Μέγα πλήθος, μέγα πάθος! Το πάθος που εμπνέει η πίστη στη δύναμη του δίκιου, που είναι όλο δικό τους, στη λαϊκή δύναμη που είναι τεράστια κι αστείρευτη. Αντάμα άντρες και γυναίκες, εργάτες και υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι και νέοι εργάτες, φοιτητές, μαθητές να «τροφοδοτούν» άφθονο νεανικό οξυγόνο. Απαντες παρόντες, εκεί που χτυπούσε η καρδιά της Αθήνας του μόχθου. Στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Πεδίον του Αρεως. Μια συγκέντρωση λαϊκής συστράτευσης και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, το δικό τους κόμμα, τη δύναμη και την απάντησή τους στην πλουτοκρατία και στους πολιτικούς της εκπροσώπους, στα αναχώματά τους.

Χιλιάδες εργατόκοσμου. Εκαναν τη νύχτα μέρα με το φως των ματιών τους, το φως της ελπίδας και της αισιοδοξίας, της πίστης πως η 17η του Σεπτέμβρη θα είναι μια καλύτερη μέρα. Εκαναν το γκρίζο της πόλης κόκκινο, υψώνοντας ψηλά τα τιμημένα κόκκινα λάβαρα του κόμματός τους, της τάξης τους: «Ισχυρό ΚΚΕ, Αντεπίθεση λαέ», «ΝΔ - ΠΑΣΟΚ καίνε τη ζωή σου, ΚΚΕ η απάντησή σου»...

Μαχητές και μαχήτριες που έρχονται από μακριά και βαδίζουν μακριά. Από τους διαχρονικά επίκαιρους και μεστούς σε διδάγματα αγώνες του χτες μέχρι αυτούς του αύριο. Εκεί ο Αρίστος Καμαρινός, του ΔΣΕ, στην πρώτη γραμμή και δίπλα του αγωνιστές του σήμερα και των αγώνων του αύριο που θα είναι μεγάλοι, σκληροί μα εξίσου όμορφοι, να τον «καλωσορίζουν» αυτόν και όλα τα μεγάλα που εκπροσωπεί βροντοφωνάζοντας: «Εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

Γέμισε η πλατεία με πρόσωπα και καρδιές που δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο και το δίκιο... Κι έγινε ο χώρος μια αγκαλιά φιλόξενη να υποδεχτεί, αλλά μικρή για να κλείσει μέσα της τη μεγαλοπρέπεια του εργατόκοσμου και των παιδιών του και την απόφασή τους να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν, και τους ανήκουν όλα.

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο...»

Απ' τα μεγάφωνα η φωνή του ποιητή της Ρωμιοσύνης, του ποιητή της Επανάστασης, να καλωσορίζει τη λαοθάλασσα.

«Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...»

Ο λόγος του Γιάννη Ρίτσου - φάρος φωτεινός - να δείχνει πάντα το δρόμο του αγώνα, το δρόμο του χρέους, το δρόμο του δίκιου...

Και αμέσως μετά ο λόγος ενός άλλου μεγάλου απόντος - πάντα παρόντος - του Μάνου Λοΐζου... Στην εξέδρα με την κιθάρα του ο Μίλτος Πασχαλίδης: «Να ξέρατε τι ωραία που φαίνεται από εδώ πάνω η Αθήνα κατακόκκινη».

Και το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου γίνεται η νοητή, αδιάκοπη γραμμή ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα. Ανάμεσα στους αγώνες δεκαετιών και σε αυτούς που δίνονται καθημερινά από κάθε μετερίζι. Και οι φωνές να ενώνονται... Οπως και οι καρδιές, τα οράματα, τα θέλω...

«Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή...»

...Ομως ο λαός μας με το κεφάλι πάντα μπροστά, με κάθε τίμημα, προσπέρναγε τα δύσκολα. Και τότε και τώρα. Και πάντα έτοιμος να δώσει τη δική του πλερωμή...

«Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε μα η ζωή η λεχώνα ελπίδες γέννησε...»

...Ελπίδες που αντάμωσαν χτες στο Πεδίο του Αρεως, στο Πεδίο του Αγώνα. Που παραμένει αταλάντευτος δεκαετίες τώρα. Διεκδικώντας το δίκιο της εργατικής τάξης, το δίκιο του λαού...

«Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή, τ' όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί...»

...Οι κόκκινες σημαίες στα χέρια της νέας γενιάς να κυματίζουν. Δάσος πυκνό, άνεμος υπόσχεσης για τη συνέχιση του αγώνα...

«Ποτέ δε λες η μοίρα πως σε αδίκησε, μα όμως η ιστορία αλλιώς σου μίλησε...»

...Με το κεφάλι ψηλά, εσύ γράφεις την Ιστορία. Εκείνη, που δεν υπάρχει στις σελίδες των βιβλίων, γιατί δε συμφέρει το σύστημα.

«Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός, μα εχτές μες στην πορεία περνούσες γελαστός...»

...Φωτίστηκαν τα μάτια. Γελαστά τα πρόσωπα... Οι φωνές των νέων έσμιξαν με αυτές των ακούραστων παλαίμαχων «εφήβων». Μία η υπόσχεση: Ανυπακοή και αντεπίθεση μέχρι τη δικαίωση.