Αναμάσημα όλων των ιδεολογημάτων του παλιού και του σύγχρονου οπορτουνισμού αποτελεί το «μανιφέστο», με τον τίτλο «Για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, για την επιστροφή της πολιτικής», που παρουσίασε χτες, σε συνέντευξη Τύπου, ο φέρελπις υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας.

Χαρακτηριστική είναι η θέση του για τη συγκρότηση της «νέας αριστερής ριζοσπαστικής ταυτότητας». Και να πώς προτείνει να την κατακτήσουν: «Θα μετασχηματισθούμε σε ένα σύγχρονο μαζικό κόμμα της αριστεράς, σε ένα κίνημα για την κοινωνική χειραφέτηση που θα αποτελεί ανταγωνιστική δύναμη στις κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού φάσματος». Και παρακάτω: «...να δημιουργήσουμε τους κατάλληλους χώρους για (...) τη συγκρότηση ενός σύγχρονου ανταγωνιστικού πολιτικού υποκειμένου».

Πολιτικό υποκείμενο που θα ανταγωνίζεται τα υπάρχοντα - αστικά - κόμματα, αλλά για ποιο σκοπό; Για ποια πολιτική διέξοδο σε όφελος ποιων κοινωνικών δυνάμεων; Αυτά τα άφησε σκόπιμα νεφελώδη ακριβώς γιατί θέλει και εντός συστήματος να παίζει αλλά και να φαίνεται πως νοιάζεται για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα και τη λύση τους. Που τη βλέπει με μια «αντινεοφιλελεύθερη» πολιτική, κάνοντας λόγο για «αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό».

Σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ είπε: «Οφείλουμε να τον διευρύνουμε προσεγγίζοντας δυνάμεις (...) που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ και από το ΚΚΕ». Και καλά με το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται πως αντικειμενικά υπάρχουν δυνάμεις που ακουμπάνε στον ΣΥΝ για να το «αναγκάσουν τάχα σε αριστερή στροφή». Αλλά αυτό με το ΚΚΕ γιατί το αναφέρει; Μήπως για να επιβεβαιώσει, εμμέσως πλην σαφώς, πως η επιδίωξή του για ήττα του ΚΚΕ, όπως τόνιζε στη συνέντευξή του στην «Εποχή», γίνεται πρωταρχικός στόχος της πολιτικής του δράσης όπως και του ΣΥΝ;

«Πρέπει να εργαστούμε για τη διοργάνωση ενός ανοιχτού συνεδρίου για την ενότητα και την κοινή δράση της αριστεράς». Και για την ενότητα, πέρα από τις ομάδες που συσπειρώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνεται και στο ΚΚΕ. Αλλά ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η στρατηγική του ΣΥΝ είναι ανταγωνιστική με τη στρατηγική του ΚΚΕ. Που σημαίνει κανένα κοινό σημείο για συνεργασία. Γιατί λοιπόν κοροϊδεύει; Γιατί υποκρίνεται; Μα γιατί ως τέκνο του οπορτουνισμού μόνο με τον πολιτικαντισμό μπορεί να ελίσσεται. Και να φαίνεται οπαδός της «ενότητας» και να αναγνωρίζεται ως καλό εργαλείο του συστήματος στη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων.

Σχετικά με το συνέδριο λέει καθαρά: «Να καταλήξουμε, με λίγα λόγια, στην εκπόνηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, σε μια εναλλακτική προγραμματική πρόταση για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής». Αν οι αναγνώστες του «Ρ» ψάχνουν να βρουν πού έχουν ξανακούσει παρόμοιους στόχους, ας μας επιτρέψουν να τους βοηθήσουμε: Σ' όλα τα προγράμματα των «νεοαριστερών» κομμάτων σ' όλη την Ευρώπη.

Κατά τ' άλλα, αναφερόμενος στο ΠΑΣΟΚ του ρίχνει την ευθύνη για το ότι δεν έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα συνεργασία, «προτείναμε στο ΠΑΣΟΚ κοινές πρωτοβουλίες», δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς πως το πρόβλημά του είναι η στρατηγική του ΚΚΕ, «δε θεωρούμε ότι το ΚΚΕ θα αλλάξει στρατηγική από τη μια μέρα στην άλλη», ενώ θέτει και απαντάει σε μια σειρά από διλήμματα:

Στο δίλημμα «αντίσταση ή μεταρρύθμιση» απαντά «και αντίσταση και μεταρρύθμιση». Δηλαδή, αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό και «αντινεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση». Σαν το «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». `Η όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας για τη σύγχρονη διαχωριστική γραμμή, αυτή είναι ανάμεσα σε «όσους αποδέχονται την απόλυτη κυριαρχία της αγοράς πάνω στην κοινωνία και σε όσους την αντιμάχονται». Δηλαδή, αγορά αλλά με κανόνες ή καπιταλισμός αλλά τιθασευμένος, με τον ΣΥΝ προφανώς να φιλοδοξεί να του φορέσει χαλινάρι!

Αλλά και στο δίλημμα «δημόσιο ή ιδιωτικό», όπου ανάμεσά τους «στις μέρες μας μαίνεται μία αδυσώπητη μάχη», απαντά: «Αντιλαμβανόμαστε την παραπάνω αντίθεση ως το σημαντικότερο δίπολο των καιρών μας»!!! «Σ' αυτό το δίπολο έχουμε πάρει μία σαφή και ξεκάθαρη θέση: Την υπεράσπιση του δημοσίου χώρου έναντι της ιδιωτικοποίησης των πάντων». Φυσικά, λέξη δε θα βρείτε για την αποστολή του ίδιου του δημόσιου τομέα στα σημερινά πλαίσια της «αγοράς», που δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού, ούτε βεβαίως για την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στους τομείς τουλάχιστον της Παιδείας, της Υγείας - Πρόνοιας ως τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο απέναντι στην εμπορευματοποίησή τους.

Ακόμη, ο Αλ. Τσίπρας από την Αθήνα και την ίδια πάνω - κάτω ώρα ο Φ. Κουβέλης από τη Θεσσαλονίκη επιτέθηκαν στο ΠΑΜΕ για «ανιστόρητη διασπαστική πολιτική». Ετσι βλέπουν την ενότητα του εργατικού κινήματος. Μαζί με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, δηλαδή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και της ταξικής συνεργασίας.

Τέλος, παρότι απέφυγε να αντιπαρατεθεί με τον Φ. Κουβέλη χαρακτήρισε άδικη την κριτική ότι του δόθηκε το δαχτυλίδι απ' τον Αλ. Αλαβάνο και εκτίμησε ότι αυτή η κριτική δεν αφορά τον ίδιο, υποδεικνύοντας εμμέσως ως αποδέκτη της τον ίδιο τον Αλ. Αλαβάνο.