«Αγαπημένε μου Ζολιό, σου γράφω από τον Αη Στράτη.

Βρισκόμαστε δω πέρα, κάπου τρεις χιλιάδες

άνθρωποι απλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι

με μια τρύπια κουβέρτα στον ώμο μας

μ' ένα κρεμμύδι, πέντε ελιές κι ένα ξεροκόμματο φως στο

ταγάρι μας

άνθρωποι απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο

οι άνθρωποι που δεν έχουμε άλλο κρίμα στο λαιμό μας

εξόν μονάχα που αγαπάμε όπως και συ

τη λεφτεριά και την ειρήνη

*

Μάθαμε τώρα κάτι πράγματα απλά, πολύ απλά, πολύ σίγουρα

πως ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί

πως δεν είναι δίκιο άλλοι να βγάζουν το ψωμί κι άλλοι να

τρώνε το ψωμί

πως δεν είναι δίκιο να φτιάχνουν κανόνια και να λείπουν

τα αλέτρια - απλά πράματα

- δεν είμαστε σοφοί, Ζολιό,

απλά πράματα λέμε, πολύ απλά τα λέμε

πως αξίζει κανένας να ζει και να πεθαίνει

για τη λεφτεριά και την ειρήνη».

*

(από το «Γράμμα στο Ζολιό Κιουρί»)