Ο Δ. Αγκαβανάκης,ο Θ. Ευθυμίου και ο Γ. Σκιαδιώτης,συνδικαλιστικά στελέχη και μέλη της Επιτροπής για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος,μιλάνε στο "Ρ" για ό,τι έχει σχέση με την πρωτοβουλία και διευκρινίζουν τους ουσιαστικούς της στόχους.

Ξεκινώντας τη συζήτησή μας, οι συνδικαλιστές εξηγούν τους λόγους που καθιστούν την προσπάθεια της Επιτροπής, όχι απλά αναγκαία, αλλά εξαιρετικά επείγουσα. Οπως θα τονίσει ο Δ. Αγκαβανάκης,"σήμερα είναι όρος ζωής για το συνδικαλιστικό κίνημα, να αντιπαλέψει την κυβερνητική πολιτική. Κρίνονται κορυφαία ζητήματα για την εργατική τάξη, όπως είναι το 8ωρο, οι εργασιακές σχέσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η παιδεία, υγεία και πρόνοια, οι ιδιωτικοποιήσεις κ.ά., στα οποία η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας την πολιτική των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προωθεί τις αντεργατικές - αντιλαϊκές της επιλογές, επαναφέρει τον εργασιακό μεσαίωνα, ξεπουλά το δημόσιο πλούτο, καθηλώνει την εργατική τάξη σε πολύχρονη λιτότητα".

"Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση - συνεχίζει - το θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα, αντί να αντιταχθεί αποτελεσματικά, λειτουργεί με τη λογική του κοινωνικού εταιρισμού, της συναίνεσης στις κυβερνητικές επιλογές και υιοθετεί την αντιλαϊκή ευρωενωσιακή στρατηγική, τη στρατηγική της ΟΝΕ, συμπλέει με την κυβέρνηση και έχει γίνει συνένοχός της. Συνεπώς, δικαιολογημένα οι εργαζόμενοι αποστρέφονται αυτό το θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα και με αγανάκτηση το αντιμετωπίζουν. Αυτή η στάση όμως για να οδηγήσει σε αναστροφή της σάπιας κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναγκαίο να μετατραπεί σε οργανωμένη δράση, μέσα από μέτωπα αγώνα, αλλά κύρια μέσα από το συντονισμό των εργαζομένων στη βάση, σε ταξική κατεύθυνση".

Παίρνοντας το λόγο ο Γ. Σκιαδιώτης σημειώνει: "Ασφαλώς πολλοί λόγοι επιβάλλουν την αλλαγή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και τη συγκρότηση του ταξικού ρεύματος. Οι βασικότεροι όμως θα έλεγα πως είναι: α) Η εργατική τάξη, ο λαός μας, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια επίθεση από ένα μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, τους μηχανισμούς του κεφαλαίου, πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς. Αυτή η επίθεση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά και με επιμέρους μέτωπα. Προϋποθέτει την κοινή δράση, πριν απ' όλα της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα με όλα τα στρώματα του πληθυσμού που αποτελούν τα θύματα αυτής της επίθεσης".

Ο δεύτερος σημαντικός λόγος κατά τον συνδικαλιστή είναι πως σήμερα η αποτελεσματικότητα της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος δεν έχει να κάνει μόνο με τη μαζικότητά του, η οποία εν πολλοίς εξαρτάται από την αξιοπιστία του, αλλά συνδέεται με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που πρέπει να αποκτήσει. Περιθώρια απόσπασης ακόμα και επιμέρους αιτημάτων και υπεράσπισης επιμέρους κατακτήσεων, δεν υπάρχουν ή έχουν ελαχιστοποιηθεί, εάν η γραμμή άμυνας του συνδικαλιστικού κινήματος δεν αμφισβητεί τις βασικές επιλογές του κεφαλαίου, αν δε δημιουργεί ρήγματα στην καρδιά αυτών των επιλογών. Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να υπερασπίσει τα εισοδήματα των εργαζομένων, αν δεν αμφισβητήσει τη βασική επιλογή του κεφαλαίου, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ. Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να υπερασπίσει κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, αν δεν αμφισβητεί τη Συνθήκη Σένγκεν και τη "Λευκή Βίβλο" ή μπορεί να κατοχυρωθεί η εθνική ανεξαρτησία και η ειρήνη, αν δεν αμφισβητηθεί η λογική που θέλει τη χώρα μας ένα κομμάτι της ιμπεριαλιστικής μηχανής".

Ο Θ. Ευθυμίου θα πει: "Ηδη, οι σημαντικότεροι λόγοι που καθιστούν αναγκαία την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος αναφέρθηκαν. Είναι γεγονός ότι η εργατική τάξη της χώρας μας δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Οι συνθήκες, οι όροι ζωής της επιδεινώνονται τραγικά, στο όνομα της επίτευξης των κριτηρίων της "σύγκλισης", στο όνομα της ΟΝΕ. Θεωρούμε λοιπόν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, ότι πριν είναι αργά η εργατική τάξη πρέπει να βγει από το τέλμα που την οδήγησαν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που εμφορούνται από τη λογική της συναίνεσης και του συμβιβασμού. Η εμπειρία από τις συντονιστικές επιτροπές που δημιουργήθηκαν σε πόλεις, μας λέει ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης συνειδητοποιεί τι γίνεται, ποιος ευθύνεται, ποιες είναι οι αιτίες, ξεμπλοκάρει, θα έλεγα, από τα αδιέξοδα που του έχουν δημιουργήσει. Αυτή η πλούσια εμπειρία αξιοποιείται τώρα και παίρνει πανελλαδική διάσταση. Η ιστορία άλλωστε έχει αποδείξει ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες να βρει τρόπους που θα φέρουν στην επιφάνεια τη δύναμη της εργατικής τάξης, να βρει τρόπους για να κερδίσει την αξιοπιστία της, το δυναμισμό της, τη ζωντάνια της και το κύρος της, να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει και να περάσει στην αντεπίθεση".

Σχολιάζοντας το πώς αντιμετώπισαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την προσπάθεια της Επιτροπής, ο Δ. Αγκαβανάκης σημειώνει: "Είχαμε θετική ανταπόκριση και αποτελέσματα. Εγιναν εκατοντάδες περιοδείες, συσκέψεις, συγκεντρώσεις σε χώρους δουλιάς. Διαπιστώσαμε την αγωνία των εργαζομένων για την απαράδεκτη κατάσταση, σε πολλές περιπτώσεις την τέλεια απογοήτευσή τους, από τη στάση των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ιδιαίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι εξέφρασαν την έντονη δυσαρέσκειά τους γιατί είδαν την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ να συμπράττει με την κυβέρνηση στη λιτότητα, να συμφωνεί στη μείωση βασικών κατακτήσεων όπως το εφάπαξ, τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, και να συμπλέει στην επαναφορά του εμφυλιοπολεμικού υπαλληλικού κώδικα, που καταργεί τη μονιμότητα και επαναφέρει στην ομηρία τους δημόσιους υπαλλήλους. Πρέπει να πούμε ότι πολλοί εργαζόμενοι αντιμετώπισαν με αισιοδοξία την πρότασή μας και μάλιστα ανέλαβαν πρωτοβουλία μέσα από τα σωματεία ή από επιτροπές σε χώρους δουλιάς να παρθούν αποφάσεις για συμμετοχή στη σύσκεψη".

Ο Θ. Ευθυμίου συνεχίζει μεταφέροντας την εμπειρία από την επαφή με τους εργαζόμενους στους κλάδους ένδυσης: "Στον κλάδο έγινε μια σημαντική δουλιά. Αναπτύχθηκε ένας γόνιμος διάλογος σε χώρους δουλιάς. Πάρα πολλά σωματεία αποδέχτηκαν το πλαίσιο αρχών και δράσης της επιτροπής και αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις προσπάθειές της. Είναι γεγονός ότι κατηγορηθήκαμε από εργαζόμενους ότι αργήσαμε να αναλάβουμε μια τέτοια πρωτοβουλία. Πρέπει βέβαια να πούμε ότι δεν είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να πείσεις τους εργαζόμενους, όταν για πολλά χρόνια οι πλειοψηφίες που ελέγχουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε κάθε μέτρο για να τους πείσει ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα, για να τους σπρώξει στην αδράνεια και τη μοιρολατρία. Παρ' όλα αυτά όμως φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι ψάχνουν κάπου να ακουμπήσουν, ότι θέλουν συνδικάτα ταξικά, που θα στέκονται πλάι τους. Φαίνεται να αποδέχονται ότι κάθε πρόβλημα, που οι συμβιβασμένες ηγεσίες θεωρούν μοιραίο και αναπόφευκτο, μπορεί να ανατραπεί με μια λαϊκή συσπείρωση όλων των κοινωνικών στρωμάτων της χώρας που πλήττονται απ' αυτές τις πολιτικές".

Συμπληρωματικά ο Γ. Σκιαδιώτης αναφέρει: "Τα πρώτα συμπεράσματα κωδικοποιημένα είναι: α) Το βασικό και το πλέον ελπιδοφόρο, η αποδοχή από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, που ήταν έξω και πέρα από κάθε εκτίμηση. β) Εντάσσονται στην προσπάθεια συνδικαλιστικές οργανώσεις και συνδικαλιστές που αποτελούν τα πιο ζωντανά και πρωτοπόρα τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος και γ) η συσπείρωση προσώπων, συναδέλφων που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς χώρους και που συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και απαιτείται να αλλάξει όσο το δυνατόν γρηγορότερα".