Ο,τι αποκαλύπτει σήμερα ο «Ρ» αποτελεί απόρροια δεκάδων αποφάσεων που έχουν παρθεί σε επίπεδο ΕΕ, διακρατικών και υπερατλαντικών συμφωνιών, όπως όλες έχουν εξειδικευτεί σε κάθε κράτος - μέλος ξεχωριστά με ειδικά νομοθετήματα. Τους δε τελευταίους μήνες πληθαίνουν ταχέως κι επικίνδυνα τα κρούσματα περιορισμού έως και κατάργησης βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Για παράδειγμα: Αρχές Οκτώβρη 2007, κατόπιν «ερωτήματος» της ΕΛ.ΑΣ., ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς «γνωμοδότησε» ότι επιτρέπεται η βιντεοσκόπηση διαδηλωτών από την Αστυνομία. Τοποθέτηση που φυσικά βρήκε σύμφωνη την κυβέρνηση.

Επιπλέον, στην κοινωνία φόβου και υποταγής που επιδιώκουν να στήσουν, οι δικαστικοί πρέπει να είναι πειθήνιοι και συνεργάσιμοι του συστήματος. Ετσι άνοιξη φέτος ήρθε η πειθαρχική δίωξη του προέδρου της Ενωσης Εισαγγελέων Σωτήρη Μπάγια, με εντολή του προαναφερόμενου εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Σανιδά. Δίωξη που όπως καταγγέλθηκε από πλήθος φορέων παραβίαζε στοιχειώδη κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα, π.χ. της συνδικαλιστικής λειτουργίας. Σημείωνε τότε χαρακτηριστικά η «Δημοκρατική Συσπείρωση» ότι η δίωξη «σηματοδοτεί μια επιπρόσθετη προσπάθεια χειραγώγησης και προσαρμογής της δικαιοσύνης στη νέα τάξη και στις διευρυμένες ανάγκες καταστολής του λαϊκού κινήματος».

Κάπως έτσι - και όπως αποκάλυψε (πάλι) ο «Ρ» τον Ιούλη φέτος - σύμφωνα με τα στοιχεία του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το διάστημα 1999-2008, από τις 248 προσφυγές των εργοδοτών σε βάρος απεργιακών κινητοποιήσεων έγιναν δεκτές οι 215! Ητοι εννιά στις δέκα περιπτώσεις απεργιακών κινητοποιήσεων που φτάνουν στα δικαστήρια με προσφυγή της εργοδοσίας, κρίνονται παράνομες, καταχρηστικές ή και τα δύο. Επιβεβαιώνεται ότι το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του (μαζί και η «ανεξάρτητη»... Θέμις) λειτουργούν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Μόλις κηρυχτεί μια απεργία, οι εργοδότες καταφεύγουν στα σίγουρα λημέρια της αστικής Δικαιοσύνης, με τη βεβαιότητα ότι θα τυλίξει σε μια «κόλλα χαρτί» τους απεργούς, επιβάλλοντας το σταμάτημα του αγώνα τους.

Μάλιστα, για να «δεθεί» αυτό ακόμα σιγουρότερα, τον περασμένο Ιούνη, το υπουργείο Δικαιοσύνης «πέρασε» στη Βουλή τροπολογία με την οποία: Δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να εκδικαστεί μέσα σε 48 ώρες έφεση που κατέθεσε κατά πρωτόδικης απόφασης δικαστηρίου, η οποία χαρακτήρισε νόμιμη μια απεργία. Η απόφαση του Εφετείου βγαίνει το αργότερο τρεις μέρες μετά τη δίκη. Επομένως το πολύ μέσα σε πέντε μέρες, ακυρώνεται η πρωτόδικη απόφαση του δικαστηρίου. Μάλιστα, η σύνθεση του δικαστηρίου στο Εφετείο ορίζεται πλέον από τον πρόεδρο Εφετών ή τον πρόεδρο του Συμβουλίου Διεύθυνσης των Εφετών (πριν η σύνθεση της έδρας προέκυπτε με κλήρωση).

Σημειωτέον δε ότι η Δικαιοσύνη, όταν πρόκειται να γνωμοδοτήσει για μια απεργία, δεν περιορίζεται στον τύπο της υπόθεσης, αλλά μπαίνει και στην ουσία, δημιουργώντας επικίνδυνα προηγούμενα για τους εργατικούς αγώνες, συνολικά για το λαϊκό κίνημα. Χαρακτηριστική και μνημειώδης απόφαση, με την οποία το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε στις 22 Δεκέμβρη 2005 παράνομες και καταχρηστικές τις απεργιακές κινητοποιήσεις (4ωρες στάσεις εργασίας ανά βάρδια) των εργαζομένων στη «Σόφτεξ», που επί δίμηνο αγωνίζονταν ενάντια σε απολύσεις. Το δικαστήριο δεν έκρινε παράνομη μόνο τη μορφή της κινητοποίησης, αλλά και το περιεχόμενό της. Ανέφερε το δικαστικό φιρμάνι: «Σε ό,τι αφορά τώρα τα απεργιακά αιτήματα που προτάθηκαν κατά τη διάρκεια των επίμαχων απεργιακών κινητοποιήσεων για μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, νομοθέτηση 7ωρου και εβδομαδιαίου 35ωρου και αύξηση των ελαχίστων νομίμων αποδοχών, τα αιτήματα αυτά παρίστανται καταχρηστικά και εκ τούτου παράνομα, καθόσον η ικανοποίηση των αιτημάτων εξαρτάται από κρατική εξουσία και όχι από την ενάγουσα (δέκτη απεργίας)».

Παράνομο και καταχρηστικό, λοιπόν, να διεκδικεί κανείς αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες! Με λίγα λόγια, η Δικαιοσύνη, συνδράμοντας το έργο του συνόλου των μηχανισμών του αστικού κράτους, επιδιώκει γενικά να στείλει στο πυρ το εξώτερον το ταξικό κίνημα των εργατών, τα κινήματα των άλλων λαϊκών στρωμάτων και τα καθ' όλα δίκαια αιτήματά τους. Σε αυτή τη μεθόδευση οφείλει να αντιδράσει κάθε δημοκράτης, κάθε προοδευτικός άνθρωπος.