Τη Σύμβαση του ΟΗΕ κατά της διαφθοράς, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού τον Οκτώβρη του 2003, έφερε χθες στη Βουλή για κύρωση η κυβέρνηση, αλλά σε αυτήν περιέχονται και διατάξεις που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για να περιοριστούν στοιχειώδη δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες.

Σύμφωνα με αυτήν, μετατρέπεται το αδίκημα της δωροδοκίας δημοσίων λειτουργών (βουλευτών, νομαρχιακών και δημοτικών αρχόντων) σε κακούργημα, εφόσον τα ανταλλάγματα υπερβαίνουν τα 73.000 ευρώ, ενώ την ίδια ποινική μεταχείριση θα έχει η δωροδοκία και στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης προβλέπεται η άρση απορρήτου των επικοινωνιών για παραβάσεις που σχετίζονται με τη διαφθορά και τα εγκλήματα που αφορούν τη σεξουαλική κακοποίηση και την πορνογραφία ανηλίκων. Θεσπίζεται η προστασία μαρτύρων και θυμάτων από εκφοβισμό, καθώς και η ευθύνη των νομικών προσώπων για αδικήματα διαφθοράς που τελέστηκαν προς όφελός τους.

Ο εισηγητής του ΚΚΕ Κ. Αλυσανδράκης, αφού επισήμανε ότι η διαφθορά είναι ένα φαινόμενο που είναι εγγενές με το καπιταλιστικό σύστημα, τόνισε ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να συμφωνήσει με την υπό ψήφιση σύμβαση, αφού σε αυτήν περιέχονται διατάξεις που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για να περιοριστούν στοιχειώδη δικαιώματα. Είναι χαρακτηριστικό, είπε, ότι στη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες ενέργειες εντάσσεται και η «τρομοκρατία», στην οποία εντάσσουν και ορισμένα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Επισήμανε, δε, ότι η πρόβλεψη της συλλογικής ευθύνης νομικών προσώπων για πράξη που τέλεσε στέλεχός τους μπορεί να τύχει εφαρμογής σε κόμματα ή κοινωνικές οργανώσεις και να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για την παρακώλυση της ελεύθερης λειτουργίας τους.

Τέλος, υπογράμμισε ότι υπάρχουν και άλλες διατάξεις, όπως η δυνατότητα έκδοσης προσώπου για έγκλημα της παρούσας σύμβασης, το οποίο δεν τιμωρείται από την εσωτερική νομοθεσία. Αυτό σημαίνει, είπε, ότι θα μπορούσε μια κυβέρνηση (π.χ. του Πακιστάν) να ζητήσει την έκδοση με πρόσχημα τη διαφθορά κάποιου Πακιστανού υπηκόου που βρίσκεται στην Ελλάδα, ακόμα και εάν ο ελληνικός νόμος δε θεωρεί τη συγκεκριμένη πράξη αδίκημα.