Στο ομιχλώδες Λονδίνο, το «Μπιγκ Μπεν» είχε σημάνει μεσάνυχτα. Ο Σέρλοκ Χολμς, βυθισμένος σε σκέψεις, είχε από ώρα αφήσει να σβήσει η πίπα του. Δίπλωσε με προσοχή το αμερικάνικο «Τάιμ» που διάβαζε, σηκώθηκε νευριασμένος από την κουνιστή πολυθρόνα και φώναξε στον πιστό του φίλο, τον Γουάτσον, που μισοκοιμόταν στην άλλη άκρη: - Ετοιμάσου φίλε μου, γιατί φεύγουμε αμέσως, να προλάβουμε. - Για πού και ποιους να προλάβουμε Χολμς; - Το παράπονό μου είναι ότι δε διαβάζεις και δεν οσμίζεσαι Γουάτσον. Το ευυπόληπτο λοιπόν «Τάιμ» γράφει, ότι μερικοί (;) υποψιάζονται ότι οι τρομοκράτες στην Ελλάδα συνεργάζονται με κρατικές υπηρεσίες, μπορεί και με κυβερνητικούς. - Μόνο με Ελληνες ή και με ξένους κρατικούς και παρακρατικούς Χολμς; - Πονηρέ Γουάτσον, πάντα διαβάζεις τη σκέψη μου. Στο δρόμο οι λεπτομέρειες.

Τρέχα Γουάτσον να βγάλεις εισιτήρια στο «Οριαν Εξπρές». Μάζεψε δυο αλλαξιές ρούχα, την μπέρτα μου, το μεγεθυντικό φακό, το αμφίγεισο καπέλο, το βιολί και το καμινέτο για το απογευματινό τσάι. Στις πέντε ακριβώς, αύριο, κάτω από το Λευκό Πύργο, που όπως μαθαίνω είναι γκρίζος και δεν αποκλείεται να γίνει πάλι δεσμωτήριο και κάτεργο.

Σόδομα και Γόμορρα, όπως λέει το «Τάιμ», είναι η Θεσσαλονίκη. Κι εγώ που διαβάζω... ανάποδα, θυμήθηκα τις παλιές δολοφονίες της Πρωτομαγιάς, τη συμμορία της «Καρφίτσας» τη δολοφονία του Λαμπράκη, τους κατασκευαστές κατηγοριών, αλλά και τη σύγχρονη νατοϊκή τρομοκρατία, τους «φουσκωτούς» των ξένων μυστικών δολοπλοκιών και τους άδειους εγκεφάλους που τους κατευθύνουν. Και μην ξεχάσεις Γουάτσον τα δικά μας εργαλεία εγκληματολογικής έρευνας και τον... ψηφιακό αναλυτή λάσπης.