Η αντιστροφή του στρατιωτικού δόγματος του Κλαούζεβιτς «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» θριαμβεύει στο Βελιγράδι ως: «η τεχνητή δημοκρατία είναι η συνέχιση του σύγχρονου πολέμου με άλλα μέσα».

Η δυτική επικυριαρχία έχει, από το 1990 και μετά, σειρά επιτυχημένων - αποτυχημένων πειραμάτων επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων της, πάντοτε όμως με εξωτικούς, σχεδόν έγχρωμους λαούς. Το αμερικανικό πλανηταρχείον ιμπέριουμ όμως δεν είχε ως τώρα δείγματα ότι μπορεί να εφαρμόσει τα σχέδιά του και να υποτάξει μια «ανωτέρα λευκή φυλή», όπως διατείνεται ο καθηγητής μέντορας της κυρίας Ολμπράιτ. Τα Βαλκάνια και οι Σέρβοι ειδικότερα ήταν, όπως αποδείχτηκε, το πεδίον δόξης λαμπρόν.

Ετσι σε μια νύχτα, οι τρελοί Σέρβοι που υποδέχονταν με τραγούδια στις γέφυρες του Σάβα και του Δούναβη τις βόμβες εμπλουτισμένου ουρανίου, έγιναν ο... περήφανος λαός που απαλλάσσεται από τα δεσμά της ελευθερίας του και κρίνει κατά περίσταση τι και ποιον θέλει στο τιμόνι των συμφερόντων του. Και γίνεται της δημοκρατίας της εμπλουτισμένης το πανηγύρι. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έπαιζε μπουνιές αλλά και φλέρταρε ωσαύτως ασύστολα με τα λευκά αφεντικά επί 13 συνεχή χρόνια. Εχασε και κέρδισε γύρους και αποκόμισε χαρακτηρισμούς από «Λίνκολ των Βαλκανίων» την εποχή του Ντέιτον, ως «Χίτλερ των Βαλκανίων» την εποχή του Ραμπουγιέ.

Η περίπτωση Γιουγκοσλαβία είναι η πρώτη σταδιακή, αιματηρή, απροκάλυπτη ευρωπαϊκή εκδοχή του αμερικανο(γερμανικού) ευρωπαϊκού νέου μονοκόμματου άξονα. Ο Μιλόσεβιτς προσφερόταν εθελοντικώς σχεδόν. Το ίδιο κι ο άγνωστος ως χτες καθηγητής - αδιάφθορος Κοστούνιτσα, για να αποκρυβούν, πρoσωρινά οι πραγματικές μαριονέτες σαν τον Τζίντζιτς στη Σερβία ή τον Θάτσι στο Κόσσοβο.

Με αντιπρόεδρο των δημοκρατικών υποψήφιο στις επικείμενες εκλογές των ΗΠΑ, «έναν συντηρητικό θρησκευάμενο Εβραίο, που για πρώτη φορά χτυπάει Λευκό Οίκο» όπως έγραφαν οι εφημερίδες τους, το προσκύνημα Αριέλ Σαρόν στην Ιερουσαλήμ που ματοκύλισε τους Παλαιστίνιους, ήταν αναμενόμενο.

Ομως στο περίφημο πρώτο «ντιμπέιτ» Γκορ - Μπους, στην αμερικανική TV, ο Μιλόσεβιτς είχε την τιμητική του ως ερώτηση (τρις). Αλλά ούτε ένας δημοσιογράφος στον παράδεισο, δήθεν, της επικοινωνιακής δημοκρατίας δεν τόλμησε να ρωτήσει τα κοκόρια της πλανηταρχίας το παραμικρό.

Λίγοι άλλωστε κι εδώ, στην Ελλάδα του 2004, πληροφορήθηκαν ότι η... πολιτισμένη Αυστραλία στην παρέλαση στο Σίδνεϊ γιουχάρισε προ ολίγων μόλις ημερών τη γιουγκοσλαβική ομάδα που παρήλασε υπό την ίδια σημαία που ανεμίζουν οι διαδηλωτές στο Βελιγράδι.

Για τους ρεαλιστές και πεισμόνως αντινεοταξίτες, είναι γνωστό ότι σύντομα ο Κοστούνιτσα μπορεί να βαφτιστεί «εθνικιστής κι αδύναμος», ο Τζουγκάνοβιτς «φιλοδυτικός αλλά διεφθαρμένος» κλπ. Απ' το Λοντουτέρο ως τη Βαγδάτη κι από την Τσιάπα ως το Βιετνάμ και τη Λευκωσία, οι λαοί ξέρουν καλά και το μαστίγιο και το καρότο. Αλλωστε κι εδώ στην ψωροκώσταινα του ολυμπιακού και μικροβαλκανικού μεγαλοϊδεατισμού, πολύ πρόσφατα κι οδυνηρά, ο λαός είδε την «ισχυρή Ελλάδα» του ψευδοσοσιαλισμού να γίνεται μια «οπισθοδρομική Ελλάδα» υγρών τάφων που αιτούνται κατά την κυβέρνηση μια δημοκρατία (επιτέλους) των αερόσακων...