση λαϊκών κατακτήσεων, που απειλούνται άμεσα στην πορεία προς την ΟΝΕ.

Μέρα με τη μέρα, λοιπόν, γίνεται φανερό πως οι εργαζόμενοι της "γηραιάς ηπείρου" μας δε συναινούν στην πολιτική που εφαρμόζεται, δεν ακολουθούν τους "φιλελεύθερους" και "σοσιαλιστές" ηγέτες - τύπου Κολ, Σιράκ, Μπλερ, Μπρόντι, Σημίτη - στο "μονόδρομο" της "Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης".

Το "φρούριο" μιας Ευρώπης του ΕΥΡΩ των πολυεθνικών και των χρηματιστηρίων δέχεται τις επιθέσεις των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματοβιοτεχνών, των νέων και των συνταξιούχων, που έχουν μείνει στην "απέξω" και βιώνουν τη συρρίκνωση των εισοδημάτων τους, την ανατροπή εργασιακών δικαιωμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα επικίνδυνα φαινόμενα ρατσισμού και νεοφασισμού.

Επιθέσεις που, όσο θα προχωράει η καπιταλιστική ενοποίηση και θα πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα που αυτή δημιουργεί, τόσο περισσότερο θα εντείνονται.

***

Προς αυτή την κατεύθυνση το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Στη χώρα μας αναπτύσσονται, τελευταία, πολλές πρωτοβουλίες συντονισμού της πάλης όλων των λαϊκών στρωμάτων εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην πορεία προς την ΟΝΕ. Πρωτοβουλίες, που βρίσκουν ανταπόκριση στους εργαζόμενους, στο λαό μας, αλλά που, για να φέρουν πρακτικά αποτελέσματα, πρέπει να γίνουν καθημερινή πρακτική των συνδικάτων και των άλλων μαζικών φορέων, ώστε ν' αναπτυχθούν κοινοί αγώνες με καθαρούς στόχους και προοπτικές σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Αγώνες που θα συσπειρώνουν όλα τα λαϊκά στρώματα, θα συντονίζονται σε εθνικό επίπεδο και θα συμβαδίζουν με την πάλη των άλλων εργαζομένων, των λαών της Ευρώπης, για την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων, που δημιουργεί η κοινή πολιτική της ΕΕ, μέχρι την τελική ανατροπή του αντιλαϊκού αυτού οικοδομήματος.

***

Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν μέλλον στην ΟΝΕ και στη "νέα τάξη πραγμάτων" του ιμπεριαλισμού. Με την πάλη τους θα δημιουργήσουν μια άλλη Ευρώπη, της δουλιάς, της προόδου, του σοσιαλισμού.

Σήμερα, στην εποχή της πρόσκαιρης νίκης του καπιταλισμού και της πλήρους παγκοσμιοποίησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αυτή η προοπτική μπορεί να φαίνεται πολύ μακρινή, αν όχι ανέφικτη. Την Ιστορία, όμως, δεν τη γράφουν τα "έργα και οι ημέρες" των ηγετών μιας χρονικής συγκυρίας - έστω και κάπως μακρόχρονης - που επιχειρούν να σταματήσουν το ρολόι της ανθρώπινης ύπαρξης στον καπιταλισμό, ούτε κάποιοι "μεμψίμοιροι", "ριψάσπιδες" και "βολεμένοι" του σήμερα, αλλά την προχωρούν προς το αύριο οι ταξικοί αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, προβάλλει αδήριτη η ανάγκη να διαμορφωθεί ένα μέτωπο πάλης των λαών της Ευρώπης, ένα μέτωπο αντίστασης και αντεπίθεσης που θα σταθεί απέναντι στην "Ιερά Συμμαχία" της ΟΝΕ