«Δεν αντέχει η ελληνική οικονομία να κάνει πάλι πολιτική (σ.σ. παροχών) με δανεικά». Το αιώνιο παραμύθι αναμασάει μονότονα η κυβερνητική προπαγάνδα, με πρώτο και καλύτερο τον Γ. Αλογοσκούφη, κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη λαϊκή δυσαρέσκεια και το αμείλικτο ερώτημα τι θα κάνει για τη στήριξη του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος. Μπορεί να ακούγεται αγέρωχη η παραπάνω «απάντηση», ωστόσο δεν παύει να είναι ένα τερατώδες ψέμα. Οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις κατέφευγαν στο δανεισμό είτε για να σώσουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που είχαν χρεοκοπήσει αναλαμβάνοντας τα «χρέη» τους είτε για εξοπλισμούς που υπηρετούν τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, είτε, όπως τώρα, για τη «θωράκιση» του τραπεζικού συστήματος... Αυτός είναι ο λόγος που ο δανεισμός της χώρας έχει φτάσει σήμερα σε δυσθεώρητα ύψη ώστε να χρειάζονται 53 δισ. ευρώ το 2009 για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν κατέφυγαν στο δανεισμό για να κάνουν κοινωνική πολιτική. Οι εργαζόμενοι έπαιρναν κάθε χρόνο ένα ελάχιστο μερίδιο από τον εγχώριο παραγόμενο πλούτο, με αποτέλεσμα οι μισθοί να χάνουν διαρκώς έδαφος έναντι των κερδών στη συνολική κατανομή.