"Επέμεναν σε αποτελέσματα τα οποία θα μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο με αμερικανικές στρατιωτικές ενέργειες ή με αντίμετρα κατά της τουρκικής πλευράς, τέτοια που θα ήταν ικανά να σπάσουν τη ράχη της Τουρκίας. Κανένα από τα δύο αυτά αποτελέσματα δεν ήταν υπέρ των συμφερόντων της Αμερικής ή των συμφερόντων της Ατλαντικής Συμμαχίας". Το απόσπασμα είναι από το τελευταίο βιβλίο του Χένρι Κίσινγκερ και δημοσιεύτηκε πρόσφατα στα "Νέα". Αναφέρεται στη στάση των ΗΠΑ, για το Κυπριακό και, μάλιστα, στην πρώτη περίοδο, μετά την τουρκική, διπλή εισβολή και κατοχή της νήσου, όταν η αμερικανική κυβέρνηση δεχόταν έντονες πιέσεις - κυρίως από τη διεθνή κοινή γνώμη - για να πάρει κάποια μέτρα.

Και σ' ένα άλλο σημείο συμπληρώνει: "Συνορεύοντας με τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία, τη Σοβιετική Ενωση και την Ευρώπη, η Τουρκία ήταν απαραίτητη για την αμερικανική πολιτική σε όλες αυτές τις περιοχές. Η Τουρκία ήταν ένας πιστός σύμμαχος καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τούρκοι στρατιώτες πολέμησαν με τη δική μας πλευρά στην Κορέα. Είκοσι έξι ηλεκτρονικοί σταθμοί παρακολουθούσαν από την Τουρκία το πρόγραμμα των σοβιετικών πυραύλων και τις ενέργειες της Σοβιετικής Ενωσης στο Διάστημα. Ολ' αυτά με έκαναν, ιδιαίτερα απρόθυμο, να επιβάλω κυρώσεις".

Τα γράφουμε όλ' αυτά, όχι γιατί αποκαλύπτουν τον εγκληματικό ρόλο των ΗΠΑ εκείνη την περίοδο και προσωπικά του Χ. Κίσινγκερ - άλλωστε, αυτό έχει γίνει γνωστό από καιρό τώρα - αλλά γιατί φανερώνουν τα κριτήρια, με τα οποία οι ΗΠΑ καθορίζουν την εξωτερική τους πολιτική. Κριτήρια, που συνεχίζουν εξ ολοκλήρου να ισχύουν και σήμερα.