"Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν", θα μπορούσε να είναι η πρώτη παρατήρηση, σχετικά με τη φάρσα του "κοινωνικού διαλόγου" που οι κυβερνώντες επιδιώκουν να εμφανίσουν ως μνημειώδη δημοκρατική προσφορά τους προς τον τόπο. Οι θέσεις του Κ. Σημίτη, είναι σαφές πού αποβλέπουν και τι επιδιώκουν. Αλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός καθώς και οι επικεφαλής του "εκσυγχρονιστικού" επιτελείου που θα ηγηθούν της... συζήτησης με την κοινωνία, δε "μασάνε τα λόγια τους": "Δεδομένη" η πολιτική της κυβέρνησης, ανάγκη για "ασφαλές πλαίσιο προώθησης και υλοποίησης" αυτής της πολιτικής, "δεν αλλάζει τίποτα" από ό,τι έχει πραγματοποιηθεί, προγραμματιστεί και εξαγγελθεί, είναι μερικά από όσα λένε και τα οποία αποδίδουν το βαθύτερο "πιστεύω" τους. Και το βαθύτερο "πιστεύω" τους δεν είναι άλλο από τη βοναπαρτικού τύπου επιβολή του δογματικού τους μονόλογου σε πολιτική πρακτική, που όμως θα μπορούν να την περιφέρουν ως "διαμάντι" του κοινοβουλευτισμού, του πλουραλισμού και της κοινωνικής τους ευαισθησίας!

*****

Ομως, η απάτη του "κοινωνικού διαλόγου", αυτό το "έλα και συμφώνησε μαζί μου, θέλεις δε θέλεις", αυτή η παγίδα στην οποία επιχειρεί να ρίξει το λαό η κυβέρνηση κατά το πρότυπο του "κάτσε πίτα να σε φάω", αναζητώντας αναχώματα για τη μη μετατροπή της λαϊκής οργής σε διεκδίκηση διαρκείας, έχει ένα ακόμα τρωτό σημείο. Οι κυβερνώντες πασχίζουν να παρουσιάσουν τον λεγόμενο "κοινωνικό διάλογο" ως πρωτότυπη πατέντα παγκόσμιας ευρεσιτεχνίας! Λες και η μέχρι τώρα ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών και όλων των κοινωνικών συστημάτων που υπήρξαν, από τη δουλοκτησία μέχρι και τον καπιταλισμό, πορεύτηκε στα... μουγκά! Αφού, όμως, σε όλα τα συστήματα και σε όλες τις εποχές, αντικειμενικά και αναπόφευκτα, οι καταπιεζόμενοι πάντα έρχονταν και έρχονται σε διάλογο με τους καταπιεστές τους, γιατί τώρα αυτή η "θεσμοθέτηση" και ιδιαίτερη προβολή εκ μέρους της κυβέρνησης μιας διαδικασίας έτσι κι αλλιώς γνωστής;

*****

Εκείνο όμως, που προέχει στην κυβερνητική τακτική, είναι η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί ο λεγόμενος "κοινωνικός διάλογος" ως αποτρεπτικό κάθε κοινωνικού αγώνα. Να έρθει, δηλαδή, σε αντιπαράθεση ο διάλογος με τη διεκδίκηση (! ), σε μια επιπλέον επιχείρηση εκφυλισμού των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων. Κάποιοι, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να ζητούν την εφαρμογή στην Ελλάδα του... αμερικάνικου δικαίου (! ) ώστε να επιβάλλεται η αναστολή των απεργιών, αν δεν έχει προϋπάρξει σύρσιμο των απεργών στα κυβερνοκίνητα γρανάζια της συν (δι) αλλαγής! Λες και υπήρξε ποτέ κανένας αγώνας που έγινε προτού οι κινητοποιούμενοι δουν τα αιτήματά τους να ρίχνονται στον κάλαθο των αχρήστων από τους εξουσιαστές. Λες καιόσοι διαδηλώνουν είναι τόσο μαζοχιστές, που ενώ παίρνουν ό,τι δικαιούνται στρογγυλοκαθισμένοι σε ένα τραπέζι, εκείνοι προτιμούν την πεζοπορία και τη "συζήτηση" με τα... ΜΑΤ.

******

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

Ο περίφημος "κοινωνικός διάλογος" και η θεσμοποίησή του, υπαγορεύεται από την ανάγκη να μετατραπεί σε νόμο, τόσο η κυβερνητική αδιαλλαξία όσο και η μεθόδευση της πεμπτοφαλαγγίτικης υποκατάστασης του λαϊκού κινήματος από "συνετούς" εργατοπατέρες