Ενιωσα, το είπα, να με πνίγει ένα αίσθημα ντροπής, να με πλημμυρίζει η οργή και η αγανάκτηση. Ηθελα να βγω από το σπίτι, να βγω στο δρόμο και να βγάλω μια κραυγή στα πέρατα: Εϊ, άνθρωποι, πού οδηγούμαστε, πού μας πάνε; Πώς θα τον αντιμετωπίσουμε αυτόν τον όλεθρο, που μεγαλώνει κάθε ώρα και λεπτό, που πάει ν' αγκαλιάσει χώρες και λαούς, που πάει να καταστρέψει τον ίδιο τον πλανήτη μας; Πώς θα τους αντιμετωπίσουμε τους πλανητάρχες, τους μοιραίους αυτούς κοσμοκράτορες, που, μεθυσμένοι από τον αρπαγμένο πλούτο και τη δύναμη των φονικών όπλων, έφτασαν να διακατέχονται από το σύνδρομο της σχιζοφρένειας; Πώς θα σωθούμε; Μήπως ήρθε η ώρα της αυτοκτονίας ή της δουλικής υποταγής;

Αλλη λύση δεν υπάρχει. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους. Να βγούμε στους δρόμους, από τα σπίτια μας. Να βγούμε στους δρόμους, μετά τη δουλιά στα εργοστάσια και τα γραφεία. Να βγούμε στους δρόμους, γυρίζοντας από τα χωράφια μας. Να βγουν στους δρόμους και οι σπουδαστές, οι μαθητές, μετά τα μαθήματά τους. Να βγουν στους δρόμους, από τα μαγαζιά και τα καφενεία. Να ορθώσουμε ένα μέτωπο. Να ενώσουμε τη φωνή μας με τη φωνή των εκατομμυρίων ανθρώπων σ' όλο τον κόσμο. Να βροντοφωνάξουμε, πριν η φωτιά περάσει και στη χώρα μας: Αλτ, δολοφόνοι των λαών. Αλτ, εγκληματίες και τρομοκράτες. Εδώ δεν έχετε άλλο πέρασμα. Εδώ θα πεθάνετε. Εσείς να πεθάνετε, που είστε οι καταπιεστές των λαών, που καταδικάζετε στο θάνατο από την πείνα εκατομμύρια και εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα, γιατί τα ληστεύετε. Εσείς να πεθάνετε, που καταστρέφετε τις κατακτήσεις του πολιτισμού, που μετατρέπετε σε ερείπια τα σχολεία και τις εκκλησίες, που καταπατείτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, που σκορπάτε τα μέσα της διαφθοράς και του εγκλήματος.

Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ