Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση επικαλείται προκλητικά «στρεβλώσεις» και «αδικίες», για να δικαιολογήσει την ολομέτωπη, νέα επίθεση στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, στο άλλο μέτωπο, αυτό των Συλλογικών Συμβάσεων, το θράσος των μεγαλοεργοδοτών και των εκπροσώπων τους σπάει στην κυριολεξία κόκαλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προχτεσινή παρουσίαση από το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνα, της ενδιάμεσης έκθεσης νομισματικής πολιτικής. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο μεγαλοτραπεζίτης ισχυρίστηκε ότι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας ανήκουν στους υψηλά αμειβόμενους και κατά συνέπεια δε δικαιούνται να διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς, αφού κάτι τέτοιο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημοσιονομική σταθερότητα και να αυξήσουν τον πληθωρισμό, σε μια περίοδο μάλιστα που οι τιμές του πετρελαίου καλπάζουν.

Την ίδια μέρα, η Τράπεζα Αττικής δημοσιοποιούσε τον ισολογισμό της για το 12μηνο του 2007, παρουσιάζοντας δυσθεώρητα κέρδη της τάξης των 20,85 εκατ. ευρώ μετά από φόρους, αυξημένα κατά 2.400% σε σχέση με το 2006! Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αφού την ανακοίνωση της υπερκερδοφορίας συνόδευε η διαπίστωση της τράπεζας ότι σ' αυτήν συντέλεσε η ένταξη των τραπεζοϋπαλλήλων στο ΕΤΑΤ, ύστερα από την εφαρμογή του σχετικού αντιασφαλιστικού νόμου. Αυτό το γεγονός ήταν που οδήγησε σε κάθετη πτώση το λειτουργικό κόστος της τράπεζας, αφού οι θεσμοθετημένες εργοδοτικές εισφορές στο νέο Ταμείο είναι μειωμένες μέχρι και 50% σε σχέση με τα όσα κατέβαλλε η εργοδοσία πριν την αντιασφαλιστική ενοποίηση των επικουρικών Ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων υπό το ΙΚΑ - ΕΤΕΑΜ.

Η τελευταία αυτή εξέλιξη, πέρα από το ότι έρχεται να επιβεβαιώσει πως ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι ασύλληπτος, αποτελεί και κυνική ομολογία της πραγματικής στόχευσης του νόμου 3371/05 που ψήφισε η ΝΔ στο πνεύμα του νόμου Ρέππα. Οπως και οι προηγούμενοι, έτσι και αυτός, ήταν ένας νόμος που μόνο στόχο είχε να ρίξει ακόμα πιο κάτω την τιμή που το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη και κατ' αυτόν τον τρόπο να ενισχύσει την κερδοφορία του. Αδιάψευστο μάρτυρα αποτελεί η υπερκερδοφορία της τράπεζας. Για την οποία, μάλιστα, ο Ν. Γκαργκάνας ισχυρίστηκε ότι δικαιολογείται, αφού ο τραπεζικός τομέας κινείται στα πλαίσια ενός «εύλογου ποσοστού κέρδους»!

Αυτή είναι η πραγματικότητα, στην οποία μάλιστα το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του καλούν τους εργαζόμενους να προσαρμοστούν. Η υπερκερδοφορία των επιχειρήσεων, από τη μια, η ολοένα και πιο δύσκολη επιβίωση για τα λαϊκά στρώματα, από την άλλη. Να γιατί στον αγώνα τους για τις Συλλογικές Συμβάσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση που βρίσκεται σε εξέλιξη, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να κάνουν βήμα πίσω από το αίτημα να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους. Γιατί πλούτος υπάρχει και είναι αυτοί που τον παράγουν. Με τα χέρια και το μυαλό τους. Να γιατί, τα κελεύσματα του Γκαργκάνα και του κάθε Γκαργκάνα πρέπει να απαντηθούν στους δρόμους του ταξικού αγώνα. Να γιατί, το διεκδικητικό πλαίσιο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που ζητάει αυξήσεις - ψίχουλα σε μισθούς πείνας, πρέπει να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. Να γιατί, η πάλη με το ΠΑΜΕ είναι μονόδρομος.