Οι ΗΠΑ, με εξαίρεση τη μακρόχρονη σχέση εξάρτησης της Ελλάδας και της Τουρκίας, έρχονται, για πρώτη φορά στην ιστορία, στα Βαλκάνια, αμέσως μετά την "πτώση του κομμουνισμού". Και από τότε τα Βαλκάνια "φλέγονται". Οι Αμερικανοί ήρθαν αυτόκλητα, ως "νικητές" του ψυχρού πολέμου για την εδραίωση "κοινών αρχών και αξιών".

Ηδη βομβαρδίζουν υπερασπιζόμενοι "ζωτικά εθνικά συμφέροντα" και απαιτούν "επανάκτηση του κύρους" τους, που "απειλείται", λέει, από μη ευδιάκριτους "θεούς και δαίμονες". Ηρθαν ως "σύμμαχοι" αλλά πολύ γρήγορα αποδείχτηκαν πάτρωνες,"προστάτες των βαλκανικών φατριών που βόλευαν τα νεο - αποικιακά τους σχέδια. Και τώρα, μαζεύοντας σύσσωμη τη "Δύση" ως άλλοι σταυροφόροι, ξεκίνησαν πόλεμο άτιμο και κατακτητικό. Από τότε που ο "Αμερικανός φίλος" πάτησε γερά πόδι στην ευρύτερη Βαλκανική, ο πόλεμος, σ' όλες τις αποκρουστικές μορφές του, δε σταμάτησε ποτέ - βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κατασκευή των Σκοπίων, κατοχή της Αλβανίας, διάβρωση της Βουλγαρίας, κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής διαμάχης. Τα Βαλκάνια έγιναν Μ. Ανατολή μέσα σ' ελάχιστο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για μεθοδευμένη, σταθερή και προοδευτική κλιμάκωση της έντασης και της αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή, που αποκλείει ενδεχόμενα λάθη "καλής θέλησης" της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Το αμερικάνικο "όνειρο" για τα μετακομμουνιστικά Βαλκάνια είναι, ακριβώς, η φρικτή πραγματικότητα του πολέμου που ζούμε όλοι μας. Και αν δε σκοντάψει στη λαϊκή αντίσταση, δεν πρόκειται να αλλάξει στο ορατό μέλλον, ματώνοντας ακόμη περισσότερο ανθρώπους και πράγματα. Τα Βαλκάνια δεν υλοποίησαν ποτέ τα οράματα του Ρήγα Φεραίου και της Οχτωβριανής. Ολες, ιστορικά, οι "μεγάλες δυνάμεις" έκαναν ασκήσεις εξουσίας στην περιοχή, βιάζοντας τη βαλκανική "ανεξαρτησία", ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αλλά κανείς δεν περιφρόνησε τόσο χυδαία τη Βαλκανική όσο οι σύγχρονες ΗΠΑ. Ο "αμερικανισμός", η σύγχρονη φάση του ιμπεριαλισμού, απειλεί άμεσα την ίδια τη βαλκανική ζωή, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά της. Ο "αμερικανισμός" απειλεί εξοντωτικά τη βαλκανική ιστορία ως λαϊκή μνήμη, το δυσκολοπροσάρμοστο παρόν, το ειρηνικό και ευήμερο μέλλον της.

Για τις ΗΠΑ, η "ενιαία γεωστρατηγική ζώνη" από το Δούναβη μέχρι τον Ευφράτη, αποτελεί το γλιστερό υπογάστριο της Βόρειας Ευρασίας,που πρέπει να παραμένει διαρκώς σε αποσταθεροποίηση, ώστε να εξυπηρετεί τα στρατηγικά αμερικανικά συμφέροντα ισχύος, σε σχέση με τις ευρωπαϊκές "μεγάλες δυνάμεις", ιδιαίτερα τη Γερμανία που πρέπει να είναι πάντα "υπό", και τη Ρωσία, που πρέπει να παραμείνει "εξόριστη". Οι στρατηγικές του "ψυχρού πολέμου" απλώς προσαρμόζονται στις ανάγκες της μονοκρατορίας, η "αμυντική αποτροπή" γίνεται "θερμή ασφάλεια" και οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ από "συμμαχία κατά του κομμουνισμού" μετατρέπεται σε εργαλείο επιβολής "διατλαντικών" συμφερόντων εντός της αυτοκρατορίας,σε εισβολέα και κατακτητή στην περιφέρειά της. Ανάλογα προσαρμόζεται και το "διεθνές δίκαιο", ώστε να εξυπηρετεί τη "θέληση του ενός", εντός και εκτός των "ορίων" (limes). O πλούτος αποεδαφοποιείται, ο στρατός από "εθνικός" γίνεται μισθοφορικός, η πραγματική εξουσία "ριζώνει" όπου χρειάζεται. Λες και μετεμψυχώνεται αυτό που τα βιβλία περιγράφουν ως "ρωμαϊκή αυτοκρατορία", στη νέα πραγματικότητα. Με δύο "διατλαντικούς πυλώνες", τη Βόρεια Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) υπό αμερικανική ηγεμονία, ως "πυρηνική προστασία" των ΗΠΑ και ως ΗΠΑ-ΝΑΤΟ - γεγονός που αντανακλάται και στη "νέα δομή" του ΝΑΤΟ με δύο "κάτω κόσμους" στην υπόλοιπη αμερικανική ήπειρο και την Αφρική και με "κινούμενο όριο" στην ΚΑ Ευρώπη, τη Βαλκανική, την Τουρκία, τη Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, αυτό που ο πολύς Σ. Χάντινγκτον ορίζει ως "πολιτισμικό σύνορο της (βόρειας) Δύσης" και το Βατικανό διεκδικεί ως "χριστιανική Δύση". Κανείς από τα "βαριά πεπόνια" της αμερικανικής στρατηγικής (Σ. Χάντινγκτον, Χ. Κίσιγκερ, Ζ. Μπρεζίνσκι) δε στήνει το μέλλον έξω και πάνω από την αμερικανική κυριαρχία. Για τις άλλες "μεγάλες δυνάμεις", ο Χ. Κίσιγκερ είναι σαφής όταν συμπεραίνει ότι "η κυριαρχία μιας μόνο δύναμης σε οποιαδήποτε από τις δύο κύριες σφαίρες της Ευρασίας - Ευρώπη ή Ασία - παραμένει ένας καλός ορισμός στρατηγικού κινδύνου για την Αμερική, με ή χωρίς ψυχρό πόλεμο. Και αυτό επειδή μια τέτοια δύναμη θα είχε την ικανότητα να ξεπεράσει την Αμερική στον οικονομικό και τέλος, στο στρατιωτικό τομέα επίσης" (Χ. Κίσιγκερ: "Διπλωματία", εκ. "Νέα Σύνορα", 1995). Με δόλωμα την αναζήτηση του "κίτρινου εχθρού", Ευρώπη και Ρωσία πρέπει να παίξουν στη στημένη αμερικανική "παγκόσμια σκακιέρα", σαν τους Γαλάτες και τους αρχαίους Ελληνες σε σχέση με τη Ρώμη. Και όπως κανείς δεν εξήγησε ποτέ το "σωφρονιστικό" πολυετή πόλεμο των Ρωμαίων μισθοφόρων κατά της Ιουδαίας, στα χρόνια του Χριστού, έτσι και τώρα δεν μπορεί να αναζητούν "δίκαιο" παρά μόνο επιβολή ισχύος στον "πόλεμο εξόντωσης" (Χ. Σολάνα, ΓΓ του ΝΑΤΟ) κατά της Γιουγκοσλαβίας, μια "μαύρη τρύπα" στον ευαίσθητο "όριο" της νέας αυτοκρατορίας.

Και η χώρα μας; Οσο παραμένει υποτελές "μέλος" του ΝΑΤΟ και της ΕΕ η Ελλάδα θα μπορεί να παρακμάζει εν ειρήνη, εκτός αν χρειαστεί να "σπαταληθεί" ως πιόνι στις "κινήσεις αντιπερισπασμού" της αμερικανικής "σκακιέρας" (Ζ. Μπρεζίνσκι). Και αυτό το "εκτός" δεν εξαρτάται ούτε από τις επιδείξεις ενσωμάτωσης στα "δυτικά πρότυπα", ούτε από την υποτέλεια των επιλεγμένων κυβερνώντων - εντολοδόχων. Για "παν ενδεχόμενο" ο Σ. Χάντινγκτον "οριοθετώντας τη Δύση" συσφίγγει τους δεσμούς με τις "Βαρσοβία, Πράγα και Βουδαπέστη", εντάσσει τη Βαλτική και τη Μάλτα στην ΕΕ, αλλά δυσανασχετεί με την "ισλαμική" Τουρκία, περιφρονεί την Κύπρο και προτάσσει "αναδιαμόρφωση με περιορισμό της ΕΕ και ΝΑΤΟ", εξοβελίζοντας με (...) επιχειρήματα την Ελλάδα. Η οποία ως "μη δυτική" χώρα αποτελεί "μια εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς" που "δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη (!!!) της ΕΕ και του ΝΑΤΟ". Στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο η Ελλάδα "απέκλινε" με το εμπάργκο "κατά της Μακεδονίας" και "υποστήριξε ενεργά τους Σέρβους". Ακόμη χειρότερα, "η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πάρει ένα έντονο ορθόδοξο προσανατολισμό" και, μέγιστη βδελυγμία, "η Ελλάδα, ο ανταγωνιστής της Σοβιετικής Ενωσης κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, εξελίσσεται σε ένα μεταψυχροπολεμικό σύμμαχο της Ρωσίας" (!!!). Οσον αφορά τους "Ελληνοκύπριους, ως αποτέλεσμα της κοινής τους ανατολικοορθόδοξης πίστης, υποδέχτηκαν Ρώσους και Σέρβους στο νησί". Ολα τα ανωτέρω υποστηρίζονται από το "θεωρητικό" της Τριμερούς και πρώην διευθυντή στρατηγικής ασφαλείας στο NSC των ΗΠΑ, ήδη από το 1993, ενώ το 1996 εκδίδονται σε βιβλίο με τον αποκαλυπτικό τίτλο "Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης" (ελληνική έκδοση, Terto Books, 1998). Εχει στηθεί, λοιπόν, από καιρό το προπαγανδιστικό σκηνικό που θα φιλοξενήσει το CNN μια ενδεχόμενη "κακή" Ελλάδα, έναν "βάρβαρο" ελληνοτουρκικό πόλεμο, μια νέα εισβολή σε ένα νησί που το λένε (...) Κύπρο. Που θα καταπιέζει τους "δυστυχισμένους" Τούρκους της Δ. Θράκης θίγοντας τη "δυτική" και "καθολική" φιλευσπλαχνία, που θα απειλεί "τη Μακεδονία", που θα "ξεριζώνει" τους Κοσσοβάρους της "Νότιας Αλβανίας" με τους "σατανικούς" παπάδες και τον "κακομούτσουνο" λαό κλπ. Και όλα αυτά ως (...) "πιόνι". Τα υπόλοιπα, στα βραδινά δελτία "ειδήσεων".

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ