Από τον δημοσιογράφο Παν. Βενάρδο,μέλος του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου (ΠΠΣ) της ΕΣΗΕΑ, πήραμε επιστολή, με την οποία, αναφερόμενος στο δημοσίευμα της εφημερίδας μας με τίτλο "Αποφάσεις αναξιοπιστίας" (κριτική στην απόφαση του ΠΠΣ, με την οποία αποφαίνεται πως δεν υπάρχει τίποτα ελεγκτέο στην περίπτωση των αθλητικών συντακτών, οι οποίοι διορίστηκαν στις λεγόμενες επιτροπές του Κρατικού ΟΠΑΠ για την αξιολόγηση και σύνθεση του ΠΡΟ - ΠΟ), θεωρεί πως "δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, όπως τα παρουσιάζει ο συντάκτης σας Γ. Ζ. Και, μάλιστα, με τόση αφοριστική βεβαιότητα".

Ο Π. Βενάρδος υποστηρίζει πως δε διαπιστώθηκε αργομισθία ή ασυμβίβαστο για τους αθλητικούς συντάκτες που απασχολούνταν στον ΟΠΑΠ και, ταυτόχρονα, κάλυπταν το ρεπορτάζ στη ΓΓΑ και τον ΟΠΑΠ. Και, έτσι - προσθέτει - το ΠΠΣ αποφάσισε κατά πλειοψηφία (4-1) την απαλλαγή των εγκαλουμένων. Ο ίδιος περιορίζεται στη "νομιμότητα" του διορισμού τους - αφού, όπως λέει, οι επιτροπές αυτές λειτουργούν από το 1982 και προβλέπεται συμμετοχή δημοσιογράφων "επ' αμοιβή" από το νόμο - παρακάμπτοντας, όμως, το ουσιαστικό πρόβλημα δεοντολογίας που υπάρχει. Ετσι, το ΠΠΣ αποφάνθηκε πως δεν υπάρχει καμιά παράβαση από την παράλληλη αυτή απασχόληση (!). Αλλά ούτε και πρόβλημα αργομισθίας ή ασυμβίβαστου αποδείχτηκε κατά τον γράφοντα... Μ' αυτές τις παραδοχές, είναι φυσικό ο Π. Βενάρδος να υποστηρίζει πως "ούτε αναξιόπιστη ήταν συνεπώς η απόφαση, ούτε "σκανδαλώδης", ούτε αποτέλεσμα "πιέσεων" και "απειλών". Αλλά ούτε και "ερωτηματικά" πρέπει να προκαλεί σ' εκείνους τουλάχιστον που θέλουν να προσεγγίσουν το θέμα χωρίς σκοπιμότητες, με την απαιτούμενη υπευθυνότητα και σοβαρότητα"...

Πέραν αυτών, από τη μεριά μας θα θέλαμε να επισημάνουμε τα παρακάτω:

Είναι δικαίωμα, βεβαίως, του Π. Βενάρδου - όπως και της πλειοψηφίας του ΠΠΣ της ΕΣΗΕΑ - να θεωρούν ότι δεν υπάρχει καμιά παράβαση "από την παράλληλη αυτή απασχόληση". Ας μας επιτρέψει, όμως, να έχουμε διαφορετική γνώμη. Πολύ περισσότερο, που γνωρίζουμε ότι ακόμη και σχετικές προτάσεις έχουν υπάρξει κατά καιρούς, π. χ. να απασχολούνται περιοδικά όλοι οι αθλητικοί συντάκτες στη βάση καταλόγου της ΕΣΗΕΑ ή του ΠΣΑΤ. Οσο για τη "νομιμότητα των αμοιβών" δε σημαίνει ότι δεν είναι ασυμβίβαστο από άποψη δεοντολογίας όπως κάθε καλόπιστος μπορεί να διαπιστώσει κατά τη γνώμη μας (παρά τη διαφορετική γνώμη της πλειοψηφίας του ΠΠΣ). Και, βεβαίως, δε λέει τίποτα το γεγονός πως ήταν σε γνώση της Ενωσης εδώ και χρόνια η κατάσταση αυτή, όπως δεν αναιρεί τις όποιες ευθύνες. Οσο για το αν υπήρχε πρόβλημα αργομισθίας, που η πλειοψηφία του ΠΠΣ δε διαπίστωσε, νομίζουμε πως αρκεί η μαρτυρία που υπάρχει και μέσα στην απόφασή τους ότι οι παραπάνω πληρώνονταν με αρκετά ποσά για μια αναγκαία απασχόληση 15, μόλις, λεπτών της ώρας, εβδομαδιαίως!

Μ' αυτά και με άλλα που περιλαμβάνονται στην απόφαση, ο καθένας δικαιούται να αναρωτιέται και για την "αξιοπιστία" της απόφασης και αν υπάρχουν σκοπιμότητες. Κατά τα λοιπά, θα συμφωνήσουμε πως, πράγματι, "είναι νοσηρό φαινόμενο, μεταξύ πολλών άλλων, η πολλαπλή απασχόληση δημοσιογράφων - και όχι μόνο του αθλητικού ρεπορτάζ - οι οποίοι κατέχουν θέσεις σε γραφεία Τύπου και υπηρεσίες δημοσίων σχέσεων, οργανισμών, τραπεζών και επιχειρήσεων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, καλύπτοντας, ταυτόχρονα, ίδιο ή συναφές ρεπορτάζ για τα μέσα που εργάζονται...". Αλλά "αυτής της μορφής άμεσες ή έμμεσες εξαρτήσεις" κάθε άλλο παρά αποθαρρύνονται με τέτοιες αποφάσεις της πλειοψηφίας του ΠΠΣ.

Γι' αυτό θα λέγαμε "κρείττον σιγάν"...