«Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε προεκλογική συγκέντρωση. Ποτέ πριν δεν ασχολήθηκα με την πολιτική. Αλλά το ΚΚΕ, βλέπω, αγωνίζεται για το λαό», μας λέει η Αλέκα, ξενοδοχοϋπάλληλος σε κεντρικό ξενοδοχείο. «Ξεκινήσαμε μαζί με τα παιδιά από το σωματείο και σιγά σιγά, μέσα από το συνδικάτο, άρχισα να καταλαβαίνω τι έπρεπε να κάνω. Κατάγομαι από αριστερή οικογένεια, αλλά ποτέ ως τα τώρα δεν είχα ενδιαφερθεί». Πρόσωπο χαμογελαστό, φωτεινό, αισιόδοξο. Πώς να μην είναι; Είμαστε πολλοί, θα νικήσουμε!

«Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» λέει στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα. Την ίδια στιγμή οι μεγαλύτεροι γεμίζουν περηφάνια γιατί βρίσκονται, εδώ, στο ΚΚΕ, μετά από ανηφόρες και κατηφόρες. Λίγο πιο πέρα ένας νέος σχολιάζει: «Αξίζει τον κόπο νά 'σαι εδώ, να μείνεις εδώ»!

Μια παρέα νέων. Αρχίζει ένας και ακολουθούν και οι υπόλοιποι: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» φωνάζουν αρκετές φορές. «Ενα απλό όσο και ουσιαστικό σύνθημα που δεν μπορεί ποτέ να λείπει από μια συγκέντρωση του ΚΚΕ» μας λέει ο ένας από αυτούς.

Ενας συνταξιούχος κρατά μια πικέτα: «Ελλάδα! Ξεσηκωθείτε! Ολοι στο δρόμο! Ακρίβεια φτώχεια ανεργία. Συντάξεις λόρδας. Ντροπή σας»! Το όνομά του είναι Κώστας. «Ξέρεις πόσα χρήματα παίρνω σύνταξη;» λέει και γυρίζει την πικέτα από την άλλη πλευρά. Εκεί έχει αποτυπωμένο το εκκαθαριστικό της σύνταξής του. «Αυτά εδώ παίρνω: 266,64 ευρώ! Ζει κανείς με αυτά;. Ξέρεις τι ψήφιζα, μέχρι τώρα; ΠΑΣΟΚ. Και ξέρεις γιατί; Για να μη βγει η Δεξιά. Τώρα όμως, αν μπορούσα, θα ψήφιζα με χέρια και με πόδια το ΚΚΕ. Το Κάπα-Κάπα-Ε», λέει και τονίζει το κάθε γράμμα.

Ο κύριος Γιάννης είναι στο κίνημα «από τότε που γεννήθηκα, θα μπορούσα να πω». Τον συναντάμε στο αναπηρικό του καροτσάκι. «Ξέρεις τι κλέψιμο γίνεται ακόμη και μ' αυτά (και δείχνει το καροτσάκι); Εκμεταλλεύονται την ανάγκη μας». «Αγώνας», μας λέει, «κάθε μέρα αγώνας».

«Τη βλέπεις αυτή; Μου μάθαινε χορό στη φυλακή». Η ηλικιωμένη αγωνίστρια έδειχνε στο νεολαίο τη συναγωνίστριά της από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ. Και οι δυο με πολλά χρόνια στην πλάτη, αλλά με βλέμμα το ίδιο νεανικό όπως και τότε. Οπως και του νεολαίου με την κόκκινη σημαία στον ώμο και το πορτρέτο του Τσε στην μπλούζα.

Νεαρός στην ηλικία φορούσε μπλουζάκι στο οποίο είχε τυπωμένο το σύνθημα: «Μην σκοτώνεις τα κουνούπια. Δεν είναι αυτά που σου πίνουν το αίμα».

Τι κι αν «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή», «εμείς διαβάζουμε τον κόσμο με μικρά ονόματα», ξέρουμε «πως το μέλλον δε θά 'ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο». Ξέρουμε πως το «όνειρο σιγά σιγά μεγαλώνει». Τα τραγούδια μπλέκονταν μεταξύ τους. Οπου και να γύριζες, έβλεπες πρόσωπα όμορφα και φωτεινά που παίρνουν πνοή από τη δύναμη του κοινού αγώνα για το αύριο, «που δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο». Ηταν μια συγκέντρωση που σε γέμιζε ελπίδα!

«Ωραία!». Λέξη που ψιθύρισε, σα να σκεφτόταν δυνατά, ο βετεράνος αγωνιστής με το τεράστιο χαμόγελο στα χείλη όταν αντίκρισε την πορεία της προσυγκέντρωσης του Πειραιά και των δήμων του, στο ύψος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.