«Η προσφορά του ΚΚΕ δεν είναι το μουσείο, είναι οδηγός τιμής, είναι δίδαγμα, είναι μάθημα. Για να γίνουμε καλύτεροι, πιο ικανοί μαχητές στον αγώνα για το σοσιαλισμό, στον καθημερινό αγώνα για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων, των νέων, των παιδιών, των γυναικών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα.

Η συνέπεια, το θάρρος, η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, η ευαισθησία για τα βάσανα του λαού, η αλληλεγγύη με τους λαούς της Γης που υποφέρουν, η ανιδιοτέλεια, η προσωπική θυσία, η κομμουνιστική αξιοπρέπεια, είναι αξίες που απαιτούνται καθημερινά, σε κάθε φάση και στροφή του κινήματος, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, όσο υπάρχει η ταξική εκμετάλλευση, και παραπέρα στον αγώνα για το σοσιαλισμό, για την οικοδόμησή του».

Τα παραπάνω σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας της για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ την περασμένη Κυριακή στη Σπάρτη. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Βρισκόμαστε πολύ κοντά στο κλείσιμο των πανελλαδικής κλίμακας εκδηλώσεων που αφιερώσαμε στα 90χρονα του ΚΚΕ και στα 40χρονα της ΚΝΕ. Ανάμεσα στις ξεχωριστές και οφειλόμενες εκδηλώσεις είναι αυτή, η διήμερη εκδήλωση, εδώ στη Σπάρτη, στην οποία τιμάμε την αναντικατάστατη, πολύτιμη προσφορά των κομμουνιστών και κομμουνιστριών και όλων εκείνων που έβαλαν το κορμί τους μπροστά στα φασιστικά στρατεύματα εισβολής την περίοδο '41-'44. Εκείνων που συνέχισαν τον αγώνα και μετά την απελευθέρωση κυνηγημένοι από τα πρωτοπαλίκαρα αυτών που μόλις άναψε ο πόλεμος το έσκασαν γιατί δεν είχαν ούτε την πολιτική θέληση ούτε το κουράγιο να υπηρετήσουν την πατρίδα, όπως συνήθως έλεγαν. Τιμάμε τη μνήμη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών της Λακωνίας, της ευρύτερης περιοχής, όπου υψώνονται οι οροσειρές του Ταϋγέτου και του Πάρνωνα. Των μαχητών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ.

Τιμάμε το ΚΚΕ και την 3η Μεραρχία του ΔΣΕ που ανέπτυξαν πλούσια δράση στα χρόνια της Κατοχής, στα κατοπινά πέτρινα χρόνια. Τους μαχητές και μαχήτριες, που εξαντλώντας και την τελευταία τους σφαίρα έπεσαν σχεδόν μέχρις ενός, με τους διοικητές και τον Γραμματέα της Επιτροπής Περιοχής. Τιμάμε αυτούς που έπεισαν και τους πιο δύσπιστους ότι μπορεί να σταθεί αντάρτικο στην Πελοπόννησο. Αυτούς που οργάνωσαν την αυτοάμυνα και δε διαλύθηκαν μπροστά στο τρομοκρατικό όργιο.

Η περιοχή της Λακωνίας ήταν γνωστή για το γεγονός ότι διέθετε μια πολύ ισχυρή αντίδραση, έναν αντίπαλο δυνατό. Κι όμως, δεν μπόρεσε να κάνει "το δικό της", αφού απέναντί της ορθώθηκε μια συσπειρωμένη, ηρωική, ικανή, με καρδιά και μυαλό λαϊκή αντίσταση, με ηρωικά κατορθώματα απέναντι στο Γερμανό κατακτητή, και στους ντόπιους προδότες, αλλά και απέναντι στις προβοκάτσιες των Αγγλων συμμάχων. Λαϊκή αντίσταση που είχε κληρονομήσει τα πιο καλά χαρακτηριστικά του παρελθόντος, στις πιο σκληρές συγκρούσεις απέναντι στην οθωμανική κατοχή, στους κοτζαμπάσηδες, κατά της βαυαροκρατίας, κατά των μεγάλων τζακιών του Μοριά και των αστών τσιφλικάδων.

Δικαιολογημένα θεωρείται ότι η αντοχή του ΔΣΕ τόσα χρόνια απέναντι σε έναν υπέρτερο αντίπαλο, που απολάμβανε της στρατιωτικής και πολιτικής συνδρομής των ΗΠΑ, οφείλεται και στη δράση των τμημάτων του στην Πελοπόννησο, που ανέδειξαν, δίπλα στο Γράμμο και το Βίτσι, τη μεγάλη σημασία της νότιας περιοχής της χώρας.

Η παλαιότερη και σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας μετράει εκατοντάδες χιλιάδες ανυπότακτους αγωνιστές, ηρωικά κατορθώματα απίστευτα. Ανάμεσά τους και μη κομμουνιστές βεβαίως. Ομως, κάποια συμπεράσματα έχουν την αξία τους. Αυτοί που πολέμησαν για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και το δίκιο του λαού, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν άνθρωποι από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη φτωχή αγροτιά, τους βιοπαλαιστές, την εργατική τάξη που βγήκε στο προσκήνιο τις τελευταίες 10ετίες του 19ου αιώνα και πιο μαζικά, πιο διακριτά από το 1918 και μετά, όταν ιδρύθηκε το δικό της κόμμα, το ΚΚΕ.

Κάθε χρόνο που γιορτάζουμε μια εθνική επέτειο, την 25η Μάρτη, την 28η Οκτώβρη, όλα τα κόμματα, κυβερνητικά και μη, σε υψηλούς τόνους αναφωνούν για την "εθνική ενότητα" που πραγματοποιείται σε περιόδους που απειλήθηκε και προσβλήθηκε η εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Οχι, κύριοι, μπορεί στην καθημερινή πολιτική διαπάλη να μην είναι πάντα πρακτικό να επικαλείται κανείς ιστορικά γεγονότα. Αλλά όταν μιλάμε για ιστορία, όταν γίνεται λόγος για επετείους, ε, τότε δεν μπορεί, κύριοι, να υπάρξει λήθη και ασυλία για τη στάση που κράτησε η αστική τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης και στα μετακατοχικά επίσης χρόνια. Για έναν ακόμα λόγο: Γιατί και σήμερα η αστική τάξη δεν πρόκειται ποτέ, ως τάξη, να πάρει συνεπή θέση στην υπεράσπιση του λαού, ακόμα και σε περιόδους ξενικής κατοχής. Μπορεί κάποια πρόσωπα, κάποιες ομάδες να κρατήσουν μια θετική στάση, αλλά η αστική τάξη δεν πρόκειται να αναδειχτεί σε ηγετική, πρωτοπόρα δύναμη ούτε και στην περίπτωση που απειλείται η εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Η Ιστορία και τα γεγονότα του '40 και '41 ως το '44, αλλά και η κατοπινή, ένα πράγμα δείχνουν. Οτι ακόμα και αν η αστική τάξη αποφασίσει να πάρει μέρος σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αυτό θα το κάνει ως μέλος μιας ομάδας ιμπεριαλιστικών κρατών εναντίον άλλων, για τα δικά της συμφέροντα. Η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών των αστικών κομμάτων ενεργοποιούνται στις πιο ασφαλείς γραμμές του αγώνα, μόνο και μόνο για να παρεμποδίσουν τη μετατροπή του απελευθερωτικού αγώνα σε αγώνα ταξικό, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού από τον εγχώριο εκμεταλλευτή. Για να ξανακάτσουν στο σβέρκο του λαού με κάθε τρόπο. Εκμεταλλεύονται λάθη του λαϊκού αγώνα, ώστε να ξεχαστεί η προδοσία τους, όπως συνέβη την περίοδο του '44 στη χώρα μας.

Η παγκόσμια ιστορία έχει δείξει, στις συνθήκες του αποικιοκρατικού συστήματος, ότι η αστική τάξη ενθαρρύνει και παρακινεί λαϊκά κινήματα να διεκδικήσουν τη χειραφέτηση από τον αποικιοκράτη, με ένα στόχο: Με το αίμα του λαού να κατοχυρώσει τα δικά της ταξικά δικαιώματα.

Σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, τα φαινόμενα επιβεβαιώνουν τις παραπάνω εκτιμήσεις.

Οι τοπικοί πόλεμοι που ξέσπασαν στις αρχές της 10ετίας του '90 και που συνεχίζονται και στις μέρες μας, πόλεμοι που εκφράζουν τις αντιθέσεις των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο των αγορών, θύματά τους έχουν τους λαούς, που βλέπουν τα παιδιά τους να χύνουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

Τα αστικά κόμματα στον τόπο μας, αλλά και όσοι έχουν συμβιβαστεί με το σημερινό πολιτικό σύστημα, μιλάνε για τη σημασία της εθνικής ή λαϊκής ενότητας μπροστά σε απειλές και κινδύνους.

Φέρνουν παράδειγμα πάντα τον αγώνα που ξεκίνησε το 1821, τους Βαλκανικούς πολέμους, την Κατοχή, ή ακόμα και τη δικτατορία. Και καταλήγουν ότι η εθνική ενότητα είναι που νίκησε, είναι το όπλο μας.

Οχι, κύριοι, εθνική ενότητα, όπως την εννοείτε, δεν υπήρξε σε κανέναν απελευθερωτικό ή γενικότερα κοινωνικό αγώνα, σε κανέναν ανάλογο, σύγχρονο αγώνα. Η ταξική διάσταση, η ταξική πάλη εκδηλώνεται με τη μια ή την άλλη μορφή στη διάρκεια των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Αλλα είναι τα συμφέροντα του λαού, άλλα της αστικής τάξης ως προς το χαρακτήρα της έκβασης.

Είπαμε πολλά αυτή τη χρονιά για την ιστορία και το ρόλο του Κόμματος, για την αντοχή του στις πιο δύσκολες φάσεις και στροφές του αγώνα, για το ρόλο του σε περίοδο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δικτατορίας και στρατιωτικών νόμων.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε δεξιά και αριστερά ότι οι θυσίες μέχρι θανάτου, η αυταπάρνηση, η καταπολέμηση κάθε πνεύματος προσωπικής φιλοδοξίας και ατομισμού, είναι υψηλές αξίες, αλλά σήμερα, τάχα, είναι ξεπερασμένες. Γιατί η μάχη κρίνεται, τάχα, με άλλα μέσα, με τη διπλωματία, με την πειθώ, με την εξυπνάδα, με τη γνώση, μέσα από το διάλογο και την καλή λειτουργία των αστικών θεσμών, με την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και διάφορα άλλα.

Οχι, κύριοι, την περηφάνια μας για τα ηρωικά 90χρονα του ΚΚΕ, για τη δράση μας που απέσπασε σημαντικές κατακτήσεις στην πορεία του αγώνα, για τις θυσίες, δεν πρόκειται να την κρεμάσουμε σε κορνίζα. Δεν πρόκειται να τα μετατρέψουμε σε μια νοσταλγία για ένα παρελθόν που δεν έχει καμιά αξία σήμερα. Η προσφορά του ΚΚΕ δεν είναι το μουσείο, είναι οδηγός τιμής, είναι δίδαγμα, είναι μάθημα. Για να γίνουμε καλύτεροι, πιο ικανοί μαχητές στον αγώνα για το σοσιαλισμό, στον καθημερινό αγώνα για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων, των νέων, των παιδιών, των γυναικών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα.

Η συνέπεια, το θάρρος, η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, η ευαισθησία για τα βάσανα του λαού, η αλληλεγγύη με τους λαούς της Γης που υποφέρουν, η ανιδιοτέλεια, η προσωπική θυσία, η κομμουνιστική αξιοπρέπεια, είναι αξίες που απαιτούνται καθημερινά, σε κάθε φάση και στροφή του κινήματος, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, όσο υπάρχει η ταξική εκμετάλλευση, και παραπέρα στον αγώνα για το σοσιαλισμό, για την οικοδόμησή του.

Η ζωή μάς έχει διδάξει ότι η αναμέτρηση με τις δυσκολίες, η αναμέτρηση με το φόβο, η πάλη ανάμεσα στο συλλογικό και το ατομικό δεν προκύπτουν μόνο σε περιόδους πολέμων, δικτατορίας, αλλά και σε συνθήκες λιγότερο ή περισσότερο ειρηνικές, σε συνθήκες που το κίνημα είναι αδύνατο, είναι σε στασιμότητα ή υποχώρηση. Στο ίσιωμα μπορείς να κάνεις, αν δεν προσέξεις, περισσότερα λάθη, απ' ό,τι στην ανηφόρα, μπροστά στον γκρεμό, στο δύσβατο δρόμο, στην απρόσιτη κορυφή.

Εχουμε πολλές αποδείξεις γι' αυτό και από το παλαιότερο και το πιο πρόσφατο παρελθόν. Πόσοι κομμουνιστές που είχαν γλιτώσει παρά τρίχα το θάνατο, με παρελθόν ηρωικό, λύγισαν κάτω από το βάρος του κύματος της αντεπανάστασης που έπληξε την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Τα στερνά λοιπόν τιμούν τα πρώτα.

Ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ικανότητα επαγρύπνησης και πρόβλεψης.

Ποτέ δεν πρέπει να σταματάμε να εξετάζουμε αντικειμενικά, χωρίς υποκειμενισμό, μακριά από ωραιοποιήσεις αλλά και μηδενισμό, τη δουλειά μας, τα αποτελέσματα, αναλύοντας σωστά τις αντικειμενικές συνθήκες και το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο χρυσούς κανόνας για το Κόμμα μας είναι η ανανέωση των γραμμών του με νέο αίμα από την εργατική τάξη, ώστε να βελτιώνεται συνεχώς η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος, να αντιπροσωπεύονται στις γραμμές του και στα όργανα όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης, τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, εκείνοι δηλαδή που φύσει και θέσει δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Σύντροφοι, δικαιολογημένα τιμώντας και γιορτάζοντας τα 90χρονα της ιστορίας του Κόμματος, νιώσαμε ικανοποίηση και περηφάνια, χωρίς βεβαίως αυταρέσκεια, για το γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και στο διεθνές κίνημα, υπάρχει μαρξιστικό - λενινιστικό ΚΚΕ, σε ανοδική πορεία, ώριμο και ατσαλωμένο, καθώς στάθηκε στητό, ορθό στην πιο δύσκολη φάση της σύγχρονης ιστορίας, αν όχι και όλης της 90ετίας, στη φάση του παγκόσμιου πισωγυρίσματος με τη νίκη της αντεπανάστασης. Οταν μια σειρά ιστορικά Κομμουνιστικά Κόμματα, με θετικές παραδόσεις, με περγαμηνές, δεν τα κατάφεραν, λύγισαν, έπεσαν για τα καλά και δυστυχώς οριστικά στην αγκαλιά του οπορτουνισμού. Γιατί συνεχίσαμε τις πιο καλές παραδόσεις του Κόμματός μας, να μπαίνουμε μπροστά στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, για την ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Είμαστε περήφανοι γιατί καταφέραμε να είμαστε στους καθημερινούς αγώνες, να μελετάμε τα λαϊκά προβλήματα, να επεξεργαζόμαστε θέσεις, και την ίδια ώρα να μην αφήνουμε κατά μέρος μια μεγάλη υποχρέωση που αναλάβαμε αμέσως μετά την κρίση, στο 14ο Συνέδριο του Κόμματός μας, να δώσουμε απαντήσεις, να συμβάλουμε στη μελέτη των αιτιών νίκης της αντεπανάστασης.

Το 1995 δώσαμε τις πρώτες απαντήσεις και τους προβληματισμούς, αναδείξαμε το ρόλο του ιμπεριαλισμού στην περικύκλωση, στην υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενός πρωτόγνωρου, τιτάνιου έργου, χωρίς να υπάρχει προηγούμενη πείρα και αναλυτικό σχέδιο.

Τώρα, με τις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο, κάνουμε ένα μεγάλο, τολμηρό αλλά μελετημένο και πολυβασανισμένο σε εξέταση βήμα. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τους αντικειμενικούς παράγοντες που επέδρασαν στη σύνθετη πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στρέφουμε την προσοχή μας στον υποκειμενικό παράγοντα, την εργατική εξουσία, το κόμμα, εξετάζοντας όλη την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από το 1917 μέχρι την ανατροπή. Η "περεστρόικα" ήταν το όχημα της αντεπανάστασης, όμως από την πρώτη στιγμή είδαμε ότι πρέπει να μελετήσουμε το έδαφος πάνω στο οποίο εμφανίστηκε και πέτυχε τους στόχους της η λεγόμενη περεστρόικα.

Ο ταξικός αντίπαλος, με τους πολιτικούς του εκπροσώπους, ο οπορτουνισμός, που δε μας συγχώρεσε ότι αντέξαμε, συγκεντρώνει τα πυρά του στο κείμενο για το σοσιαλισμό. Και όπως πάντα, κρύβει τους πραγματικούς του στόχους και τις διαθέσεις του με ένα προπέτασμα καπνού. Γράφουν και ξαναγράφουν ότι η μακρόχρονη μελέτη που το ΚΚΕ έκανε, ένα στόχο είχε, την αποκατάσταση του Στάλιν. Και εντείνεται η σταλινολογία, που δεν έχει καμιά σχέση με κριτική αποτίμηση ή έστω καλοπροαίρετη διαφωνία.

Νομίζουν ότι μπορεί να ξεγελάσουν σήμερα όλους εκείνους που είναι σε θέση να καταλάβουν τι λένε οι Θέσεις, με την προϋπόθεση της χωρίς προκατάληψη μελέτης και κριτικής αποτίμησής τους.

Η επίθεση που γίνεται στο ΚΚΕ γίνεται μόνο στο όνομα του Στάλιν. Αυτό που δε μας συγχωρούν είναι ότι παρά την κριτική μας στάση, δεν απαρνούμαστε την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, την ανωτερότητά του απέναντι στον καπιταλισμό. Δε μας συγχωρούν ότι δεν υποκύψαμε στις πιέσεις τους να βγάλουμε από το πρόγραμμά μας την ανάγκη της ανατροπής του καπιταλισμού. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που δεν τους αρέσει είναι ότι παλεύουμε η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει σοσιαλιστική. Δεν τους αρέσει να υπερασπιζόμαστε την εργατική εξουσία έναντι της αστικής. Ξέρουν καλά ότι εμείς υπερασπιζόμαστε την περίοδο 1917 ως το 1940, ανεξάρτητα αν κάπου έγιναν υπερβολές, ή αν ορισμένα ζητήματα ήθελαν περισσότερη μελέτη, για ένα κυρίως ζήτημα, ότι την περίοδο αυτή νίκησε η σοβιετική εξουσία τον ταξικό της αντίπαλο που μετά την ήττα του έγινε ακόμα πιο επικίνδυνος, ότι εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε ο σοσιαλισμός στη δική του βάση, ότι εκείνη την περίοδο προχώρησε η κολεκτιβοποίηση. Αν η κολεκτιβοποίηση είχε μείνει στα χαρτιά, αν δηλαδή είχε μείνει άθικτη ή δυνατή η τσιφλικάδικη και κουλάκικη ιδιοκτησία, δεν είναι βέβαιο ότι η Σοβιετική Ενωση θα μπορούσε να παίξει το ρόλο που έπαιξε στην ήττα του φασισμού, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επίθεση που γίνεται στο ΚΚΕ από τους απολογητές του καπιταλισμού γίνεται ακριβώς γιατί ασκούμε κριτική στη διάδοση και εφαρμογή αγοραίων απόψεων στις συνθήκες του σοσιαλισμού, που αδυνάτισαν το σύστημα, και άφησαν χώρο για να εξελιχθούν λαθεμένες απόψεις σε αντισοσιαλιστικές.

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε συγχρονισμένα στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία, στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι συνέπειές της στην Ελλάδα, μας βρήκαν, ως Κόμμα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά έτοιμους να παρέμβουμε σε όλα τα επίπεδα. Από την πρώτη στιγμή αποκαλύψαμε με στοιχεία και επιχειρήματα ότι η κρίση αφορά την καπιταλιστική οικονομία, δείχνει τη δυσκολία να αναπαράγεται το κοινωνικό κεφάλαιο, να πραγματοποιείται διευρυμένη αναπαραγωγή και κερδοφορία με τον ίδιο τρόπο που γινόταν πριν. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης συναντήθηκαν για μια ακόμη φορά σε ένα κρίσιμο σημείο. Τα έβαλαν με τους τραπεζίτες, με τους υψηλόμισθους διευθυντές και συμβούλους των τραπεζών, τα έβαλαν με την ανικανότητα των τραπεζών να δανείζουν χωρίς επισφάλεια. Και τι δεν ακούσαμε από όλους αυτούς, με ένα σκοπό πολύ διαφανή: Να σώσουν στα μάτια της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που αναπτύσσονται στον κύκλο που ακολουθεί η διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες σφαίρες κυκλοφορίας του κεφαλαίου.

Μόνο άσφαιρα πυρά βγήκαν από τα προπαγανδιστικά όπλα που διαθέτουν σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές. Οτι πέθανε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης. Το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο αναγορεύεται στο νέο μοντέλο διαχείρισης. Οταν μας λένε ότι πρέπει να φύγει η ΝΔ όσο γίνεται πιο γρήγορα, ένα πράγμα εννοούν, να ξαναγίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ γιατί τάχα συνιστά την απάντηση στην αυξανόμενη φτώχεια και ανεργία, γιατί τάχα θα ξαναζήσουμε στιγμές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πάντα, είναι "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", φτερό στον άνεμο κυριολεκτικά.

Η παγκόσμια κρίση θα φέρει έτσι και αλλιώς σοβαρά πλήγματα και στους εργαζόμενους αλλά και στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Θα φέρει ανακατατάξεις, αλλά και νέα αντιδημοκρατικά, κατασταλτικά μέτρα προκειμένου να τσακίσουν το ανερχόμενο λαϊκό κίνημα.

Από την πρώτη στιγμή που τα σύννεφα της κρίσης μαζεύτηκαν και σκοτείνιασαν τον ουρανό δράσαμε σε δύο βασικά μέτωπα, διαλεκτικά δεμένα μεταξύ τους. Στο μέτωπο της ιδεολογικής αντεπίθεσης με κύριο στόχο την ανάκαμψη του κινήματος της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη κοινών δράσεων εργατοϋπαλλήλων, μικρών επιχειρηματιών, μικροπαραγωγών αγροτών, τον κορμό δηλαδή των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, και την κοινή τους δράση με το κίνημα της νεολαίας, των γυναικών και κάθε άλλο κίνημα που αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική επιδρομή.

Αναδείξαμε ένα σύνολο συγκεκριμένων αιτημάτων και στόχων πάλης ώστε να αποκρουστεί το νέο κύμα των αντιδραστικών μέτρων, για τις απολύσεις και την προστασία των ανέργων, για τη λαϊκή στέγη, για τους δανειολήπτες και τα θύματα των καταναλωτικών καρτών, για το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, για το φορολογικό και τους φόρους, άμεσους και έμμεσους, που βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα, για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, για τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, για τα πιεστικά προβλήματα των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων. Αναδείξαμε ένα ολόκληρο πακέτο κοινωνικών έργων και εγκαταστάσεων, κοινωνικής υποδομής, που δημιουργούν και νέες θέσεις εργασίας, ενώ υπηρετούν χρόνιες κοινωνικές ανάγκες. Βεβαίως, με τις προτάσεις μας παίρνουμε υπόψη τα οξυμένα προβλήματα, τον κίνδυνο να επέλθει άμεσα μια νέα επιδείνωση, αλλά και το συσχετισμό δύναμης, αλλά και το μόνο ρεαλισμό που σήμερα αντέχει η κατάσταση, τα μέτρα αυτά να έχουν και έχουν αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα. Δεν υπάρχει περίπτωση, σε περίοδο μάλιστα κρίσης, τα μονοπώλια να πάρουν επάνω τους τις συνέπειες της κρίσης. Τώρα θα γίνουν πιο επιθετικά, πιο βάρβαρα.

Αυτήν την κρίσιμη ώρα αποκαλύπτονται πολλά. Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις προτάσεις του ΣΕΒ. Και ο ΣΕΒ δεν έχει σε τίποτε να φοβηθεί από τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτήν την ώρα οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα τα πιο φτωχά τμήματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, οι άνεργοι, οι νέοι και οι γυναίκες, που θα γίνουν ο πρώτος σταθμός της νέας επίθεσης, πρέπει να δουν καθαρά πως εξελίσσεται και μια άλλη πλευρά της πολιτικής ζωής.

Μέχρι πριν λίγους μήνες οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το μεγαλύτερο μέρος της αστικής τάξης παρέμεναν σταθεροί υπερασπιστές της κυβέρνησης της ΝΔ, βλέποντας μάλιστα τη βαθιά κρίση που περνούσε το ΠΑΣΟΚ. Λοξοκοίταζαν και σε κυβερνήσεις συνεργασίας, προσβλέποντας στη συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑ.Ο.Σ., αλλά ο ρεαλισμός τους ωθούσε σε φιλικά βλέμματα προς τη ΝΔ. Κριτική της έκαναν γιατί πάντα οι επιχειρηματίες φοβούνται την πίεση που μπορεί να δεχτεί μια κυβέρνηση από το λαϊκό κίνημα, υπό το φόβο της εκλογικής ήττας. Η κριτική τους είχε στόχο να ασκείται συνεχής πίεση, ώστε η ΝΔ να μην καθυστερήσει το νέο κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, το νέο κύμα των αντεργατικών, αντιλαϊκών, αντιαγροτικών μέτρων.

Τώρα αλλάζουν συμπεριφορά. Βλέποντας τη φθορά της κυβέρνησης, βλέποντας ότι έχει γίνει στόχος της λαϊκής αγανάκτησης, τώρα κάνουν πίσω, συμβάλλουν με τη στάση τους να κρυφτούν οι όποιες εσωτερικές αντιπαραθέσεις υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ, τώρα στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ. Με πλάγιους τρόπους και κυρίως με τα διατεταγμένα ή νεοστρατολογημένα "παπαγαλάκια" επιχειρούν να πείσουν το λαό ότι το ΠΑΣΟΚ είναι εναλλακτική λύση. Οτι μπορεί η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση να αποδειχθεί κοινωνικότερη από τη φιλελεύθερη.

Το ΠΑΣΟΚ παίρνει αέρα, συσπειρώνεται και επιτίθεται, με κύριο μοτίβο ότι "εμείς θα είμαστε καλύτεροι".

Εδώ βρίσκεται και η μέγιστη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, του οργανωμένου οπορτουνισμού του ΣΥΝ. Οση κριτική και αν κάνει στο ΠΑΣΟΚ, στην πραγματικότητα σιγοντάρει την επιστροφή του στην κυβέρνηση, αφήνοντας σκοπίμως ανοιχτό το θέμα σε ποια στιγμή ή ποια φάση θα πει το μεγάλο ΝΑΙ στην είσοδό του στην κυβέρνηση, που μάλιστα θα το κάνει παρά τις επιφυλάξεις του, αλλά με ένα στόχο, να υπηρετήσει το λαό! Με λίγα λόγια, θα εμφανιστεί ως το κόμμα της θυσίας. Είναι ένα σενάριο πολύ κοντά στην πραγματικότητα.

Εδώ, βέβαια, κρίνεται και ο ΛΑ.Ο.Σ., που βεβαίως του αναγνωρίζουμε την κυνική ειλικρίνεια ότι λέει "είμαι έτοιμος να πάω με τον Καραμανλή αλλά δε μου πέφτει και λίγο να πάω και με τον Παπανδρέου", δηλαδή για το ΛΑ.Ο.Σ. δύο πόρτες έχει ο δρόμος προς την κυβέρνηση.

Η ΝΔ αποδείχτηκε εναλλακτική δύναμη στη φθορά του ΠΑΣΟΚ, και τώρα το ΠΑΣΟΚ λανσάρεται ως εναλλακτική δύναμη στη φθορά της ΝΔ.

Και τα δύο κόμματα, καθένα στην ώρα του, αποδεικνύονται εναλλακτική δύναμη σωτηρίας για το σύστημα, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Τις θέσεις, τα αιτήματα που εμείς στηρίζουμε, τα έχουμε απευθύνει και στην κυβέρνηση, πολλές φορές μέσα στη Βουλή, στα κορυφαία συνδικαλιστικά όργανα. Και απερρίφθησαν ασυζητητί. Μερικοί μάλιστα δεν κάνουν τον κόπο να μας πουν γιατί απλά επαναλαμβάνουν τη γνωστή καραμέλα περί απομονωτισμού, περί δογματισμού, και βεβαίως περί σταλινισμού. Κοιτάνε πίσω, όπως κοιτάει πίσω και η ίδια η πολιτική τους, δεν μπορούν και δε θέλουν να δουν ότι μέσα από κάθε κρίση αυτό που είναι πασιφανές είναι τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Γι' αυτό και τις θέσεις, τα αιτήματα, τις προτάσεις μας τις απευθύνουμε στο λαό, στα μαζικά κινήματα, στις μαζικές οργανώσεις, στους αριστερούς που δε λύγισαν και είναι πολλοί, στους ριζοσπάστες που αναζητούν διέξοδο, σε όλους τους εργάτες και τις εργάτριες, γενικότερα στους μισθωτούς, στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Δε φθάνει να προτείνεις, δε φθάνει να αναλύεις, δε φθάνει να καταγγέλλεις. Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται οργάνωση και αναδιοργάνωση, ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, πρωτοβουλίες του εργατικού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό για να αναπτυχθεί δράση συμμαχίας με τους μικρούς επιχειρηματίες και την αγροτιά.

Τώρα αρχίζουν τα πιο δύσκολα και τα πιο σύνθετα, γιατί τώρα μεγαλώνουν οι απαιτήσεις απέναντι στο ΚΚΕ. Δεν αρκεί η περηφάνια για την ιστορία μας, δεν αρκεί καν ο σεβασμός και η τιμή γι' αυτήν τη σπουδαία ιστορία. Η ιστορία γράφεται κάθε μέρα, κρινόμαστε κάθε μέρα.

Η πολιτική του Κόμματος, οι θέσεις του, οι προβλέψεις του έχουν επιβεβαιωθεί. Αυτό αποτελεί βάση για αυτοπεποίθηση.

Είμαστε πιο έμπειροι και ατσαλωμένοι. Είμαστε πρωτοπόροι μαχητές. Αλλά η πρωτοπορία, η κάθε πρωτοπορία κρίνεται από την επιμονή της, από τη στοχοπροσήλωσή της, από την ικανότητα να διευρύνει συνεχώς τους δεσμούς της με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό, από την ικανότητά της να συσπειρώνει, να οργανώνει, να εμπνέει ευρύτερες λαϊκές μάζες να παίρνουν ενεργό μέρος στην οργάνωση της πάλης.

Ρίχνουμε το βάρος μας στο κοινωνικό μέτωπο, γιατί από εκεί θα ανοίξει ο δρόμος για αλλαγή συσχετισμού δύναμης, για πολιτικές διεργασίες που μπορεί να φέρουν στην επιφάνεια νέες πολιτικές δυνάμεις, ριζοσπαστικές, διατεθειμένες να συγκρουστούν σε όλα τα μέτωπα με τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Ενισχύουμε τα φύτρα του Μετώπου, στηρίζουμε και διευρύνουμε τις συσπειρώσεις που υπάρχουν, συμβάλλουμε σε νέες μορφές συσπείρωσης. Παραμένει επιτακτική ανάγκη να χτιστεί το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, που θα δώσει δύναμη και προοπτική στη λαϊκή εξουσία.

Ο ιμπεριαλισμός είναι δυνατός όχι όμως και ανίκητος.

Ο ιμπεριαλισμός είναι επικίνδυνος γι' αυτό το λαϊκό κίνημα, το παγκόσμιο κίνημα των λαών πρέπει να του κόψει τη φόρα, να τον απειλήσει.

Αντεπίθεση παντού, στον ιδεολογικό - πολιτικό, στο μαζικό, στον οργανωτικό τομέα.

Επαγρύπνηση, γιατί ο αυταρχισμός θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο σε βάρος του λαϊκού κινήματος, σε βάρος του ΚΚΕ.

Η καλύτερη επαγρύπνηση είναι η ιδεολογικοπολιτική ενότητα του Κόμματος, η συλλογικότητά του, η κοινωνική του σύνθεση, η βοήθεια και στήριξη στην ΚΝΕ, η δράση για τα προβλήματα της νεολαίας και των γυναικών. Η ασυμβίβαστη στάση απέναντι στις πιέσεις και στις παγίδες του αντίπαλου, η αντοχή στην ιδεολογική πίεση, η ιδεολογική αντεπίθεση, απέναντι στην αστική ιδεολογία αλλά και στο ρεφορμισμό και οπορτουνισμό που δηλητηριάζει και αποδυναμώνει το κίνημα.

Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει γερές, μαζικές ΚΟΒ στους κλάδους, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις επιχειρήσεις, σημαίνει περισσότεροι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, συνεργαζόμενοι στα όργανα του κινήματος, παντού, στο λαό και στη Βουλή.

Οσο πιο ισχυρό και καλά οργανωμένο είναι το ΚΚΕ στην εργατική τάξη και στο κίνημά της τόσο πιο αποτελεσματική θα γίνεται η κοινωνική συμμαχία, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να κτιστεί το Μέτωπο.

Ηδη μετράμε 90 χρόνια και λίγες μέρες. Από εδώ και εμπρός θα πρέπει να μετράμε τη μία μέρα με κριτήρια μήνα».