Ενας ακόμα άξιος αγωνιστής της Αντίστασης, ο παλαίμαχος κομμουνιστής Πολυχρόνης Βάης (Αχιλλέας Πετρίτης, όνομα που πήρε στα χρόνια της αντιστασιακής του δράσης), έφυγε από τη ζωή την περασμένη βδομάδα στα 88 του χρόνια. Αξιο παιδί της Ζίτσας Ιωαννίνων άφησε φεύγοντας μια πλούσια παρακαταθήκη αγωνιστικής ανιδιοτελούς δράσης για την εθνική ανεξαρτησία, για κοινωνική προκοπή και σοσιαλισμό, για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Δάσκαλος που έδινε τα φώτα του στα μικρά Ελληνόπουλα, ο Αχιλλέας Πετρίτης συμμετείχε και τιμήθηκε για την ανδρεία του στο ελληνοαλβανικό μέτωπο. Εντάχτηκε στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση όπου αναδείχτηκε σε συνταγματάρχη του ΕΛΑΣ, διοικητή του 15ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, αργότερα τέθηκε επικεφαλής διοικητής της 159ης Επίλεκτης Ταξιαρχίας στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με τη δράση του έγινε θρύλος στην περιοχή της Ηπείρου, ιδιαίτερα στη Λάκκα Σούλι, προκαλώντας το θαυμασμό ακόμα και των αντιπάλων του. Ιδιαίτερα με τους απίστευτους στρατιωτικούς ελιγμούς με τους οποίους κατάφερνε να ξεφεύγει και να πλήττει τον αντίπαλο στρατό.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, βρέθηκε στην προσφυγιά όπου εργάστηκε σε πολλές κομματικές δουλιές και αναδείχτηκε σε δάσκαλο - διευθυντή - της περίφημης κομματικής σχολής "Νίκος Μπελογιάννης", από την οποία πέρασαν πλήθος αγωνιστών, στελεχών του ΚΚΕ. Επίσης έγινε διευθυντής στο περιοδικό "Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού", ενώ μετά τον επαναπατρισμό του εργάστηκε στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ και ως υπεύθυνος της ΚΟΜΕΠ. Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, αναδείχτηκε επανειλημμένα μέλος της ΚΕ του Κόμματος με σημαντική προσφορά σε όλες τις φάσεις του κινήματος και ιδιαίτερα στην 12η Ολομέλεια το 1968 όπου συνέβαλε αποφασιστικά στο χτύπημα του αναθεωρητισμού και τη διατήρηση των μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ.

Ο Πολυχρόνης Βάης (Αχιλλέας Πετρίτης) δεν υπήρξε μόνον ένας ήρωας αγωνιστής. Σ' όλη του τη ζωή τον χαρακτήριζε το στοιχείο της ανθρωπιάς, της φροντίδας για τους συναγωνιστές, για τους συνανθρώπους που υπηρετούσε όχι μόνον ως δάσκαλος, αλλά και με τη βαθιά ανθρώπινη δραστηριότητά του. Το παρακάτω μικρό παράδειγμα δίνει το μέτρο της ανθρωπιάς του: Στις αρχές της δεκαετίας του '30, όταν ήταν δάσκαλος στη Θεσπρωτία, ένας μικρός μαθητής κάποια μέρα καθόταν περίλυπος στο μάθημα χωρίς να συμμετέχει. Οταν τελείωσε το μάθημα τον κράτησε πίσω και τον ρώτησε τι έχει. Το παιδί δεν απαντούσε... Τότε, καθώς ήταν ήδη μεσημέρι, άνοιξε ένα χαρτί όπου είχε ψωμοτύρι και ένα κομμάτι πίτα. Κράτησε ένα μικρό κομμάτι για τον εαυτό του και το υπόλοιπο το έδωσε στον μαθητή του, ο οποίος τον κοίταξε στα μάτια. Πήρε το ψωμί το πήγε στο σπίτι του να το φάει η μάνα του που ήταν άρρωστη μέρες και δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα της...

Γι' αυτά όλα τα χαρίσματα ο χαμός του παλαίμαχου αυτού κομμουνιστή και λαϊκού αγωνιστή, γίνεται ακόμα πιο οδυνηρός. Μόνη παρηγοριά η πλούσια παρακαταθήκη που μας αφήνει.