Τα σχετικά παραδείγματα, όμως, δεν έχουν τελειωμό.

"Οι καταλήψεις, έλεγε η Τόνια Αντωνίου στην "Καθημερινή" (20/10/91), μαθητικό στέλεχος τότε του ΠΑΣΟΚ και μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής σήμερα, ως τρόπος έκφρασης της μαθητικής αγωνίας, αποτελούν μια επιλογή που πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους, εφόσον αποφασίζονται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, τις γενικές συνελεύσεις των μαθητών. Υπό την έννοια αυτή, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις καταδικάσει".

Ενα χρόνο πριν, το Δεκέμβρη του 1990, ο Χρίστος Μιχαλές, μέλος της ΠΑΣΚ και του ΔΣ του ΟΛΜΕ τότε και στέλεχος του υπουργείου Παιδείας σήμερα, έγραφε στο περιοδικό "Δημόσιος Τομέας": "Ολα τα παραπάνω προφανώς είναι αρκετά για να καταγράψουν αντικειμενικά την κρίσιμη κατάσταση στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αν προστεθεί και το επικείμενο πολυνομοσχέδιο, γίνεται πλέον εύκολα αντιληπτό γιατί ο μαθητόκοσμος δικαιολογημένα βρίσκεται σε αναβρασμό. Αντί, λοιπόν, να καταβληθεί προσπάθεια για την επίλυση των προβλημάτων της εκπαίδευσης, επιχειρείται οργανωμένα η συκοφάντηση του μαθητικού κινήματος. Καλλιεργείται επίμονα η λογική της "υποκίνησης" των παιδιών από εξωμαθητικά κέντρα, ενώ ακούγονται "κορόνες" για ανωριμότητα των μαθητών και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ανασύρεται οργανωμένα στην επιφάνεια το σχέδιο των "αγανακτισμένων γονέων", που ανησυχούν για την τύχη των μαθητών και ιδιαίτερα εκείνων που φοιτούν στα Λύκεια".

Τι λέει τώρα, άραγε, ο κ. Μιχαλές;