Η τραγωδία στη Σίνδο, με τον άδικο χαμό του οδηγού ανέδειξε, και τον τρόπο και τον προσανατολισμό και τους σκοπούς που δρά η ΕΛ.ΑΣ.

Πρόκειται για πολιτικό πρόβλημα. Δεν πρόκειται ούτε για την «κακιά στιγμή», ούτε για φαινόμενο που η εξήγησή του εξαντλείται στην πλημμελή άσκηση καθηκόντων από μεμονωμένους αστυνομικούς, όπως θέλει να ισχυρίζεται η κυβέρνηση.

*

Το πολιτικό πρόβλημα (εδώ συμπεριλαμβάνεται και η γραφειοκρατία στη λειτουργία, και ο «οχαδερφισμός», και η τυπολατρία, και η διάταξη δυνάμεων, και η οικονομική καχεξία των εργαζομένων στο Σώμα) έχει να κάνει, τελικά, με τον προσανατολισμό της ΕΛ.ΑΣ. Τα μέλη της τελευταίας δεν εκπαιδεύονται και δεν εντέλλονται έχοντας για πυξίδα τους τη δίωξη του εγκλήματος. Αυτός ο συχνά εξαγγελλόμενος ρόλος της Αστυνομίας είναι, επί της ουσίας, το φύλλο συκής των εντολοδοτών της ΕΛ.ΑΣ. ή, στην καλύτερη περίπτωση, το «πάρεργο» της υπηρεσίας.

Ο επαναλαμβανόμενος ορατός ρόλος αυτού του «στρατού» (κατά την ορολογία Πολύδωρα), αυτού του κατασταλτικού βραχίονα του κράτους, στοχεύει (και σε αυτή την κατεύθυνση εκπαιδεύεται) εναντίον των κοινωνικών ελευθεριών, των ατομικών δικαιωμάτων, των δημοκρατικών διεκδικήσεων, του φρονήματος και εκείνης της πολιτικής δράσης που δε συνάδει με τις επιλογές της καθεστηκυίας τάξης.

Για να το πούμε διαφορετικά: Οσο ενδιαφέρεται το κράτος για την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής του εργαζόμενου πολίτη, τόσο ενδιαφέρεται και το όργανο του κράτους, η Αστυνομία.

*

Αυτή είναι και η εξήγηση για το γεγονός ότι η Αστυνομία σε άλλες περιπτώσεις, που δε σχετίζονται με την αποτροπή, την αποσόβηση και την εξιχνίαση του εγκλήματος, λειτουργεί «ρολόι» και μάλιστα επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο:

Η υπόθεση της ζαρντινιέρας, η σιδερογροθιά εναντίον φοιτητών, οι συλλήψεις λόγω πράσινων παπουτσιών, η καταστολή διαδηλώσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και η επίδειξη αδιαφορίας ή παροχή προστασίας στη βία της άρχουσας τάξης (π.χ., ο απαθής ρόλος της Αστυνομίας στους τραμπουκισμούς κατά μελών του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στη Μανωλάδα), είναι μερικά ενδεικτικά παραδείγματα.

Από κει και πέρα, ο τέτοιος προσανατολισμός της ΕΛ.ΑΣ. εξηγεί και τους θύλακες «μαυρίλας» που αναπτύσσονται και αναπαράγονται στο εσωτερικό της: Από τα χουντογλέντια της Θεσσαλονίκης μέχρι τα βασανιστήρια στο Τμήμα Ομονοίας.

*

Επομένως, το πρόβλημα με την ΕΛ.ΑΣ. είναι ενδογενές συστημικό πρόβλημα, και αφορά στο ποια πολιτική καλείται να υπερασπιστεί και να υπηρετήσει η Αστυνομία.

Το γεγονός, τέλος, ότι ακόμα και το γεγονός της Σίνδου, με αυτή τη δραματική εξέλιξη, αξιοποιείται στην κατεύθυνση της μεγιστοποίησης της αυθαιρεσίας, για μια Αστυνομία με πολύ περισσότερα «δικαιώματα» στην άσκηση βίας (ακούγονται μάλιστα φωνές για μεγαλύτερη προσαρμογή του νομοθετικού οπλοστασίου στην κατεύθυνση της «αντιτρομοκρατικής» λογικής του τύπου «πρώτα πυροβολώ και μετά σκέφτομαι»), κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ανησυχητικά.