Πρόσωπο των ημερών έγινε, χωρίς πολύ κόπο, ο ηγέτης του ακροδεξιού «Λικούντ», Αριέλ Σαρόν. Η επίσκεψη που πραγματοποίησε, υπό τη συνεργασία και την αιγίδα της ισραηλινής κυβέρνησης, στο προαύλιο του τεμένους Αλ Ακσά, τρίτου ιερότερου τόπου του Ισλάμ, στις 28 Σεπτέμβρη, λειτούργησε ως σπίρτο που προκάλεσε έκρηξη στο βραδυφλεγές φιτίλι της περιοχής: θύελλα στον αραβικό κόσμο και αιματηρότατες συγκρούσεις ανάμεσα σε Παλαιστινίους και Ισραηλινούς. Συγκρούσεις που ανέδειξαν, για άλλη μια φορά με τον τραγικότερο τρόπο, την ανεπάρκεια της παρούσας «ειρηνευτικής διαδικασίας» να φέρει σταθερή και δίκαιη ειρήνη στη συνύπαρξη των δύο λαών.

Πολλά τα επίπεδα ανάλυσης της κίνησης Σαρόν. Ηταν μια ξεκάθαρη δήλωση ισραηλινής κυριαρχίας στην ανατολική Ιερουσαλήμ που διεκδικούν για πρωτεύουσα οι Παλαιστίνιοι. Ηταν μια θρησκευτική εβραϊκή πρόκληση προς τον ιερό τόπο του Ισλάμ. Παράλληλα, ήταν μια καλή προσπάθεια εξασφάλισης της συμπάθειας της ακροδεξιάς και των εξτρεμιστών Εβραίων προκειμένου να διατηρήσει την ηγεσία του κόμματός του απέναντι στην ανερχόμενη δημοτικότητα του πρώην πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου και ενίσχυσε τη θέση του σε ενδεχόμενες συνομιλίες για σύσταση κυβέρνησης συνασπισμού με τον παραπαίοντα Εχούντ Μπάρακ.

Οσο για τους 70 νεκρούς και τους περισσότερους από 1.800 τραυματίες των τελευταίων ημερών; Είναι φυσικό να μην προκαλούν καμία αντίδραση στον ακροδεξιό ηγέτη, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που, έστω και εμμέσως, βάφει τα χέρια του με αίμα: οι σκηνές των σφαγών, ακόμη και μικρών παιδιών, από τα προσφυγικά στρατόπεδα Τσατίλα και Σάμπρα, κατά την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, το 1982, είναι νωπές και ήταν έμπνευση του υπουργού Αμυνας Σαρόν.