«Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, δεν επεξεργάζεται ειδικό εκλογικό πρόγραμμα ούτε ειδική εκλογική διακήρυξη για έναν απλό λόγο: Ετσι κι αλλιώς στην εκλογική μάχη τίθεται επί τάπητος η γενική πολιτική γραμμή, τα λαϊκά προβλήματα εφ' όλης της ύλης. Επομένως, το ΚΚΕ δεν έχει λόγο να κάνει προεκλογικές επεξεργασίες, πέρα από ορισμένα προεκλογικά συνθήματα. Ο,τι λέγαμε έως τώρα τα ίδια θα υποστηρίξουμε και στην προεκλογική περίοδο. Δεν υποτάσσουμε την πολιτική μας στην κάλπη, το αντίθετο επιλέγουμε και κάνουμε».

Τα παραπάνω υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες βράδυ σε συγκέντρωση εργατών βιομηχανίας, την οποία διοργάνωσε η Αχτίδα Βιομηχανίας της ΚΟΑ, με θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ για τα λαϊκά προβλήματα και οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές». Στην κατάμεστη αίθουσα της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας πραγματοποιήθηκε μια πλούσια συζήτηση με ερωτήσεις σχετικά με τις θέσεις του ΚΚΕ για τα λαϊκά προβλήματα και την επικείμενη εκλογική μάχη. Την εκδήλωση «άνοιξε» ο Γιάννης Τόλης, Γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής Βιομηχανίας της ΚΟΑ, ενώ μεταξύ των παραβρισκομένων ήταν και ο Κώστας Παρασκευάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Τα υψηλά εκλογικά ποσοστά που συγκεντρώνουν έως τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε συνιστούν, στο σύνολό τους, αποδοχή της πολιτικής και πρακτικής τους. Σήμερα, μάλιστα, ακόμα περισσότερο από πριν. Και οι δύο ηγεσίες το ξέρουν πολύ καλά γι' αυτό και έχουν διαμορφώσει ένα πρόγραμμα δήθεν παροχών, που το απευθύνουν σε 200.000 - 300.000 περίπου άτομα που ζουν εξαθλιωμένα, ενώ για όλους τους εργαζόμενους επιφυλάσσουν νέα αφαίμαξη στο εισόδημα, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές. Παλεύουν μεταξύ τους ποιος θα κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος της πίτας των πολύ φτωχών ώστε να διεκδικήσει το προβάδισμα».

«Ταυτόχρονα - συνέχισε - και τα δυο κόμματα τσακώνονται για τα μερίδια της πίτας από το "στρώμα" των νυν και αεί ρουσφετολογημένων και εξαγορασμένων, που κυρίως είναι από ανώτερα τμήματα της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, τμήματα του κρατικού μηχανισμού, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τμήματα του πανεπιστημιακού κατεστημένου, τους εναλλάξ ρουσφετολογημένους στο σύστημα της δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, των διαφόρων επιδοτήσεων και ενισχύσεων κλπ. Και η πίτα αυτή είναι μεγάλη, συγκεκριμένη, γι' αυτό και γίνεται λόγος για γαλάζια και πράσινα παιδιά.

Αυτό δε σημαίνει ότι σήμερα δεν μπορεί να συμβεί κάτι καινούριο, δηλαδή να αποδειχθούν οι μεγάλοι χαμένοι των εκλογών η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μετρώντας σημαντικές απώλειες, τις πρώτες μεγάλες απώλειες των τελευταίων 20 χρόνων, σε συνδυασμό με την αισθητή αύξηση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ. Μπορεί να συμβεί, να μη χαθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια μπροστά στην κάλπη».

Συνεχίζοντας τόνισε: «Ορισμένοι ηθελημένα - εκτός αν είναι πολύ αφελείς - υποστηρίζουν ότι ο δικομματισμός έφαγε τα ψωμιά του. Το ακούμε από στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και από τον ΣΥΝ. Ο καθένας βεβαίως για τους δικούς του λόγους κάνει μια τέτοια εκτίμηση.

Μπορεί να τα φάει τα ψωμιά του ο δικομματισμός, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έφαγε τα ψωμιά της η πολιτική υπηρέτησης του κεφαλαίου και η εναλλαγή στη διαχείριση. Ο διπολισμός με τη μορφή κυβερνήσεων συνεργασίας είναι και αυτός παράγοντας που μπορεί να δώσει νέα ώθηση στην αντιλαϊκή πολιτική. Το ζήτημα δεν είναι πρώτα να χτυπήσουμε το δικομματισμό και μετά βλέπουμε, κατά τη λογική του σκαλοπατιού και του μικρότερου κακού. Ο διπολισμός δεν είναι καλύτερος ούτε από το δικομματισμό, πράγμα που προ πολλού έχει αποδειχθεί στην Ευρώπη και όχι μόνο».

«Η αντιπολίτευση στο δικομματισμό εξ αντικειμένου ταυτίζεται με την αντιπολίτευση στη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλίων σε εθνικό και διακρατικό επίπεδο», υπογράμμισε συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα, και συμπλήρωσε:

«Κάθε άλλη αντιπολίτευση που εστιάζεται σε ζητήματα διαχείρισης, τρόπου και μοντέλου διακυβέρνησης, λειτουργίας των θεσμών, πολιτικής ηθικής, είναι αποπροσανατολιστική.

Η αντιπολίτευση στο δικομματισμό σημαίνει άρνηση κάθε μορφής ταξικής συνεργασίας και υποταγής.

Με τη ριζική εναντίωση με την ΕΕ και την εγκατάλειψη της υποκριτικής τοποθέτησης ότι είμαι με την ΕΕ αλλά τη θέλω κάπως αλλιώς. Αντιπολίτευση στο ΝΑΤΟ και στη στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ.

Και πάνω απ' όλα με την εγκατάλειψη της θέσης ότι ή παγκόσμια θα αλλάξουν τα πράγματα ταυτόχρονα ή δε γίνεται κανένα βήμα προς τα εμπρός στο εθνικό επίπεδο, που ισοδυναμεί με κάλεσμα του λαού να παραιτηθεί και να υποταχτεί περιμένοντας την αλλαγή από τον ουρανό.

Η αντιπολίτευση πρέπει να ολοκληρώνεται με την καθαρή τοποθέτηση για το ποια εναλλακτική εξουσία και διακυβέρνηση παλεύει το κάθε κόμμα, που διακηρύσσει την πάλη κατά της δικομματικής εναλλαγής, ανεξάρτητα αν αυτή δεν πρόκειται να προκύψει άμεσα και μάλιστα μέσα από τις επικείμενες εκλογές.

Η ψήφος σε ένα κόμμα που δρα με βάση το πρόγραμμά του πρέπει να επηρεάζεται και από την προοπτική που υποστηρίζει, καθώς το σήμερα είναι στενά δεμένο με το αύριο. Το ΚΚΕ εδώ και πολλά χρόνια και προεκλογικά έχει ορθάνοιχτα τα χαρτιά του, χωρίς παρερμηνείες.

Δεν μπορεί το θέμα να μένει ανοιχτό, μετεκλογικά. Η στρατηγική των κομμάτων δε διαχωρίζεται σε προεκλογική και μετεκλογική. Δεν έχει καμιά βάση αυτό που ακούμε από τα άλλα κόμματα ότι μετεκλογικά θα δουν πώς έχουν τα πράγματα και θα κινηθούν. Δεν υπάρχει άλλωστε προηγούμενο ένα αστικό κόμμα να αλλάξει τη στρατηγική μόνο και μόνο γιατί έχασε εκλογές, όπως φάνηκε καθαρά στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Ενα από τα χαρακτηριστικά όλων των εκλογικών αναμετρήσεων και της επικείμενης είναι η "επικοινωνιακή", δηλαδή η υποκριτική μεταμφίεση των κομμάτων της εξουσίας και των οπορτουνιστών με το μάτι στραμμένο στην κάλπη. Βεβαίως, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν όρια και περιθώρια στη λεκτική μεταμφίεση, αφού δε διεκδικούν μόνο τη λαϊκή ψήφο, αλλά και την εύνοια της πλουτοκρατίας και των μηχανισμών της. Διεκδικούν μεταξύ τους έναν ενιαίο κοινωνικό χώρο της πλουτοκρατίας, των συμμάχων της από τα μεσαία στρώματα και τα ανώτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Επομένως, μόνο σημειολογικά μπορεί να βάζουν κάποιες φιλολαϊκές πινελιές, χωρίς να αφήνουν το κύριο και βασικό που είναι η επιχειρηματικότητα, η ανταγωνιστικότητα, η ισχυρή και ενεργητική Ελλάδα στα σχέδια του ιμπεριαλισμού.

Ο ΣΥΝ, ως γνήσιο οπορτουνιστικό κόμμα, δεν έχει πρόβλημα να περνάει "από τη μια άκρη στην άλλη", προκειμένου να θολώσει τα νερά. Είναι πέρα για πέρα συνεπής με τον οπορτουνισμό, είναι το μόνο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που δεν προδίδει.

Εχει ενδιαφέρον να δούμε πώς ο ΣΥΝ από την αστική θεσμο-λαγνεία και το φόβο μήπως η ταξική πάλη περάσει τα εσκαμμένα και "χαλάσει η κοινωνική ηρεμία", πετάει και το σύνθημα αδύναμη κυβέρνηση, αδύναμη αντιπολίτευση, που το συμπληρώνει με την εκτίμηση ότι ο δικομματισμός έφαγε τα ψωμιά του, και ότι δε βλέπει σήμερα συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Μακάρι να ήταν το αποτέλεσμα μιας έστω και κρυφής αυτοκριτικής και προσπάθεια κάποιας ειλικρινούς αριστερής στροφής. Τίποτε περισσότερο και λιγότερο από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης έναντι της ΠΑΣΟΚικής πίεσης. Τίποτε λιγότερο και περισσότερο από τη λογική της καταξίωσής του ως ενός αναχώματος.

Με την ευκαιρία αξίζει να σημειώσουμε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΝ μια αυτοκριτική θυμήθηκε να κάνει, για το περίφημο '89. Γιατί δεν τη συμπλήρωσε με την αυτοκριτική για την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για το λευκό στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, για τη γνωστή επαμφοτερίζουσα θέση ότι αυτή η συνθήκη, αυτή η συμφωνία δεν είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη; `Η ακόμα για τη θέση στο "σχέδιο Ανάν"; Για τη θέση "όχι στον πόλεμο και όχι στην τρομοκρατία" που θόλωνε τα νερά του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού φιλειρηνικού κινήματος;».