Τ ούτες τις μέρες, «άγιες» τις λένε οι απλοί άνθρωποι του μόχθου. Αυτοί που ακούν για «μιλένιουμ» και άλλα τέτοια παράξενα για το τέλος της χιλιετηρίδας, για τη δύση του αιώνα, που φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους μια ολάκερη ιστορία, μόνο που αυτοί οι απλοί άνθρωποι δεν τη νιώθουν δική τους. Γι' αυτό φαίνεται να μην καταλαβαίνουν κι όλη τούτη τα φασαρία για το φεύγα της χιλιετίας και του αιώνα, για το έμπα των καινούριων και ποιων καινούριων; Σαν τι θ' αλλάξει, άραγε, για τους λαϊκούς ανθρώπους στα 2000 και ...μετά Χριστόν; Ο 21ος αιώνας, σου λένε, να τον προϋπαντήσουμε. Και φτιάχνονται εικόνες ξένες και απόμακρες για τούτη την υποδοχή σ' όλο τον κόσμο, μα τις φτιάχνουν αυτοί που διαφεντεύουν τον κόσμο. Εικόνες παράταιρες και είδωλα παραμορφωτικά για τον εργάτη και την εργάτρια, για το φτωχό αγρότη και την αγρότισσα, για όλους όσοι πασχίζουν να τα φέρουν βόλτα, ν' αβγατίσει λίγο το βιος τους, μα βλέπουν το αντίθετο. Ακούνε για μυθώδη ποσά, που θα φέρει το «μιλένιουμ» στη «βιομηχανία» των παραστάσεων της στιγμής, που στήνονται από την πλουτοκρατία για την «υποδοχή» του, αλλά και από τον τζόγο, το θέλει το έθιμο βλέπεις για τον τελευταίο, διαβάζουν για τη χλιδή αυτού του φανταστικού παράδεισου του πλούτου και νιώθουν τη δική τους κόλαση, της φτώχειας, να καίει τα όνειρα που κάνουν όλοι αυτοί οι «ταπεινοί» της Γης τούτες τις άγιες μέρες. «Ταπεινοί» της Γης, μα περήφανοι στη ζωή τους αν και ζούν μέσα σ'αυτή την κοινωνία, που υπάρχει και θρέφεται απ' το κακό και τ' άδικο που φέρνει ο πλούτος με τη φτώχεια, γιατί πηγαίνουν αντάμα. Η επιστήμη σου λένε έκανε άλματα, η δουλειά των ανθρώπων φτάνει να ζούν όλοι καλά μα στην πράξη βασιλεύει η κοινωνική ανισότητα.

Με τις ευχές που δίνουν και παίρνουν οι απλοί άνθρωποι εκφράζουν την ελπίδα και τις προσδοκίες τους για καλύτερες μέρες. Είναι μέρος της κοινωνικής συνείδησης, μιας συνείδησης που διαμορφώνεται, αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου και μέσα από την εξέλιξη της δράσης για ένα καλύτερο μέλλον. Οι ευχές για το καλύτερο είναι μέρος της ανάγκης του ανθρώπου, που μετουσιώνει με τη συνείδηση τις ιδέες σε πράξη. Εκφράζουν έστω απλοϊκά, μέρος της συσσωρευμένης πείρας, που, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να κάνει τον άνθρωπο πιο σοφό, πιο ικανό για το μέλλον. Μεταδίδεται στον κοινωνικό εαυτό του και καταλαγιάζει στο Είναι του, σιγουρεύοντας τα βήματα για πιο αισιόδοξη προοπτική, για το νέο που θα 'ρθει. Τις ευχές όμως τις κάνουν ενάντια στης «κοινωνίας τη διαφορά». Και γίνονται οι ευχές ελπίδες, που κρατούν τ' όνειρο ζωντανό στο νου και την καρδιά τους, πως οι μαγικές εικόνες του ψεύτικου παράδεισου του πλούτου δεν μπορούν να φράξουν το δρόμο για τον αληθινό παράδεισο που θα φέρουν «της Γης οι κολασμένοι». Πως η δύναμη του πλούτου, στον κόσμο των λίγων, βρίσκει μπροστά της τη δύναμη των απλών ανθρώπων του μόχθου. Των ανθρώπων, που ολοένα και πιο πολύ βλέπουν ότι, πίσω απ' την εικόνα της χλιδής, χτυπά ο θάνατος του πολέμου, τα βάσανα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στην κοινωνία της αποξένωσης των πραγματικών δημιουργών του πλούτου από τον κόπο που τους κλέβει η πλουτοκρατία, δε χωρά η δική τους ζωή, γι' αυτό και θέλουν μια δική τους κοινωνία. Μπορεί να μην την ξέρουν όλοι πώς θα είναι, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει να την οραματίζονται. Και βγάζουν οι ευχές των λαϊκών ανθρώπων αυτό το όραμα του δίκιου τους για καλύτερες μέρες. Μόνο που κάποιοι το ξέρουν κι άλλοι το μαθαίνουν πως οι καλύτερες μέρες, η δική τους κοινωνία, το δικό τους μέλλον δε θα 'ρθουν από μόνα τους, ούτε θα τα φέρουν κάποιοι άλλοι. Και οι ευχές και η ελπίδα θέλουν δύναμη για να καρπίσουν. Τη δύναμη, που κρύβει ένας λαός σαν πάρει απόφαση πως διεκδικεί ό,τι του ανήκει.

Ναι. Οι λαοί έχουν τη δύναμη, να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας προς τη δική τους ρότα. Τούτη η ιστορία της χιλιετηρίδας, που βιάζονται να κλείσουν οι αστοί σαν «νικητές σε ρωμαϊκή αρένα», μπαίνοντας στη νέα ως «θριαμβευτές» δεν ήταν πάντα δική τους και δε θα 'ναι πάντα δική τους. Ο προσωρινός τους «θρίαμβος» δεν μπορεί να κρύψει το φόβο τους, φόβο, σαν του μάγου που δεν μπορεί να κουμαντάρει τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις που ο ίδιος δημιουργεί. Είναι ο φόβος από την αδυναμία που νιώθουν σαν συνειδητοποιούν πως η ιστορία δεν αντιστρέφεται. Οπως πριν απ' αυτούς υπήρχαν άλλοι κυρίαρχοι, τους οποίους οι ίδιοι γκρέμισαν γιατί ήταν δημιουργήματά τους, έτσι κι αυτοί δημιουργούν και αναπαράγουν τη δύναμη της καταστροφής τους, το νεκροθάφτη τους. Αυτή την αδυναμία εκδηλώνουν, όταν εξαθλιώνουν τους εργάτες για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους, μα δε γλιτώνουν από την καταστροφή της κρίσης τους. Αυτό το φόβο τον νιώθουν, όταν η κρίση τούς οδηγεί να ματώνουν τους λαούς με τον πόλεμο. Και αν μοιάζουν ή φαίνονται παντοδύναμοι, η δύναμή τους δε φτάνει να κρύψει την αδυναμία τους. Πίσω απ' τη βιτρίνα της κοινωνίας τους, που λέει ότι προσφέρει ίσες ευκαιρίες, αλλά παρέχει άνισες δυνατότητες για καλύτερη ζωή στους καταπιεσμένους, υπάρχει ο βούρκος, που πνίγει τα οράματα μιας καλύτερης ζωής για τους εξαθλιωμένους στην μπόχα της σαπίλας του.

Τούτες τις μέρες, θα περισσέψει να ακούγεται το «επί Γης ειρήνη». Το 'χουν ανάγκη, έστω και σαν ευχή, οι απλοί άνθρωποι. Παίρνουν δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια στη δύσκολη ζωή τους. Για μια συνέχεια, που ξέρουν πως δεν την κάνουν καλύτερη οι ευχές, μα η δική τους δράση. Δε θα τη λένε όλοι την ευχή αυτή από την ίδια μεριά. Οι κυρίαρχοι φέρνουν το «επί Γης ειρήνη» από τον ουρανό, ρίχνοντας ΝΑΤΟικές βόμβες. Οι λαοί, σαν το λένε, παλεύουν στη Γη να καταργήσουν αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες. Τούτες τις μέρες, ο λαός μας ξέρει πως το «επί Γης ειρήνη», στον αιώνα που μπαίνει, στη χιλιετηρίδα που έρχεται, δε θα 'ναι έργο μιας πράξης. Θέλει τη δύναμη, που μπορεί να δώσει η ενωμένη λαϊκή δράση. Η κοινή δράση του εργάτη και της εργάτριας, του αγρότη, του επαγγελματία, των νέων, των γυναικών από τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, των συνταξιούχων, όλων όσοι έμαθαν από τους αγώνες για να σταματήσει ο πόλεμος στα Βαλκάνια, πως «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή». Δουλιά πολλή σε ένα ευρύ πεδίο αναμέτρησης, της Ελλάδας της πλουτοκρατίας και της Ελλάδας της εργατικής τάξης, όλων των καταπιεσμένων απλών ανθρώπων του μόχθου, που συνθλίβονται στη μέγκενη των κυρίαρχων. Δουλιά πολλή και αγώνα για την απελευθέρωση από το ζυγό αυτών που τρέφονται από τον κόπο και τον ιδρώτα τους. Μια απελευθέρωση, που θα κάνει πράξη τις ευχές που ανταλλάσσουν οι λαϊκοί άνθρωποι σ' αυτές τις γιορτές για καλύτερες μέρες. Τις πιο όμορφες μέρες, που δε ζήσανε ακόμα, μα θα 'ρθουν στα σίγουρα, γιατί θα τις φέρουν οι ίδιοι. Αυτός θα 'ναι ο δικός τους αιώνας. Αυτό θ' αλλάξει στον 21ο αιώνα, με τους απλούς ανθρώπους στο προσκήνιο της ιστορίας που θα γράφουν, όντας οι ίδιοι κυρίαρχοι της ζωής και της τύχης τους. Θα 'ναι τότε, που οι ευχές θα πιάνουν τόπο, γιατί θα γίνονται ένα με τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους του μέλλοντος, σε μια κοινωνία χωρίς πλούτο και φτώχεια.