Πολλά κριτήρια μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να διαπιστώσει ποιο είναι το αντίκρισμα των υποσχέσεων και των εξαγγελιών τόσο του πρωθυπουργού, όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το βέβαιο είναι ότι δε θα βρείτε κανέναν, ακόμη και φανατικό υποστηρικτή των δυο κομμάτων, για να υποστηρίξει ότι κριτήριο μπορεί να είναι η αξιοπιστία είτε του κ. Σημίτη, είτε του κ. Καραμανλή. Η συσσωρευμένη εμπειρία από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, από το δικομματισμό και την εναλλαγή των δυο κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία, δεν αφήνει περιθώρια ούτε στον αφελέστερο για να πιστέψει ότι "εν μια νυκτί" και (πολύ περισσότερο) ενόψει των εκλογών, οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας έγιναν φίλοι του λαού και υποστηρικτές των εργαζομένων. Βέβαια, από το σημείο αυτό, μέχρι το να γυρίσουν την πλάτη τους στους δυο "συνεταίρους", οι εργαζόμενοι έχουν να διανύσουν μια μεγάλη απόσταση, που έχει να κάνει με την ίδια τη συνείδηση και την πίστη στις δικές τους δυνάμεις. Σ' αυτή τη δυσκολία στηρίζονται τα κόμματα που διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία για λογαριασμό της ολιγαρχίας, για να στηρίξουν τη νέα εκστρατεία εξαπάτησης, όχι μόνο για να αποσπάσουν ψήφους αλλά και για να ενσωματώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών. Μήπως δεν είμαστε μάρτυρες αυτής της επιχείρησης εκμαυλισμού των συνειδήσεων με την υστερία του Χρηματιστηρίου;
***
Μόνον έτσι μπορούν να αντιμετωπιστούν οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες, που ακούμε αυτές τις μέρες από τους κ. κ. Σημίτη και Καραμανλή και στεγάζονται κάτω απ' τον κοινό τίτλο: "Παροχολογία".
Το ασφαλέστερο πάντως κριτήριο για την αξιοπιστία των υποσχέσεών τους είναι η ίδια τους η πολιτική, την οποία οι ίδιοι διακηρύσσουν και δηλώνουν την προσήλωσή τους για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της. Ο κοινός, γι' αυτούς, μονόδρομος προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση δεν τους επιτρέπει, ακόμη και να το ήθελαν, να ασκήσουν μια πολιτική προς όφελος των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, της νεολαίας, των συνταξιούχων. Ομως, όπως αποδείχτηκε, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν. Κάθε "δείκτης" της ΟΝΕ είναι και ένα απαγορευτικό σήμα για μια πολιτική με στόχο τη βελτίωση του εισοδήματος, αλλά και της γενικότερης θέσης των εργαζομένων και των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων.
***
Χτες ο πρωθυπουργός προανήγγειλε τις "παροχές" για την επόμενη χρονιά. Οι περισσότερες ήταν ήδη γνωστές αφού το πρωθυπουργικό περιβάλλον είχε φροντίσει να διαρρεύσουν στα μέσα ενημέρωσης προκειμένου να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα. Αν, πάντως, προσδοκά με αυτά τα μέτρα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, θα πρέπει να τους εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να βελτιωθεί η ζωή τους με το ποσό των 70 δραχμών τη μέρα... Γιατί στο ποσό αυτό καταλήγουν τα φορολογικά μέτρα που εξήγγειλε. Δε χρειάζεται να πούμε ότι το μόνιμο μοτίβο των πρωθυπουργικών εξαγγελιών, σημαντικό μέρος των οποίων είναι παροχές προς το μεγάλο κεφάλαιο (όπως η μείωση της ασφαλιστικής εισφοράς των εργοδοτών), ήταν η ανάγκη ένταξης στην ΟΝΕ. Και είναι πανηγυρική επιβεβαίωση το ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, την πολιτική που στοίχισε στους Ελληνες εργαζόμενους εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές, ένα ποσοστό ανεργίας μεγαλύτερο του 13%, την κατάργηση των θεμελιακών εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων.
Οσον αφορά στις προχτεσινές υποσχέσεις του κ. Σημίτη προς τους αγρότες, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αν κοσκινιστούν δεν αφήνουν παρά λίγα ψίχουλα, που δεν έχουν καμιά σχέση με τα όσα υπέστησαν, αλλά και τα όσα θα υποστούν οι μικρομεσαίοι αγρότες από την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της πολιτικής της κυβέρνησης. Ας θυμηθούν, λοιπόν, οι αγρότες ότι μόνο στο διάστημα 1981 - 1997 καταστράφηκαν 193.000 μικρομεσαία νοικοκυριά, και ας υπολογίσουν ότι με την αναθεωρημένη αγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης ο αγροτικός πληθυσμός θα πρέπει να συρρικνωθεί σε ποσοστό μικρότερο του 3%, ένα πραγματικό "πογκρόμ". Αλλωστε, κάποιες τέτοιες παροχές, όπως η πρόωρη συνταξιοδότηση, εξυπηρετούν ευθέως τις γνωστές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που για τον τομέα της αγροτικής οικονομίας έχουν στόχο τη συρρίκνωση. Μπορεί, λοιπόν, με αυτή την πολιτική να υπάρξουν μέτρα υπέρ των αγροτών, υπέρ της αγροτικής παραγωγής;***
Για τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος παρουσίασε επίσης προχτές το πρόγραμμα της οικονομικής πολιτικής, τα πράγματα μπορεί να φαίνονται πιο εύκολα αφού μιλά από τη θέση της αντιπολίτευσης. Ετσι μπορεί να υπόσχεται χωρίς τον έλεγχο του "προτέρου βίου". Ομως, η ίδια του η πολιτική δίνει το μέτρο της αξιοπιστίας του όταν επιχειρεί, όπως χτες, να εμφανιστεί ως φύλακας άγγελος των μικρομεσαίων. Δεν είναι άραγε η απελευθέρωση των αγορών, το "απελευθερωμένο" τραπεζικό σύστημα, τα φορομπηχτικά συστήματα, αυτά που οδηγούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις κατά χιλιάδες στο "λουκέτο", θύματα σε έναν αδυσώπητο και άνισο ανταγωνισμό με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις;
***
Αν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας υπολογίζουν ότι υπάρχει γόνιμο, ακόμα, έδαφος για να σπείρουν τις νέες αυταπάτες, πρέπει να πάρουν υπόψη τους ότι τα τελευταία χρόνια είχαμε αρκετές αποδείξεις πως τα πράγματα αλλάζουν. Οτι μέσα από τις βασανιστικές διαδικασίες της διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης ραγίζουν τα κάστρα της παραδοσιακής πολιτικής των αστικών κομμάτων, την οποία κάποιος πολύ εύστοχα διατύπωσε λέγοντας: "Κανείς δεν έχασε ποτέ, υποτιμώντας τον ελληνικό λαό". Είχαν, λοιπόν, την ευκαιρία να το διαπιστώσουν και στις πρόσφατες ευρωεκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων έριξε και τους δυο για πρώτη φορά σε περισυλλογή. Οχι μόνο γιατί αποδείχτηκε ότι άρχισαν να παρουσιάζονται σοβαρές δυσλειτουργίες στο σύστημα της τροφοδότησης του ενός από τη δυσαρέσκεια κατά του άλλου, αλλά και γιατί εμφανίστηκε μια νέα δυναμική, που εκφράστηκε με την αύξηση του ΚΚΕ και αφορά όχι μόνο στην αμφισβήτηση της μονόδρομης πολιτικής τους, αλλά και στην αναζήτηση ενός άλλου δρόμου.
Υπάρχει, βέβαια, μεγάλη απόσταση για να φτάσουμε στην ανατροπή αυτής της πολιτικής, σε όλες τις εκδοχές της. Ομως, ο δρόμος άνοιξε και τον διαβαίνουν ήδη εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια. Οχι μόνο γιατί δεν ανέχονται πλέον την κοροϊδία και τον εμπαιγμό αλλά και γιατί συνειδητοποιούν τη δύναμή τους.
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο κοινός, γι' αυτούς, μονόδρομος προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση δεν τους επιτρέπει, ακόμη και να το ήθελαν, να ασκήσουν μια πολιτική προς όφελος των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, της νεολαίας, των συνταξιούχων. Ομως, όπως αποδείχτηκε, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν
Feeds
"Απλώνει φτερά" στις μεγάλες πόλεις 
