Μια από τις διαπιστώσεις του σημερινού συστήματος ήταν ότι δεν είχε ανάγκη πια από εξειδικευμένους εργάτες, αλλά από καταρτιζόμενους. Συνεπώς το πρώτο που έπρεπε να αλλάξει είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, μετατρέποντας την έννοια της παιδείας σε κατάρτιση και «βάζοντας» στην αγορά την ταμπέλα του απασχολήσιμου και όχι του εργαζόμενου. Προσπάθεια που, όλα τα life style περιοδικά, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να στηρίξουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να μας πείσουν. Πολλές σελίδες γέμισαν με πρωταγωνιστές νέους και απασχολήσιμους να διαλαλούν ότι «είναι πολύ ενδιαφέρον να αλλάζεις δουλιές και να μαθαίνεις καινούρια πράγματα για να μη ρουτινιάζεις»... Ενώ χαρακτηριστικές ήταν οι, κατά καιρούς, επιθέσεις ενάντια στους αγώνες του μαθητικού κινήματος, το οποίο το χαρακτήριζαν ως «υποκινούμενο, κολλημένο και κομπλεξικό».

Για τα αποτελέσματα της διά βίου κατάρτισης μίλησε ο Ηλ. Μιχαλαρέας, ο οποίος υπογράμμισε ότι «οι νέες γενιές εμποτισμένες από το "πνεύμα του χρόνου" δηλώνουν την ανάγκη τους να δοκιμαστούν ταυτόχρονα σε όλες τις διαστάσεις και χωρίς υποχρέωση. Δυστυχώς όλα δείχνουν πως επιχειρείται να αφομοιώσουν οι νέοι την ανεργία σα μια φάση της ζωής». Και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει πλέον προκαθορισμένη αρμονία μεταξύ επιπέδου μόρφωσης και επαγγελματικού επιπέδου. Γίνεται έτσι προσπάθεια να πάρει τη θέση της εκπαίδευσης η διαρκής κατάρτιση. Φαίνεται πως το αληθινό πρόβλημα του νέου δεν είναι να τοποθετηθεί μέσα σε ένα σημερινό υποσύστημα, εκεί που είναι δηλαδή, αλλά κυρίως να τοποθετηθεί μεταξύ των υποσυστημάτων. Για να βιωθεί αυτή η «προσαρμογή» σαν τέτοια και όχι σαν εξαναγκασμός ή σαν προσποίηση, είναι το άτομο να μπορέσει να ανακαλύψει ένα «χώρο ελευθερίας», να βρει, να ανακαλύψει έναν τόπο λόγων και έργων ή προσπαθειών, χωρίς τραγικές συνέπειες. Ολα αυτά οδηγούν σε μια τρομερή ψυχική σύγκρουση».

Βέβαια οι επινοητές του life style έχουν προβλέψει και για τους «απροσάρμοστους», να προβάλλουν πολλούς τρόπους φυγής μέσα από τις σελίδες των περιοδικών, αφού ακόμα και οι τίτλοι τους είναι στημένοι και παραπέμπουν σε δήθεν αντίσταση και φυγή. Ολες οι προσπάθειες στοχεύουν στο να πείσουν τις νέες γενιές να αφομοιώσουν την αίσθηση του εφήμερου και να τη διαχειρίζονται, αλλά όχι να αντιμετωπίζουν την κρίση. Η φυγή είναι ένας από τους σημαντικότερους τρόπους άμυνας, η φυγή μέσα στο όνειρο, στη φαντασίωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «NITRO» (Never In The Right Order), αλλά και το «Escape» - το «περιοδικό της μεγάλης φυγής». Μερικούς από τους τρόπους φυγής που συμπεριλαμβάνονται στην «ατζέντα απόδρασης» (επειδή η «καλή ζωή από την ατζέντα φαίνεται»), πέρα από το κλάμπινγκ - του οποίου όλη η θεωρία στηρίζεται με το δόγμα «η ουσία της ζωής είναι έξω από την εργασία» - ταξίδι στον ανεξερεύνητο Αμαζόνιο, την αιώνια Ρώμη, τον άγριο Ειρηνικό και τέλος απόβαση στο Μαϊάμι. Ενώ για εκείνους - οι οποίοι σίγουρα δεν είναι λίγοι - που δεν μπορούν να ακολουθήσουν λόγω εργασίας, περιλαμβάνουν διάφορες ενδυματολογικές προτάσεις για το πρωινό μίτινγκ, τον ελεύθερο χρόνο, αλλά και το απαραίτητο κλάμπινγκ. Πράγματα που κάθε σωστός πολιτικός πρέπει να τα κάνει, γιατί «τα ράσα κάνουν τον παπά και τα κοστούμια τον πολιτικό», αλλά και κάθε γιάπης είναι υποχρεωμένος να τα ακολουθήσει αν θέλει να είναι πετυχημένος...

Για το φαινόμενο των γιάπηδων, το οποίο παρουσιάστηκε περίπου στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Ηλ. Μιχαλαρέας τόνισε: «Επιχειρείται τεχνητός διαχωρισμός μεταξύ ικανότητας και προσωπικότητας. Αυτό που ενδιαφέρει και πρέπει να "περάσει" είναι "δε μας ενδιαφέρει τι είσαι, αρκεί να έχεις ικανότητες και στιλάτη εμφάνιση". Είναι το πρότυπο του πετυχημένου επιχειρηματία, του καταξιωμένου εργαζόμενου, που ξεχωρίζει μόνο για τις ικανότητές, οι οποίες είναι πλήρως αποκομμένες από την προσωπικότητά του. Ολα αυτά οδηγούν στον κατακερματισμό της προσωπικότητας».