Στα προηγούμενα σημειώματα για τα «50 χρόνια ΕΕ» αναφερθήκαμε στην οικονομική διάσταση της ένταξης της Ελλάδας και στα προβλήματα που δημιούργησε αυτή η επιλογή στο λαό και τη χώρα. Σήμερα - στο τελευταίο σημείωμα - θα σταθούμε στην πολιτική διάσταση αυτής της επιλογής εκ μέρους της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Οταν, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, προέβη σε μια πολύ σημαντική δήλωση: Οι λόγοι της ένταξης - είχε ομολογήσει - ήταν κυρίως πολιτικοί. Με άλλα λόγια, η ενσωμάτωση της χώρας στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της τότε ΕΟΚ αποτελούσε μια κίνηση ενίσχυσης της εγχώριας πλουτοκρατίας σε ό,τι αφορούσε στη διασφάλιση των στηριγμάτων της για την ενίσχυση της πολιτικής της κυριαρχίας στο εσωτερικό της Ελλάδας.

Αποδεικνυόταν, έτσι, πως όλα τα υπόλοιπα που διακινούσε η κυρίαρχη προπαγάνδα της εποχής, που ισχυριζόταν ότι τα δέκα εκατομμύρια Ελληνες θα «τρώνε με χρυσά κουτάλια» στην ΕΟΚ των 350 εκατομμυρίων καταναλωτών, δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα για να «περάσει» στην κοινή γνώμη η στρατηγική επιλογή της ευρω-ενσωμάτωσης.

*

Η αναγνώριση από τον Καραμανλή των πολιτικών λόγων, ως κυρίαρχων για την ένταξη, δεν ήταν παρά μια παράφραση του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και μια νέα ομολογία υποτέλειας της άρχουσας τάξης της χώρας.

*

Οι υποστηρικτές της ένταξης, εντούτοις, έδιναν μια διαφορετική ερμηνεία στα λόγια του Καραμανλή (ερμηνεία, στην οποία αργότερα προσχώρησε και το ΠΑΣΟΚ): Οτι οι πολιτικοί λόγοι που συνηγορούσαν υπέρ της ένταξης και υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ αφορούσαν στη δήθεν «ασφάλεια» που θα εξασφάλιζε στη χώρα η ένταξή της στην ΕΕ. Ελεγαν - και το επαναλαμβάνουν ακόμα - ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» θα αποτελούσε «ασπίδα» από εξωτερικές επιβουλές και, βασικά, ότι η ΕΕ θα λειτουργούσε σαν «συμμαχία προστασίας» έναντι της Τουρκίας...

*

Στα 27 χρόνια που πέρασαν, οι εξελίξεις πιστοποίησαν επακριβώς το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Οπως ακριβώς η ένταξη στο ΝΑΤΟ αποτελεί «εγγύηση» για την ασφάλεια της Ελλάδας, άλλο τόσο λειτουργεί και η ένταξη στην ΕΕ. Σε αυτά τα 27 χρόνια οι «εταίροι» κάθε άλλο παρά λειτουργούν σαν «προστάτιδες» δυνάμεις της Ελλάδας έναντι τρίτων. Τα παραδείγματα είναι πολλά:

• Η ελληνοτουρκική κρίση του 1987. Το ζήτημα που ανέκυψε τότε στις σχέσεις των δυο χωρών, καταγράφηκε ως απολύτως ενδοΝΑΤΟικό θέμα. Οσο για τους «εταίρους», είναι αμφίβολο ακόμα και αν... παρατηρούσαν την υπόθεση.
• Στην επόμενη πολύ μεγάλη κρίση, αυτή των Ιμίων, η περίφημη χείρα βοηθείας από την ΕΕ δεν ήρθε ποτέ. Ακόμα χειρότερα, η τουρκική επιλογή των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο απέκτησε νομιμοποιητική βάση ακόμα και εντός της ΕΕ, αφού αποτελεί πλέον και κοινοτική απόφαση ότι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας δε συνιστούν προκλήσεις και αμφισβήτηση των συνόρων ενός κράτους - μέλους της ΕΕ, αλλά «συνοριακές διαφορές» (!), όπως καταγράφηκε στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι, το 1999.
• Οσο για την εμπλοκή της ΕΕ στο θέμα των δεκαετιών - το Κυπριακό - η στάση της ΕΕ στο «σχέδιο Ανάν» υπήρξε αποκαλυπτική.

Αποκαλυπτικές, όμως, είναι κατά καιρούς και οι ομολογίες στις οποίες προβαίνουν παράγοντες που χειρίστηκαν επί χρόνια την εξωτερική πολιτική της χώρας. Κορυφαία, για παράδειγμα, ήταν η δήλωση του κ. Σημίτη, παραμονές του δημοψηφίσματος για το «σχέδιο Ανάν», ότι οι «εταίροι» δεν ενδιαφέρονται για το Κυπριακό. Μια δήλωση, από την οποία μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για τον τρόπο που η ΕΕ «φροντίζει» για τα συμφέροντα ενός κράτους - μέλους της. Πολύ περισσότερο, που η Ελλάδα θεωρεί το Κυπριακό ως το «πρώτο εθνικό θέμα της». Αλλά, σύμφωνα με την ομολογία του κ. Σημίτη, για το «πρώτο εθνικό θέμα» της Ελλάδας, η ΕΕ, στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορεί και στη χειρότερη υπονομεύει...

*

Τακτική μόνιμη και πάγια. Οποιος αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να αναζητήσει κάποια δήλωση των «εταίρων» σχετικά με την αμφισβήτηση της ελληνικότητας όχι μόνο των Ιμίων, αλλά και της Γιάρου ή του Αϊ-Στράτη. Δεν πρόκειται να βρει καμία. Οσο κι αν ψάξει...