Οταν η «Ζήμενς» μοιράζει 1,5 δισ. ευρώ σε «μαύρο» χρήμα για να κάνει τις δουλειές της, αυτό λέγεται «μίζες», «διαφθορά» και «σκάνδαλο».

Οταν οι υποψήφιοι των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων επιχορηγούνται με 1,5 δισ. δολάρια από τους πολυεθνικούς κολοσσούς των ΗΠΑ για να διεξαγάγουν τον προεκλογικό τους αγώνα (και οι πολυεθνικές τα δίνουν για να κάνουν τις «δουλειές» τους), αυτό λέγεται «εκλογές»...

*

Το σημειώνουμε διότι ορισμένοι τρέφουν ένα ασίγαστο πάθος για το «αμερικάνικο όνειρο», το οποίο προσπαθούν να το πουλήσουν σαν «αμερικανικό παράδειγμα», που πρέπει μάλιστα να το ακολουθήσουμε κι εμείς ως λαός και ως χώρα. Ενδιαμέσως, φροντίζουν να «βαφτίζουν το κρέας ψάρι» ώστε η πρότασή τους να αποκτήσει έρεισμα.

Η ταχυδακτυλουργία έγκειται στο ότι ταυτίζουν την ανεκτικότητα της αμερικανικής κοινωνίας (σ.σ.: «η πιο ανοικτή και ανεκτική κοινωνία στον πλανήτη», υποστηρίζουν) με το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.

*

Οσον αφορά τα περί «ανεκτικότητας», κάθε κοινωνία έχει τα χαρακτηριστικά της. Γενικές κρίσεις δεν μπορεί να εξάγονται από μόνο το στοιχείο πως οι Αμερικανοί πολίτες αποδέχονται ως υποψήφιους Προέδρους τους μια γυναίκα, ένα μαύρο ή ένα μορμόνο, όπως έγραφε χτες ο κ. Πρετεντέρης.

Στοιχεία άξια να ληφθούν υπόψη είναι και ότι, για παράδειγμα, μιλάμε για μια κοινωνία που «ανέχεται» να θρηνεί 11.000 νεκρούς κατ' έτος από την εκτεταμένη χρήση όπλων, ή ότι πάνω από 50 εκατομμύρια πολίτες της «ανέχονται» να μην έχουν κανενός είδους Κοινωνική Ασφάλιση, ή ότι «ανέχεται» την ύπαρξη ενός τείχους 1.500 χιλιομέτρων με ηλεκτροφόρα καλώδια κατά των μεταναστών στα σύνορα με το Μεξικό, ή ότι αυτή η κοινωνία έδωσε στις προηγούμενες εκλογές πλειοψηφία 3 εκατομμυρίων ψήφων στον Μπους.

Πρόκειται για πλευρές μιας «ανεκτικότητας» που δε διεκδικεί, δα, έπαινο.

*

Επί της ουσίας, τώρα, το «ανοιχτό» πνεύμα της αμερικανικής κοινωνίας και οι αγώνες του αμερικανικού λαού (κίνημα υπέρ της ειρήνης, κατά του ρατσισμού, κλπ.) μόνο υπό τη μορφή σφετερισμού θα μπορούσαν να προσμετρηθούν στα «υπέρ» του κυρίαρχου αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Αν η «ευρυχωρία» του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ - λόγω του ότι ένας μαύρος διεκδικεί την Προεδρία - συνιστά πολιτική υπεροχή του εν λόγω συστήματος, τότε μάλλον θα συνιστά και «πολιτική υπεροχή» των ΗΠΑ ότι οι δυο τελευταίοι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ που βομβαρδίζουν το Ιράκ είναι μαύροι (Πάουελ, Ράις)...

Αν η παρουσία μιας γυναίκας στην κούρσα της Προεδρίας των ΗΠΑ συνιστά από μόνο του «παράδειγμα προς μίμηση», τότε η Αγγλία της Θάτσερ, ή η Γερμανία της Μέρκελ, που επί των ημερών της για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μάχιμοι Γερμανοί στρατιώτες βγαίνουν εκτός των γερμανικών συνόρων, ή το Πακιστάν της μακαρίτισσας πρώην πρωθυπουργού Μπούτο, θα έπρεπε να θεωρούνται «πολιτικοί παράδεισοι»...

Ομοίως, το γεγονός της «ανεκτικότητας» της γαλλικής κοινωνίας που επέλεξε για Πρόεδρο έναν μετανάστη, δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτός ο μετανάστης είναι ο Σαρκοζί...

*

Αλλο πράγμα, λοιπόν, οι αντιστάσεις, οι αγώνες, η δημοκρατική παράδοση ενός λαού και μιας κοινωνίας, και άλλο πράγμα η δυνατότητα ενός καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού και αντιδραστικού πολιτικού συστήματος να «ενσωματώνει» τις αντιστάσεις, να ακυρώνει τους αγώνες και να ποδηγετεί την κοινωνία, προς όφελος της τάξης και των συμφερόντων που υπηρετεί.