Είναι φανερό ότι η παγκοσμιοποίηση, οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΠΟΕ, προωθούν την ολοκληρωτική κυριαρχία των μονοπωλιακών συγκροτημάτων των δυνατότερων ιμπεριαλιστικών χωρών, με πρώτη θέση των ΗΠΑ.

Στις συνθήκες αυτές, η διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, η συνεργασία των κινημάτων που μάχονται την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων είναι περισσότερο επίκαιρη σήμερα.

Οι τελευταίες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Πράγα ενάντια στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα από συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις και άλλα κινήματα είναι ένα παράδειγμα.

Η αλληλεγγύη που δόθηκε από το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα το 1998 στην Ενωση Ναυτεργατών - Λιμενεργατών Αυστραλίας που αντιμετώπιζε ολομέτωπη επίθεση πολυεθνικών και κυβέρνησης ήταν πολύ αποτελεσματική. Επίσης ταξικά συνδικάτα των Ελλήνων ναυτεργατών έχουν συγκεντρώσει θετική πείρα από την πολύχρονη συνεργασία και αλληλεγγύη με τα συνδικάτα της Αυστραλίας.

Είναι ευνόητο ότι η ισχυροποίηση του κομμουνιστικού και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στην κάθε χώρα έχει πρωταρχική σημασία, στην πορεία για το δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Στην εποχή κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού δημιουργούνται τα φαινόμενα μετακίνησης των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να βρίσκονται εκατομμύρια μετανάστες εργάτες σε διάφορες χώρες. Η ένταξή τους στη δράση, η συμμετοχή τους στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος είναι βασικό και για την προώθηση των δικών τους ιδιαίτερων προβλημάτων και για την αντιμετώπιση γενικά των εργατικών προβλημάτων στη χώρα που ζουν και δουλεύουν. Ακόμη συμβάλλει στο δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Γι' αυτό οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, τόσο της χώρας προέλευσης του μετανάστη, όσο και της χώρας υποδοχής, δε μένουν αδρανείς.

Συγκεκριμένα, πάνω σ' αυτό θα αναφερθώ στην Αυστραλία, όπου βρίσκομαι ο ίδιος από το 1960.

Τις πρώτες 10ετίες της μαζικής μετανάστευσης, που υπήρχαν τεράστια προβλήματα όχι μόνο στους χώρους δουλιάς και στέγασης, αλλά και γλώσσας, πολιτιστικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά, ψυχαγωγίας, διακρίσεις και διάφορα άλλα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έδιναν δεκάρα γι' αυτά.

Το μόνο ενδιαφέρον που έδειχναν, μέσω Προξενείων και ιεραρχίας, ήταν να προσπαθούν να πείσουν τους μετανάστες ότι πρέπει να υποστηρίζουν τις εθνικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ανεξάρτητα αν ήτανε φασιστικές ή μισοδιχτατορικές και να ευγνωμονούν τους μποσάδες στην Αυστραλία, που τους δώσανε δουλιά, και να μην αντιστέκονται.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση της Αυστραλίας, που βρισκότανε στην εξουσία την εποχή εκείνη, στερούσε τα πολιτικά δικαιώματα από τους πρωτοπόρους που έπαιρναν μέρος στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, για την αντιμετώπιση των πολλαπλών και δύσκολων προβλημάτων. Στόχος αυτής της πολιτικής ήτανε να εκφοβίσει την πλατιά μάζα των μεταναστών, για να μη συμμετάσχει στις δραστηριότητες του εργατικού κινήματος.

Παρά τα εμπόδια αυτά, οι Ελληνες εργάτες πήραν μέρος στην πάλη του εργατικού - συνδικαλιστικού και ειρηνιστικού κινήματος και στην πορεία της πάλης αυτής μαζί με τα γενικά εργατικά προβλήματα, αντιμετωπίστηκαν και πολλά ιδιαίτερα μεταναστευτικά αιτήματα.

Η δραστήρια συμμετοχή των Ελλήνων στο εργατικό κίνημα ήτανε πολύ θετική, ανέβαζε την αγωνιστικότητα, πλούτιζε και δυνάμωνε τους αγώνες και στην πορεία συνέβαλε να εκδηλώνεται πιο δυναμικά η αλληλεγγύη του προοδευτικού, συνδικαλιστικού κινήματος προς τους εργαζόμενους άλλων χωρών και τους λαούς που παλεύανε για λευτεριά, ανεξαρτησία, δημοκρατία.

Τα τελευταία χρόνια, αφού πολλά βασικά προβλήματα που υπήρχαν τις 10ετίες της μαζικής μετανάστευσης, αντιμετωπίστηκαν και προωθήθηκαν με τους συνεχείς αγώνες του προοδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος, οι ελληνικές κυβερνήσεις άρχισαν να εκδηλώνουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον κυρίως συνίσταται στην καλλιέργεια του εθνικισμού, καλώντας τον ελληνισμό όπου Γης να υποστηρίζουν το εθνικό κέντρο, παρουσιάζοντας τα εθνικά θέματα με τρόπο που να εξυπηρετούν την πολιτική της άρχουσας τάξης και όχι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Με τον τρόπο αυτόν, αποπροσανατολίζει τους Ελληνες εργαζόμενους από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη χώρα που ζουν και εργάζονται. Τους συγχύζει, με αποτέλεσμα να τους αποκόβει από τη συμμετοχή στην πάλη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο φορέας, μέσω του οποίου προωθεί την πολιτική αυτή στους απόδημους η ελληνική κυβέρνηση σήμερα, είναι το περίφημο ΣΑΕ (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού). Πρέπει να τονιστεί ότι η συγκρότηση του ΣΑΕ είναι αντιδημοκρατική.

Οι φορείς και οι αντιπρόσωποι των απόδημων που συμμετέχουν καθορίζονται από το προεδρείο και την κυβέρνηση. Οργανώσεις που αγωνίστηκαν για τα προβλήματα των μεταναστών και αγωνίζονται και σήμερα έχουν αποκλειστεί, ενώ συμμετέχουν αντιπρόσωποι που η μόνη δραστηριότητά τους είναι να χειροκροτούν τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που έρχονται στην Αυστραλία.

Η μόνη δραστηριότητα του ΣΑΕ, τουλάχιστον για την Αυστραλία, είναι να συνδαυλίζει τον εθνικισμό, με καθημερινή αναφορά στα εθνικά θέματα και στο εθνικό κέντρο. Ο εθνικισμός αυτός, με τον τρόπο που προωθείται, δημιουργεί εχθρικό κλίμα ενάντια στους Τούρκους εργάτες, εργάτες από την ΠΓΔΜ, σε Τουρκοκύπριους κτλ.

Αυτή η πολιτική εξυπηρετεί και την άρχουσα τάξη της Αυστραλίας, γιατί διασπά τους εργαζόμενους, εμποδίζει τη συμμετοχή τους στους αγώνες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος για τα κοινά προβλήματα, πράγμα που εξασθενίζει τη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Οσον αφορά για την πολιτική στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, που εξαγγέλλουν συνέχεια ο Σημίτης και ο κάθε Σημίτης σε άλλες χώρες, αποβλέπει πρώτα απ' όλα στο να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Ακόμη στοχεύει στο να διχάσει και αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, στρέφοντας πιθανόν την προσοχή τους στον ανταγωνισμό για το ποιο μονοπώλιο θα βγάλει περισσότερα κέρδη, το γερμανικό, ελληνικό, γαλλικό ή οποιοδήποτε άλλο.

Η απάντηση των εργαζομένων σ' αυτήν την πολιτική πρέπει να είναι μία. Ενότητα και ανάπτυξη του ταξικού αγώνα στην κάθε χώρα. Διεθνιστική αλληλεγγύη και συνεργασία για το συντονισμό του ταξικού αγώνα σε διεθνή κλίμακα.

Η ενότητα και συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ανέβασμα των κινητοποιήσεων ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές επιθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης είναι πολύ βασικό στην πορεία δημιουργίας του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού -Δημοκρατικού Μετώπου.