«Υστερα από περίπου 10 χρόνια συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης, η Ανατολική Ευρώπη βυθίζεται στην πρώτη υπό καπιταλισμό ύφεση (...) Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης, από την Πολωνία έως τη Βουλγαρία, βρίσκονται αντιμέτωπες με τη χειρότερη κρίση τους από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, πριν από 20 χρόνια. Οι μετανάστες εργάτες τους επιστρέφουν στις εστίες τους, η ζήτηση για τις εξαγωγές τους μειώνεται διαρκώς, η βιομηχανική παραγωγή βρίσκεται σε στενό κλοιό, οι άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό περικόπτονται ή αναστέλλονται, η ανεργία και οι κοινωνικές αντιδράσεις αυξάνονται (...) Οι απαιτήσεις των δυτικοευρωπαϊκών τραπεζών απέναντι στην Εσθονία ισοδυναμούσαν με το 146% του ΑΕΠ της. Απέναντι στην Κροατία οι απαιτήσεις άγγιζαν το 128% του ΑΕΠ, στη Βουλγαρία το 76,4% του ΑΕΠ, ενώ στη Ρουμανία το 55%» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Είκοσι χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, οι "οικονομικές τίγρεις" της Ανατολικής Ευρώπης δεν υπάρχουν πια. Ο Τσώρτσιλ στην ιστορική ομιλία του στο Μιζούρι, το 1946, είχε πει: "Από το Στετίνο της Βαλτικής μέχρι την Τεργέστη της Αδριατικής, ένα σιδηρούν παραπέτασμα διασχίζει την ήπειρο" (...) Αυτή η δήλωση του Τσώρτσιλ θα μπορούσε να θεωρηθεί η ιδρυτική πράξη του Ψυχρού Πολέμου. Μετά τη λήξη του και την πτώση του Τείχους του Βερολίνου (...) κάθε επιχειρηματίας είχε πια το ελεύθερο να αναζητεί εργατικά χέρια αλλού με φθηνό κόστος. Τα έβρισκε στην Ασία, αλλά και στην Ανατολική Ευρώπη. Εργάτες που αρκούνταν σε έναν πενιχρό μισθό για να μην πεθάνουν από την πείνα (ακόμη και στην Τσεχοσλοβακία, που ήταν το "βιομηχανικό θαύμα" της σοβιετικής εποχής) (...) Οι λαοί ζούσαν με το ίδιο όνειρο: Πως αργά ή γρήγορα θα διαπίστωναν ότι η εργατική τάξη είχε γίνει κι αυτή άυλη όπως και το χρήμα και πως είχαμε γίνει όλοι μια μεγάλη κι ευτυχισμένη οικογένεια που λεγόταν μεσαία τάξη. Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη αυξανόταν και πλήθαινε. Και μάλιστα σε συνθήκες δουλείας (...) Η ομιλία του Τσώρτσιλ τελείωνε έτσι: "Μόνο η Αθήνα, η Ελλάδα με τις αθάνατες δόξες της, είναι ελεύθερη να αποφασίσει για το μέλλον της με εκλογές υπό βρετανική, αμερικανική και γαλλική επιτήρηση". Με παρόμοια επιτήρηση, οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες άφησαν πίσω τους το "σιδηρούν παραπέτασμα"...» (τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).