Την παρωδία που ονομάζουν «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό συνεχίζει η κυβέρνηση έχοντας εξασφαλίσει την αμέριστη συμπαράσταση του ΠΑΣΟΚ, τη στήριξη των εργοδοτικών οργανώσεων και τη συμμετοχή με διαλείμματα, των πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Επί της ουσίας, όλοι αυτοί έχουν δώσει το «πράσινο φως» στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίηση των αντιασφαλιστικών της σχεδίων. Και εννοείται ότι μέσω του λεγόμενου «διαλόγου» η κυβέρνηση της ΝΔ, για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου κερδίζει τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο για να φέρει τις νέες ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση, που θα συμπιέσουν ακόμα παραπέρα τις συντάξεις και θα αποψιλώσουν και τις ελάχιστες παροχές που διατηρούνται μέχρι τώρα.

Ταυτόχρονα - και ίσως το σημαντικότερο - οι συνεδριάσεις των Επιτροπών της Βουλής, έχουν μετατραπεί από όλους τους συμμετέχοντες σε βήμα προπαγάνδισης των πιο αντιδραστικών θέσεων, σε βήμα δυσφήμισης των εργατικών δικαιωμάτων, σε χώρο κινδυνολογίας σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης. Και απ' αυτή την άποψη δικαιώνεται πέρα για πέρα η θέση των ταξικών συνδικάτων, του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου και του ΚΚΕ, για την επικινδυνότητα αυτού του «διαλόγου».

Αλλωστε, η μόνη δύναμη που προβάλλει θέσεις και αιτήματα στην αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτές που εκκολάπτονται μέσα στις συνεδριάσεις, είναι το ΠΑΜΕ. Θέσεις που με σθένος προβλήθηκαν την περασμένη Τετάρτη από χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους στα δεκάδες συλλαλητήρια που οργάνωσε σε όλη τη χώρα. Εκεί και μόνο εκεί ακούστηκε η φωνή των εργατών. Αυτό είναι το πραγματικό αντίπαλο δέος στην ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης. Το ταξικό κίνημα και μόνο αυτό έχει το ανάστημα, να ξεκαθαρίσει ότι το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι οικονομικό, ούτε ζήτημα ελλειμμάτων, όπως όλες οι άλλες δυνάμεις αποδέχονται έστω και με παραλλαγές.

Η κοινωνική ασφάλιση είναι πεδίο ταξικής αναμέτρησης, σε αυτό το πεδίο, ό,τι χάνει η εργατική τάξη το κερδίζει το κεφάλαιο. Γι' αυτό και δεν μπορούν να προκύψουν «λύσεις» μέσα από το «διάλογο» που δήθεν θα ικανοποιούν όλες τις πλευρές. Η κοινωνική ασφάλιση ήταν, είναι και θα είναι, ζήτημα ταξικής σύγκρουσης. Και μόνο με αυτή την προϋπόθεση οι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν τη μάχη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και να οργανώσουν την πάλη τους για την απόκτηση νέων κατακτήσεων. Και επειδή είναι ζήτημα ταξικών σχέσεων, είναι φανερό ότι η όποια λύση πάντα θα είναι λύση που θα εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Γι' αυτό, το δυνάμωμα της πάλης, η συστράτευση μεγαλύτερων εργατικών δυνάμεων με τη «γραμμή της σύγκρουσης», η ισχυροποίηση του ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι προϋποθέσεις ενίσχυσης του συσχετισμού δύναμης υπέρ των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Και δεν είναι τυχαίο, ότι η κυβέρνηση εκτιμώντας ακριβώς το «συσχετισμό δύναμης», έχοντας τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ, τη στήριξη των εργοδοτών και την προθυμία των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, εμφανίστηκε στη συζήτηση για τη χρηματοδότηση του ΙΚΑ να μην είναι διατεθειμένη να δώσει ούτε τους θεσμοθετημένους πόρους. Να αρνείται δηλαδή, να αποδώσει ολόκληρο το 1% της προηγούμενης πενταετίας (2003-2007) και να ρίχνει στο τραπέζι κάποια ομόλογα για την επόμενη 15ετία ή 20ετία. Την ίδια στιγμή, η ίδια δεν αναγνωρίζει τίποτα από τα 8,5 δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστάει. Σημειώνεται ότι το ποσό - και μάλιστα με ήπιους υπολογισμούς - περιλαμβάνει τα 4,3 δισ. ευρώ για τον κλάδο Υγείας, για τον οποίο δεν έχει αποδώσει ούτε ένα ευρώ, 1,5 δισ. ευρώ από την άσκηση κοινωνικής πολιτικής μέσω του ΙΚΑ, 1,2 δισ. ευρώ από συσσωρευμένες οφειλές του παρελθόντος και 1,5 δισ. ευρώ ως βεβαιωμένες εισφορές από επιχειρήσεις του δημοσίου, που όμως δεν έχουν εισπραχτεί από το ΙΚΑ.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση αρνείται να πληρώσει για χρέη του πρόσφατου παρελθόντος, κινδυνολογεί για τα ελλείμματα του ΙΚΑ μετά το... 2055! Προκαλεί, δηλαδή, τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Οπως εξίσου προκαλεί το ΠΑΣΟΚ που επιζητά «προτάσεις» από την κυβέρνηση για να γίνει δήθεν σοβαρός διάλογος, αλλά και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αναζητούν τρόπους και προτείνουν «κουμπαράδες» για να αντιμετωπιστεί το «πρόβλημα» μετά από μισό αιώνα..!

Τα παραπάνω περίτρανα αποδείχνουν τη συμπαιγνία που έχει στηθεί σε βάρος των εργαζομένων. Μια συμπαιγνία η οποία πρέπει να πάρει απάντηση από τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργιακή κινητοποίηση στις 12 Δεκέμβρη με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ.