Οι όροι της διεθνούς αγοράς, όμως, δεν προσδιορίζονται από τις ανάγκες της ανθρωπότητας σε τρόφιμα, αλλά από τους στόχους των πολυεθνικών, που ασχολούνται με τα τρόφιμα, να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι όροι της διεθνούς αγοράς επιβάλλουν μείωση της αγροτικής παραγωγής, που γίνεται με μαζικές καταστροφές (χωματερές) φυτικών και ζωοκομικών προϊόντων, σε μια περίοδο που πάνω από 1 δισ. ανθρώπων λιμοκτονεί και υποσιτίζεται.

Σύμφωνα με αυτούς τους όρους της αγοράς, οι ανάγκες σε τρόφιμα στην ΕΕ μέχρι το 1992 αυξάνονταν με 0,5% το χρόνο, ενώ η παραγωγή τροφίμων με 2% το χρόνο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σταθερά αποθέματα, η καταστροφή των οποίων απορροφούσε σημαντικά κονδύλια από τον κοινοτικό προϋπολογισμό.

Βέβαια, τις ανάγκες σε τρόφιμα η ΕΕ τις υπολογίζει με τους όρους της αγοράς. Γιατί, αν καλύπτονταν οι καταναλωτικές ανάγκες των 18 εκατομμυρίων ανέργων και των 50 εκατομμυρίων Ευρωπαίων, που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας και κατά τεκμήριο υποκαταναλώνουν, οι ανάγκες σε τρόφιμα θα ήταν πολύ μεγαλύτερες από την παραγωγή.

Την τεχνητή αυτή υπερπαραγωγή τροφίμων, που αποτελεί κλασική περίπτωση κρίσης υπερπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος, η ΕΕ μέχρι το 1992 την αντιμετώπιζε κύρια με την καταστροφή στις χωματερές των αγροτικών προϊόντων. Μετά το 1992, την αντιμετωπίζει με μέτρα εκτατικοποίησης της παραγωγής, όπως κίνητρα για αγραναπαύσεις, για μαζικές εκριζώσεις οπωρώνων και αμπελώνων κ.ά. Δηλαδή, τις χωματερές των αγροτικών προϊόντων τις αντικατέστησαν με χωματερές των ίδιων των καλλιεργειών.

Επειδή, όμως, η εγκατάλειψη των καλλιεργούμενων εκτάσεων δημιουργούσε τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα, η ΕΕ, μαζί με τα κίνητρα της εγκατάλειψης, θεσμοθέτησε και ορισμένα κίνητρα δάσωσης αυτών των εκτάσεων για να αποτραπεί η διάβρωσή τους.

Τα μέτρα αυτά θα συνιστούσαν σε ένα βαθμό, έστω και παρεμπιπτόντως, μια αγροτική πολιτική φιλικότερη προς το περιβάλλον, αν στο μεταξύ δεν άλλαζε ο τρόπος της αγροτικής παραγωγής. Γιατί μαζί με αυτά τα "περιβαλλοντικά" μέτρα η ΕΕ, με απαίτηση συγκεκριμένων πολυεθνικών που εκφράστηκαν μέσα από τις ΗΠΑ, απελευθέρωσε στο περιβάλλον τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (ΓΤΟ). Δηλαδή, επέτρεψε και προσπάθησε να επιβάλει την καλλιέργεια γενετικά μεταλλαγμένων φυτών.

Η απελευθέρωση των ΓΤΟ με καθαρά οικονομικά κριτήρια εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το περιβάλλον, για την υγεία των ενδιάμεσων καταναλωτών (ζώα) και για την υγεία του τελικού καταναλωτή (άνθρωπος), γιατί δεν έχουν διερευνηθεί όλες οι τυχόν αρνητικές επιπτώσεις.

Απόδειξη γι' αυτό αποτελεί η σχετική οδηγία της ΕΕ, η οποία συνιστά στα κράτη - μέλη να ελέγχουν πριν απελευθερώσουν κάθε ΓΤΟ τις πιθανές παρενέργειες και σαν τέτοιες αναφέρουν τον εκφυλισμό της χλωρίδας, τη δημιουργία σούπερ ζιζανίων, την πρόκληση αλλεργικών φαινομένων στον άνθρωπο, την καταστολή του ανοσοποιητικού του συστήματος κ.ά., επειδή γι' αυτές τις παρενέργειες υπάρχουν, ήδη, σοβαρές ενδείξεις.

Το κωμικοτραγικό στην οδηγία της ΕΕ είναι ότι ο έλεγχος αυτός θα είναι καθαρά γραφειοκρατικός και θα βασίζεται στα σχετικά έγγραφα, που θα προσκομίζει ο ιδιοκτήτης των ΓΤΟ και στη διεθνή βιβλιογραφία.

Η διεθνής, όμως, βιβλιογραφία είναι περιορισμένη και ελεγχόμενη από τις πολυεθνικές που παράγουν τους ΓΤΟ. Και αυτό, γιατί οι πολυεθνικές έχουν δική τους ανεπτυγμένη έρευνα, αλλά και γιατί τα περισσότερα και πιο ανεπτυγμένα πανεπιστήμια είναι υποταγμένα στις πολυεθνικές, επειδή χρηματοδοτούνται από αυτές για να υλοποιήσουν τα ερευνητικά τους προγράμματα.

Γι' αυτό η απελευθέρωση των ΓΤΟ έγινε με καθαρά οικονομικά κριτήρια και το κυριότερο επιχείρημα που επικαλέστηκε η ΕΕ, για να δικαιολογήσει την απελευθέρωση των ΓΤΟ, ήταν η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της κοινοτικής γεωργίας, η οποία είχε μειωθεί, σε σχέση με τη γεωργία των ΗΠΑ, που προηγήθηκαν στην απελευθέρωση και χρησιμοποίηση των ΓΤΟ.

Γι' αυτό οι ΗΠΑ και η ΕΕ τορπίλισαν τη διεθνή διάσκεψη των 135 χωρών, που έγινε στην Κολομβία (12 - 23/2/1999) και απέτρεψαν την υπογραφή ακόμα και ενός πρωτοκόλλου για τη βιοασφάλεια από τους ΓΤΟ.

Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι οι πολυεθνικές και οι πολιτικοί τους εκφραστές, ΗΠΑ και ΕΕ, προωθούν την επιστήμη και την τεχνολογία, με μοναδικό κριτήριο την αύξηση των κερδών τους και όχι τη λύση των τεράστιων προβλημάτων της ανθρωπότητας, όπως είναι το πρόβλημα της πείνας. Και αυτός ο τρόπος ανάπτυξης δημιουργεί τεράστια και απρόβλεπτα προβλήματα στο περιβάλλον και στη δημόσια υγεία.

Γι' αυτό, όσο κυριαρχούν οι πολυεθνικές, θα συνυπάρχει ο υποσιτισμός και η λιμοκτονία με τις αρνητικές συνέπειες από τους ΓΤΟ.

Γι' αυτό θα συνυπάρχουν στην ΕΕ δύο γεωργίες: Η βιολογική, για τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Και η γεωργία των ΓΤΟ για τις λαϊκές μάζες, η οποία, χωρίς να λύνει το διατροφικό πρόβλημα, θα δημιουργεί και απρόβλεπτες παρενέργειες στο περιβάλλον και στη δημόσια υγεία.

Γι' αυτό παραπλανούν τους αγρότες και τους καταναλωτές οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, που προβάλλουν τα κίνητρα της ΕΕ για τις βιολογικές καλλιέργειες, που αφορούν ένα μικρό και εύπορο ποσοστό του πληθυσμού της ΕΕ και συνειδητά παραβλέπουν την απελευθέρωση των ΓΤΟ, που αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της ΕΕ.

Γι' αυτό χρέος των λαϊκών στρωμάτων είναι η ανατροπή αυτής της ΕΕ των μονοπωλίων και των πολυεθνικών και η δημιουργία της σοσιαλιστικής Ευρώπης, όπου τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας θα χρησιμοποιούνται για τη λύση βασικών προβλημάτων της ανθρωπότητας, με σεβασμό στο περιβάλλον και στη δημόσια υγεία.

Γ. Σ.