Στις 16 και 17 του Δεκέμβρη, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μπαίνει σε συζήτηση και ψηφοφορία η «Εκθεση Σέρκας». Πρόκειται για την έκθεση, που στόχο έχει να εξωραΐσει την οδηγία που διαμόρφωσαν οι υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ και η Κομισιόν για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Η Εκθεση έχει ήδη υπερψηφιστεί στις 5 του Νοέμβρη στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με τη θετική μάλιστα ψήφο όλων των ελληνικών κομμάτων, εκτός από του ΚΚΕ. Τι ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Δέχτηκαν να συνεχίσει να υπάρχει η λεγόμενη «ρήτρα αυτοεξαίρεσης» από το 48ωρο, δίνοντας στο κεφάλαιο μια τριετία ακόμα για να ξεζουμίζει με 65ωρα τους εργάτες και παράλληλα να συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις για καθολική και άνευ όρων ισχύ της ρήτρας. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι οπορτουνιστές πανηγυρίζουν μάλιστα, επειδή πέτυχαν περιορισμούς στην εφαρμογή του 65ωρου. Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Το κεφάλαιο παίρνει αυτό που θέλει, τη νομιμοποίηση, δηλαδή, του 65ωρου και την ίδια ώρα οι πολιτικοί εκφραστές του αναλαμβάνουν να εξωραΐσουν, να κάνουν περισσότερο εύπευτη τη βαθιά αντεργατική στρατηγική του, όπως αυτή εκφράζεται και στο ζήτημα της οργάνωσης του χρόνου εργασίας.

Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν μια έκθεση που νομιμοποιεί το σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό». Θριαμβολογούν μάλιστα ότι πέτυχαν μια διατύπωση τέτοια που μπορεί να διασφαλίσει ότι και οι δύο αυτές περίοδοι θα μετριούνται σαν εργάσιμος χρόνος. Είναι προκλητικοί. Από τη μια νομιμοποιούν το σπάσιμο του χρόνου εργασίας, γυρνώντας την εργατική τάξη αιώνες πίσω και την ίδια ώρα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι το κεφάλαιο πρόκειται ποτέ να παραιτηθεί από το να χαρακτηρίσει τον «ανενεργό» χρόνο σαν μη εργάσιμο και να μην τον πληρώνει.

Ακόμα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας την «Εκθεση Σέρκας», δέχτηκαν την επέκταση της περιόδου αναφοράς της διευθέτησης στους 12 μήνες, δίνοντας τη δυνατότητα στο κεφάλαιο για μεγαλύτερο χρόνο να κερδίζει από την εναλλαγή περιόδων εργασιακής υπεραπασχόλησης και υποαπασχόλησης. Ολα τα παραπάνω θα βρεθούν στο κέντρο της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε δέκα μέρες. Κάθε πολιτική δύναμη είναι υπόλογη απέναντι στους εργαζόμενους και κρίνεται από τη θέση και την ψήφο της. Κάθε κόμμα έχει δώσει σημεία γραφής για το πώς αντιλαμβάνεται τα εργατικά συμφέροντα και πώς παλεύει για την υπεράσπιση και τη διεύρυνσή τους.

Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτάζει τους εργαζόμενους στα μάτια και να λέει πως κανένα αντεργατικό νομοθέτημα δε νομιμοποιήθηκε με τη δική του ψήφο, σε οποιοδήποτε πόστο κι αν εμπιστεύτηκαν οι εργαζόμενοι τους κομμουνιστές. Το αντίθετο, μάλιστα. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η στρατηγική εναντίωση του ΚΚΕ στην πολιτική του ευρωμονόδρομου είναι αυτή που του δίνει τη δυνατότητα να πρωτοστατεί στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, την ώρα που τα άλλα κόμματα προσπαθούν με κάθε τρόπο να φτιασιδώσουν την Ευρωένωση, να αποτρέψουν τη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης.