Αποκαλυπτική ήταν η εισήγηση του Ιορδάνη Προυσανίδη,δικηγόρου, ο οποίος αρχικά αναφέρθηκε στην εξέλιξη του Διεθνούς Δικαίου και της έννοιας του Κράτους. Σημείωσε πως "όλο το πλέγμα των διεθνών κανόνων επιβεβαιώνει την ύπαρξη, ως οντότητας, του κράτους και μαζί την αναγνώριση του κυρίαρχου ρόλου του, αφού χωρίς να επικυρωθούν δεν ισχύουν στην ημεδαπή". Και πως ο κανόνας δικαίου προϋποθέτει την ύπαρξη κράτους. Μ' αυτό το δεδομένο, ο εισηγητής, παραθέτοντας αναλυτικά τι προβλέπουν ο Χάρτης του ΟΗΕ, οι διεθνείς συμβάσεις και η ιδρυτική συμφωνία του ΝΑΤΟ, έκανε καθαρό πως:

Δεν αναγνωρίζεται από το Χάρτη του ΟΗΕ, ούτε στον ίδιο τον Οργανισμό, το δικαίωμα να παρεμβαίνει αυτόκλητα σε υποθέσεις που αφορούν τις σχέσεις δύο ή περισσότερων κρατών, και πολύ περισσότερο σε υποθέσεις που είναι εσωτερικό ζήτημα του κράτους (όπως στην περίπτωση της Νέας Γιουγκοσλαβίας). Δεν αναγνωρίζεται, έτσι, από το Διεθνές Δίκαιο, σε κανένα ΝΑΤΟ το δικαίωμα να επεμβαίνει στα εσωτερικά ζητήματα άλλου κράτους, το οποίο δεν προσέβαλε κανένα από τα κράτη - μέλη του. "Ουδεμία ενέργεια εξαναγκαστική θα λαμβάνεται δυνάμει τοπικών συμφωνιών ή υπό τοπικών οργανώσεων (όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ) άνευ της εξουσιοδοτήσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας", ορίζεται χαρακτηριστικά στο άρθρο 53 του Χάρτη του ΟΗΕ.

Το ίδιο το ΝΑΤΟ, στο Καταστατικό του, στην πρώτη παράγραφο, διαδηλώνει την πίστη των ιδρυτών του στους σκοπούς του Χάρτη του ΟΗΕ, αν και, παρακάτω, υποκρύπτει τη δυνατότητα - στο όνομα της διαφύλαξης της ελευθερίας, των κοινών παραδόσεων και των πολιτισμών των κρατών - μελών (και μόνο) - παρέμβασης στα εσωτερικά ενός κράτους - μέλους...

Οσον αφορά το νέο ΝΑΤΟ επισημάνθηκε ότι "οι νέοι σκοποί του ΝΑΤΟ αντιστρατεύονται το χάρτη του ΟΗΕ, αλλά (παρ' όλα αυτά...) ψηφίστηκαν, από τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων των κρατών - μελών". Παραβιάζεται έτσι όχι μόνον ο Χάρτης του ΟΗΕ αλλά και το σπουδαιότερο, η Σύμβαση για το Δίκαιο των Συνθηκών, που υπογράφτηκε στη Βιέννη στις 23 Μάη 1969, στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Η συνθήκη αυτή κυρώθηκε από τη χώρα μας και αποτελεί εσωτερικό δίκαιο αυξημένης, μάλιστα, τυπικής ισχύος. Χαρακτηριστικά στο άρθρο 53 της συνθήκης αυτής, που έχει ξεχωριστή σημασία, αναφέρεται:

"Ακυρος είναι η συνθήκη, εφ' όσον αυτή κατά το χρόνον της συνομολογήσεώς της συγκρούεται προς αναγκαστικόν κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου. Διά τους σκοπούς της παρούσης συμβάσεως, αναγκαστικός κανών του γενικού Διεθνούς Δικαίου είναι κανών δεκτός και αναγνωρισμένος υπό της διεθνούς κοινότητος των κρατών εν τω συνόλω της ως κανών, εκ του οποίου ουδεμία παρέκκλισις επιτρέπεται και ο οποίος δε δύναται να τροποποιηθεί ειμή διά νέου, του αυτού χαρακτήρος κανόνος του γενικού Διεθνούς Δικαίου".

Με αυτά δεδομένα, αναγνωρίζεται ότι:

Ο Χάρτης του ΟΗΕ αποκλείει την αυτοδικία και την επίθεση σ' ένα κράτος από άλλο κράτος. Πολύ περισσότερο αποκλείει την επίθεση σ' ένα κράτος από κράτη, που ενεργούν ως Σύμφωνο (όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ).

Επίσης, κάθε συνθήκη που συγκρούεται προς τον αναγκαστικό κανόνα του Διεθνούς Δικαίου είναι άκυρη, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Βιέννης της 23 Μάη 1969.

Οσον αφορά το ελληνικό Σύνταγμα οι διατάξεις του (άρθρο 2 παρ. 2, 27 παρ. 2 και 28 παρ. 1) σε συνδυασμό με τη διεθνή σύμβαση της Βιέννης καθιστούν ανεφάρμοστο το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, και, σε περίπτωση που κυρωθεί, αντισυνταγματικό το σχετικό νόμο.

Οι παραπάνω διατάξεις (ΟΗΕ και του Δίκαιου των Συμβάσεων) καθιστούν αντισυνταγματικές, παράνομες όλες τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Καθιστούν ακόμα, τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης στο σχεδιασμό των φάσεων επίθεσης στη χώρα αυτή και την ίδια την απόφαση παράνομη...

Ετσι, μετά απ' όλα τα παραπάνω, με την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία τίθεται ζήτημα διάπραξης εγκλημάτων κατά της ειρήνης και εγκλημάτων πολέμου. Και σύμφωνα με το Χάρτη και την απόφαση του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, το διεθνές Ποινικό Δίκαιο προβλέπει και τιμωρεί τρεις κατηγορίες εγκλημάτων που διαπράττει το ΝΑΤΟ και οι κυβερνήσεις των 19 χωρών - μελών του (ΗΠΑ και ΕΕ). Τα εγκλήματα κατά της ειρήνης και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Τέλος, απαντώντας στο ερώτημα, γιατί ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, ενεργούν κόντρα στο Χάρτη του ΟΗΕ, ο εισηγητής, τόνισε: Δεν πρόκειται για παραξενιά είτε για προσωπικές επιλογές των ηγετών τους. Αλλά αυτή η επιθετικότητα κατά της Γιουγκοσλαβίας και των άλλων λαών πηγάζει από τον ίδιο το χαρακτήρα του πολυεθνικού κεφαλαίου που εκπροσωπούν, γιατί θεωρούν ότι το εθνικό κράτος είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη και δράση του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ετσι, επιχειρούν να επανακαθορίσουν μια σειρά διεθνείς συμβάσεις, ακόμα και του ΟΗΕ. Γι' αυτό "η αναξιοπιστία του ΟΗΕ είναι σκόπιμη προσπάθεια για ν' αναιρεθεί, μια και οι κανόνες του, ο τρόπος λειτουργίας, ιδιαίτερα του Συμβουλίου Ασφαλείας, είναι εμπόδια στην πολιτική κυριαρχία, που επιβάλλεται από την οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου".