Δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι θα μπορούσα κάποια μέρα να το φοβάμαι και στην πατρίδα μου.

Αντίθετα είχα την αυθάδεια να υποστηρίζω, ότι εδώ δεν υπήρχε έγκλημα ή ότι το ποσοστό βρισκόταν σε υποδιαίρεση της μονάδας και το χειρότερο επέμενα κιόλας, αγνοώντας τις στατιστικές.

- Τι εννοείς με το ανώνυμο έγκλημα; με ρωτούσαν.

Προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως αυτό που ήθελα να πω ήταν η ξεστρατισμένη σφαίρα. Μια σφαίρα που σκοτώνει τυχαία.

Αν είμαι μπερδεμένη με ομάδες κοινού ποινικού δικαίου τότε η σφαίρα μπορεί να προέρχεται από μένα ή να έρχεται σ' εμένα, αλλά η ανάμειξή μου είναι ταυτόχρονα και αναμονή της σφαίρας.

- Δηλαδή, είσαι υπέρ του επώνυμου εγκλήματος; με είχε ρωτήσει κάποιος σαν να μου έστηνε παγίδα.

Εννοούσα το έγκλημα όπως της αθώας κοπέλας στη Θεσσαλονίκη ή όπως του φοιτητή από το Βελιγράδι στη Θεσσαλονίκη, έστω κι αν είχε αρπάξει κάποια τσάντα, κι ένα σωρό άλλα ανώνυμα εγκλήματα που ακούμε ή θ' ακούσουμε και θα δούμε στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ που παρουσιάζονται έγχρωμα και με υπόκρουση μουσικής.

Κι εδώ κάπως νιώθω να μοιράζεται το μυαλό μου στα δύο.

Δηλαδή, τι θέλω; Κατασταλτικούς μηχανισμούς; Και από ποιους και σε ποια κατεύθυνση; Προβλέπεται το ανώνυμο έγκλημα;

Αλλά, δεν είναι αυτό.

Κι αν ακόμα αστυνομοποιήσεις όλη τη χώρα κι αν βάλεις πίσω από κάθε πολίτη έναν αστυνομικό, (πώς έκαναν άλλοτε που ακολουθούσαν τους κομμουνιστές; Ενας αστυνομικός παρακολουθούσε κάποιον κομμουνιστή κι ένας άλλος αστυνομικός παρακολουθούσε τον αστυνομικό), η εγκληματικότητα θα είναι παρούσα.

Οχι πως είναι στη φύση του ανθρώπου, όπως λέγεται από αντιδραστικούς κύκλους, αλλά γιατί η αστυνομία χρειάζεται αστυνόμευση. Μια γενική αστυνομοποίηση της αστυνομίας.

Ποια αστυνομοποίηση λοιπόν μπορεί να διαφυλάξει την περιουσία ή την ακεραιότητα της ζωής του πολίτη;

Κι ακόμα δεν ξέρω με ποιους κανονισμούς οι αστυνομικοί ως σώμα πρόληψης αδικήματος κι εγκλήματος, έχουν το δικαίωμα να είναι οπλισμένοι, να κάνουν χρήση του υπηρεσιακού τους όπλου ανεξέλεγκτα και απροειδοποίητα ή ακόμα κι εκτός υπηρεσίας.

Το έγκλημα έχει ανέβει τις σκάλες των σπιτιών μας, έχει μπει στα δωμάτιά μας από την κύρια είσοδο ή τα παράθυρα, απειλεί το παιδί μας στο σχολείο με ναρκωτικά, ξυλοδαρμούς ή κλοπές, με την πιθανή εκπόρνευσή τους, μ' ένα έγκλημα που ακόμα δεν έχει προβλεφθεί στην ολότητά του.

Η διάθεσή μας είναι να ξεκινάμε πάντα αισιόδοξα, με μια τάση κατανόησης για τις ασθένειες και επιδημίες ανάμεσα στους ανθρώπους, για την αποδοχή ότι όλοι μας δεν έχουμε τις ίδιες γερές βάσεις ή ανθεκτικές αντιστάσεις, ωστόσο δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε.

Εχουμε πολλές ευκαιρίες για έναν τέτοιο αγώνα.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ