Του Γιάννη Ιωάννου από το «Εθνος»

Παλιά, όλα είχαν αντιστοιχία στο χρυσό. Λέγανε, έχεις λίρες είσαι εντάξει. Μετά έγινε αντιστοιχία το δολάριο. Εχεις δολάρια είσαι εντάξει. Υστερα, ήρθε το ευρώ και πανηγύρια, γιατί έγινε πιο ισχυρό από το δολάριο. Τελευταία, όλοι μιλούν για το γιεν. Οποια αξία θέλεις να αντιστοιχίσεις σε κάποια σταθερά, λες αξίζει τόσα γιεν...

Τώρα, αναζητούν καινούριο μέτρο, καθώς και στη χώρα του γιεν άρχισαν να ψάχνουν στο «Κεφάλαιο» τη λύση στο πρόβλημα.

Λύση, που προσπαθούν να προλάβουν όσοι ξάφνου αντικατέστησαν στα πρωτοσέλιδα τις ειδήσεις για την τιμή των μετοχών, με ειδήσεις για τον αριθμό των ανέργων. Πρόκειται για καθαρή τρομοκρατία. Τους έχουνε γραμμένους τους εργάτες. Αλλά προβάλλουν ως απειλή την ανεργία και για να εξασφαλίσουν συναίνεση σε κάτι πιο σκληρό από τη λιτότητα και για να εξασφαλίσουν κοινωνική πίεση για λύσεις υπέρ του κεφαλαίου, ώστε αυτό - κατά πώς λένε - να σωθεί για να δώσει θέσεις εργασίας.

Εχουν, πάντως, αγωνία: Θα γίνεις παραβάτης ή επαναστάτης; Ξεκίνα από παραβάτης. Ετσι κι αλλιώς, ο επαναστάτης για το σύστημα παραβάτης είναι. Αντί να σέβεται τους θεσμούς, κοιτάει να τους ανατρέψει. Κι αυτό αποφεύγουν να δείξουν όλοι όσοι έχουν αγωνία για το πού πάνε τα πράγματα. Γιατί τα πράγματα στενεύουν και η λύση προβάλλει μία, αλλά όλοι τους ελπίζουν ότι και αυτή τη φορά ο καπιταλισμός θα την καβατζάρει, οπότε σου λέει «άσε, μη σπέρνεις ιδέες». Αντε, το πολύ, ολίγον από Μαρξ όχι στο διά ταύτα, ίσα - ίσα μέχρι εκεί που μπορεί να εικονογραφηθεί με όρους «κόμικς», να εκτονώνει δηλαδή.

Επειδή, λοιπόν, ο Μαρξ δεν είπε πουθενά ότι ο καπιταλισμός θα πεθάνει μόνος του, άρα κανείς δεν μπορεί να περιμένει τον επιθανάτιο ρόγχο, ας δείχνουμε το κλειδί. Λέγεται επαναστατικό κόμμα νέου τύπου. Ως καθοδηγητικός μοχλός για την κατάργηση αυτών που γεννούν την κρίση. Κι είναι αυτό που θάβουν όλες οι αναφορές που ρίχνουν μαύρο δάκρυ για την κατάσταση των εργατών, αλλά δεν υποψιάζουν καν ότι οι εργάτες έχουν κι άλλο δρόμο εκτός από την αυτοκτονία.