Βασικός στόχος όλων των κύριων πολιτικών στρατηγικών τους σχεδιασμών και προσανατολισμών, είναι η ανάπτυξη της μέγιστης κερδοφορίας του κεφαλαίου, μέσα από τη λήψη όλο και πιο αντιλαϊκών μέτρων. Η επιτυχία του στόχου εξαρτάται και από την επιτυχία των προσπαθειών της πλήρους ενσωμάτωσης και παροπλισμού του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ευρύτερα του λαϊκού κινήματος. Για να γίνει βέβαια αυτό κατορθωτό, απαιτείται η αποδυνάμωση του Κομμουνιστικού Κόμματος, η δημιουργία σύγχυσης μέσα στις γραμμές των λαϊκών δυνάμεων της κοινωνίας μας. Ασχετα με τα οποιαδήποτε αποτελέσματα, είναι πολύτιμος ο χρόνος που κερδίζουν, τους δίνεται πραγματική ανάσα ζωής για το πέρασμα των πιο σκληρών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που έχει γνωρίσει η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Φυσικά, η επίτευξη αυτών των στόχων, οι τρόποι και οι μορφές για το αποδοτικότερο πέρασμα της πολιτικής αυτής μέσα στις λαϊκές μάζες, έχουν πολλές πλευρές.

Μία από τις επιλογές τους είναι η οργανωμένη, όσο γίνεται σχεδιασμένη απόπειρα περάσματος στην κοινωνία της ψευτο-αντίθεσης «εκσυγχρονισμός» - «αναχρονισμός», «πρόοδος» - «συντηρητικός αναχρονισμός» και άλλα γνωστά από τις ομιλίες κυβερνητικών στελεχών και την πραγματικά πλούσια αρθρογραφία του αστικού Τύπου. Κι αυτό, φυσικά, πάντα σε αντιδιαστολή με την πραγματική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας, ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, ανάμεσα στην εργατική τάξη, την πλειοψηφία του λαού, από τη μια, και τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, από την άλλη.

***

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διευρύνει τις συμμαχίες της και την ιδεολογική της παρέμβαση μέσα σε κοινωνικά στρώματα, σε λαϊκές δυνάμεις. Ενα μέρος αυτών των λαϊκών δυνάμεων, τη μεταπολιτευτική περίοδο, είχε αποκτήσει ριζοσπαστικούς προσανατολισμούς - ακόμα και κάτω από τα δικά της αρχικά συνθήματα της δεκαετίας του '70 και των αρχών του '80 - και έβλεπαν ξαφνικά το έδαφος να χάνεται από τα πόδια τους. Ανησύχησαν τα διάφορα κέντρα ότι ίσως αρκετές δυνάμεις δε θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν τους «παγκοσμιοποιημένους» οραματισμούς και σχεδιασμούς της ηγεσίας τους και έπρεπε να βρεθεί το γιατρικό, για να μπορέσουν να «προσαρμοστούν» και να «παρακολουθήσουν τις νέες εξελίξεις», να ξεπεράσουν το «σοκ» και σταδιακά να ενταχθούν στη «νέα σκέψη», στη «νέα τάξη», να αποδέχονται μοιρολατρικά, όσα «εκσυγχρονιστικά» τούς σερβίρονται.

Προκειμένου, δηλαδή, να περάσει, όσο γίνεται «αβρόχοις ποσίν», τη δύσκολη αυτή περίοδο για την αστική τάξη των «αναπροσαρμογών», των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, οργανώνει, σχεδιάζει την επίθεσή της, οργανώνει τις συμμαχίες της, βάζει στο στόχαστρό της το ΚΚΕ και την πολιτική του, την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, αλλά και όλες τις δράσεις και ενέργειες του ΚΚΕ, που συμβάλλουν και πρακτικά στην οικοδόμησή του, τις πολύπλευρες, δηλαδή, κοινωνικοπολιτικές, επιμέρους και γενικότερες, συσπειρώσεις και συνεργασίες. Πάει, με μια κουβέντα, να ξεριζώσει τα φύτρα του, τώρα που βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της μεγάλης αυτής προσπάθειας, έτσι ώστε, αν είναι δυνατό, να μην μπορέσουν καν να βλαστήσουν τα σπέρματα που ρίχνει η εργατική τάξη, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια στις εντεινόμενες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες, μέσα στους αγώνες του λαού μας.

***

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όλο το προηγούμενο διάστημα, είχε την αμέριστη, ποικίλη υποστήριξη γνωστών ξένων κέντρων (όπως την ηγεσία των ΗΠΑ και της ΕΕ), της οικονομικής ολιγαρχίας του πλούτου (όπως το βιομηχανικό, εφοπλιστικό, τραπεζικό κεφάλαιο, εκδοτικά και άλλα συγκροτήματα μαζικής επικοινωνίας και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης). Τη βοήθησαν και τη στήριξαν απλόχερα να λύσει διάφορα εσωκομματικά προβλήματα και αντιθέσεις, άλλα προβλήματα, με αντικειμενικό σκοπό την πάση θυσία διατήρησή της στην κυβερνητική εξουσία, αφού προκρίθηκε ως ο πλέον κατάλληλος διαχειριστής, σε σύγκριση με τον έτερο δικομματικό εταίρο, τη ΝΔ.

Ταυτόχρονα, εξασφάλισαν πλήρη συναίνεση της ΝΔ στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία πρέπει να ομολογήσουμε, αφού οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ είναι αυτές, που με συνέπεια επίσης θα εφάρμοζε και η ΝΔ, αν βρισκόταν στην κυβερνητική εξουσία. Δικαιολογημένα φωνάζει σε όλους τους τόνους ο κ. Καραμανλής ότι το ΠΑΣΟΚ «υλοποιεί το πρόγραμμα της ΝΔ».

Παράλληλα, έκανε αποδοτική, ως προς το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα, προσπάθεια, να ενσωματώσει διαθέσιμους για το σκοπό αυτό «αριστερούς», αποψιλώνοντας το ΣΥΝ σταδιακά από το 1991, προσπάθεια η οποία εντάθηκε το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα στο εναπομείναν τμήμα της ηγεσίας αυτού του κόμματος, το οποίο ουσιαστικά δουλεύει, έστω με τις αντιθέσεις του, μάλλον ως παράλληλος πολιτικός μηχανισμός του ίδιου του ΠΑΣΟΚ μέσα στο ΣΥΝ.

Αξιοποίησε, και συνεχίζει να αξιοποιεί επίσης, ένα δυναμικό μιας «ειδικής κατηγορίας», που φέρνουν την προσωνυμία του «πρώην»: Πρώην «κομμουνιστές», πρώην «αριστεροί», πρώην «στελέχη του ΚΚΕ», πρώην «μέλη βοηθητικών επιτροπών της ΚΕ», κλπ., σύμφωνα πάντα με τα δελτία Τύπου που στέλνουν στις εφημερίδες, τα οποία μοιράζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και είναι ιδιαίτερα αγαπητά σε μια ειδική κατηγορία επίσης δημοσιογραφούντων.

Μοναδικό εμπόδιο σοβαρό στους σχεδιασμούς της, η άρχουσα τάξη και το κυβερνών κόμμα, από το σύνολο του πολιτικού σκηνικού, βρίσκει κυρίως στο ΚΚΕ και στην πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου.

***

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, σε πολιτικό προπαγανδιστικό επίπεδο, έχει επιδοθεί τα τελευταία χρόνια σε μια επιχείρηση - παραπλάνηση, την οποία σταθερά, αποφασιστικά και αμετακίνητα ξεσκεπάζει το ΚΚΕ, γι' αυτό και δέχεται τέτοια λυσσαλέα επίθεση.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει συνεχώς να αναδεικνύει, και πολλές φορές να «υποβάλει», ζητήματα, πατώντας σε υπαρκτά προβλήματα. Υψώνει για το σκοπό αυτό την ψευδεπίγραφη σημαία του «εκσυγχρονισμού», της πάλης ενάντια στον αναχρονισμό στις νέες απαιτήσεις της «παγκοσμιοποίησης» και της μεταΟΝΕ εποχής, έχοντας πάντα στο μυαλό της το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και την πολιτική του.

Αυτή η επιχείρηση «προοδευτικότητας», η «εκσυγχρονιστική» της αντίληψη, ντύνεται κατά περιόδους με συγκεκριμένα «αιτήματα» και «στόχους πάλης», που ...συνεγείρουν (!) κάποιες «ηγεσίες», κάποια «στελέχη», κυρίως από το χώρο της ΝΔ και του ΣΥΝ, αλλά και κάποιες άλλες δυνάμεις μέσα από την εργατική τάξη, με αμβλυμένη ταξική συνείδηση, ενώ επιδιώκει να αξιοποιεί και κάποιους μωροφιλόδοξους ή άλλους αφελείς σε διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς. Ετσι, αντί για το πραγματικά σύγχρονο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό περιεχόμενο του αγώνα, από αυτές τις δυνάμεις αναδεικνύονται διάφοροι ανώδυνοι - ορισμένοι, μάλιστα, και εντελώς ξεπερασμένοι πλέον - αστικοί εκσυγχρονισμοί, για την αποδοτικότερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος.

***

Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα παραπάνω δεν είναι υπαρκτά προβλήματα, που έρχονται μάλιστα στην επικαιρότητα με οξύ τρόπο, αφού έχουν σχέση με τις επιδιωκόμενες αλλαγές και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, όπως είναι η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων ή η εφαρμογή των Συνθηκών Σένγκεν κλπ.

Ο πολιτικός προπαγανδιστικός σχεδιασμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που μας ενδιαφέρει σε αυτό το άρθρο, φυσικά και πατά πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και τα παραπάνω είναι αρκούντως υπαρκτά και απασχολούν λαϊκές δυνάμεις.

Η δύναμη της προπαγάνδας και του κρατικού μηχανισμού, όμως, επιδιώκει να τα ντύνει με το δικό της περιεχόμενο, τέτοιο, που να αποπροσανατολίζει από το κύριο, από την ουσία, να αποκρύβει το πραγματικό πρόβλημα, να διαιρεί λαϊκές δυνάμεις. Ο κυβερνητικός σχεδιασμός στοχεύει ακριβώς σε παραπληροφορημένες, ρηχές συνειδήσεις, τέτοιες που φτάνουν στο σημείο να ονειρεύονται διάφορα πολιτικά «μέτωπα εκσυγχρονιστικών - προοδευτικών δυνάμεων», που να αγκαλιάζουν τις δυνάμεις του «φωτός κι όχι του σκότους».

Και τέτοιες, φυσικά, «φωτισμένες δυνάμεις» ξεκινούν από το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, περνούν από τη «φωτισμένη δεξιά», τη ΝΔ, φτάνουν στην ηγεσία του ΣΥΝ, και καταλήγουν σε διάφορες άλλες σκόρπιες, εν μέρει παροπλισμένες και επαναπαυμένες σε αλλοτινές δάφνες, δυνάμεις, διαθέσιμες για την υλοποίηση του «στόχου».

***

Π.χ., το 35ωρο άνοιξε ως ζήτημα (όχι, φυσικά, έτσι όπως το θέτει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα), ταυτόχρονα με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η περιβόητη Κεντροαριστερά (σοσιαλιστές - κομμουνιστές - άλλοι αριστεροί) κυβερνούσε (Γαλλία, Ιταλία και αλλού) και οραματίζονταν κοινά προγράμματα «μείωσης της ανεργίας» ή καλύτερα, όπως τα διατύπωναν, «αύξησης της απασχόλησης». Ακριβώς τέτοια, που πλέον προωθούνται σε όλη την ΕΕ, καταργώντας το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, «ελαστικοποιώντας» εργασιακές σχέσεις, καταργώντας συλλογικές συμβάσεις, ανατρέποντας την κοινωνική ασφάλιση, κοινωνικά δικαιώματα στην υγεία, στην περίθαλψη, στην πρόνοια, στην παιδεία και άλλα ών ουκ έστιν αριθμός. Με κατάλληλη προπαγάνδα, με πληθώρα αρθρογραφίας όλα αυτά τα χρόνια από τον αστικό Τύπο, με παρεμβάσεις συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΝ, άρχισε να προβάλλεται συστηματικά ένα 35ωρο, που καμιά σχέση δεν έχει με τα γνήσια αιτήματα συσπείρωσης και πάλης της εργατικής τάξης, για το 35ωρο με το 5ήμερο - 7ωρο, αυξήσεις μεροκάματου και μισθών, υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων, του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και άλλων εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Θύματα αυτής της προπαγάνδας, για ένα ψεύτικο 35ωρο και «κοινή πάλη γύρω από αυτό το στόχο», με «διατήρηση των επιμέρους απόψεων και προβληματισμών», πέφτουν ακόμη και σήμερα αρκετοί άνθρωποι, απλοί εργάτες. Χρέος μας είναι να τους εξηγήσουμε. Να μην τους αφήσουμε έρμαια στους πραγματικούς «θεομπαίχτες» και «προσκυνημένους στο κεφάλαιο» προπαγανδιστές, που, μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, προσπαθούν να κρύψουν την ουσία των λαθεμένων και επιζήμιων απόψεών τους, μέσα από εκκλήσεις γύρω από «κοινή δράση στη βάση του προβλήματος».

`Η πώς να μην αναλογιστεί κανείς, τουλάχιστον με έντονα ερωτηματικά και απορίες, τώρα μάλιστα που έχει κατακάτσει λίγο - ίσως λόγω και καλοκαιριού - ο κουρνιαχτός της βρώμικης και ύπουλης επίθεσης ενάντια στο Κόμμα, με πλήρη συμπαιγνία και συγχορδία στελεχών του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ, συγκεκριμένων δημοσιογράφων εφημερίδων και ραδιοσταθμών, καθώς και διαφόρων «πρώην», οι οποίοι, εν μία νυκτί, άπαντες ανησύχησαν σφόδρα για την πιθανότητα «αλλοίωσης του κομμουνιστικού χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ» και για την πιθανή «υπόκλιση στην ορθοδοξία και τον εθνικισμό του ΚΚΕ», και άλλα γνωστά, που γεμίζουν τις στήλες συγκεκριμένων εφημερίδων με τα σχεδόν πανομοιότυπα ρεπορτάζ μιας άνευ προηγουμένου αντικομμουνιστικής επίθεσης; Αιχμή της επίθεσης ήταν η ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ για τη θρησκεία, με αφορμή την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες! Θέση, που διαστρεβλώθηκε συστηματικά και βρώμικα, αποκρύβοντας, για μια φορά ακόμα, από τα μάτια του λαού την αλήθεια, την πραγματικότητα, τους πραγματικούς κινδύνους, την πραγματική καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού μας, στους τόπους δουλιάς, στους τόπους μόρφωσης και κατοικίας, σε όλες τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, που έγιναν αυτά τα χρόνια ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Αντικειμενικός και πάλι στόχος, εκτός των άλλων, να τεθούν συγκεκριμένα εμπόδια, και να δημιουργηθούν συγκεκριμένες αναστολές σε ανθρώπους όλου του πολιτικού φάσματος, που θέλουν να παλέψουν πλάι πλάι με τους κομμουνιστές για τα μεγάλα δημοκρατικά προβλήματα, που αφορούν πολλές και σημαντικές πλευρές των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, μία από τις οποίες μόνο είναι ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας.

***

Ας μην έχουμε εμείς καμιά αυταπάτη. Η ιστορία της ταξικής πάλης έχει γνωρίσει και τέτοια και αλλιώτικα παιγνίδια σε βάρος της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας του κινήματός της, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Εμείς δε θα σταματήσουμε ούτε στιγμή τη διαφώτιση γύρω από τα ζητήματα που απασχολούν το λαό μας, γύρω από τα σοβαρά ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, που καθημερινά προκύπτουν. Σε αυτό θα συμβάλει και ο «Ριζοσπάστης» πιο αποφασιστικά, στην πορεία προς το 16ο Συνέδριό μας. Πρέπει, όμως, γι' αυτό να αναπτύξει στο έπακρο την προσπάθειά του ο κάθε κομμουνιστής, το κάθε μέλος και στέλεχος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ο κάθε οπαδός και ψηφοφόρος του Κόμματος. Με συστηματική μελέτη του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, της θεωρίας μας. Με συνεχή επαφή με τα υπεύθυνα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος σε όλη τη χώρα. Με τη συνεχή ενημέρωσή του για όλα τα ζητήματα, που αφορούν το κίνημα και την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Με τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις, στους αγώνες. Με τη δημιουργία συσπειρώσεων σε κάθε κλάδο και τόπο δουλιάς, σε κάθε τόπο μόρφωσης και κατοικίας. Με την προώθηση στην πράξη του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου Πάλης.

Το Κόμμα έχει την ικανότητα, τη δύναμη και τη θέληση να ξεπεράσει τις όποιες επιθέσεις νικηφόρα. Είναι στο χέρι όλων μας.