Αναδημοσιεύουμε από τη στήλη του κ. Γιώργου Αγγελόπουλου, στα χτεσινά «Νέα»:

*

«Ο Αλέξις Γκαρσία Ιριμπάρ, γεννημένος στην Κούβα στην επαρχία του Γκουαντάναμο, πάσχει από συγγενή καρδιοπάθεια.

Είναι έξι ετών και αναγκάστηκε να υπο­βληθεί στις 9 Μαρτίου 2009 σε επέμβαση ανοικτής καρδιάς επειδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγόρευσε στις αμερικανικές εταιρείες NUMED, AGA και Boston Scientific να πουλή­σουν στην Κουβά τις συσκευές Amplatzer και Embolization Coil που επιτρέπουν να γίνεται στα παιδιά καθετηριασμός που αντικαθιστά τη χει­ρουργική επέμβαση, θα μπορούσα να αναφέρω 12 άλλες περιπτώσεις παιδιών ηλικίας 5 μηνών ως 13 ετών που υποβλήθηκαν σε παρόμοια ε­πέμβαση στη διάρκεια των τελευταίων 18 μη­νών.

Τα παιδιά της Κουβάς που πάσχουν από λεμφοβλαστική λευχαιμία και απορρίπτουν τα πα­ραδοσιακά φάρμακα, δεν μπορούν να λάβουν το αμερικανικό φάρμακο Elspar, που έχει δημιουρ­γηθεί ακριβώς για τις περιπτώσεις απόρριψης. Ως επακόλουθο, το προσδόκιμο ζωής τους μει­ώνεται και ο πόνος τους αυξάνεται. Η κυβέρνη­ση των ΗΠΑ απαγόρευσε στην εταιρεία Merck and Co. να που­λήσει το φάρμακο στην Κούβα.

Μετά την εκλογή του Προέδρου Ομπάμα, ο οικονομικός, ε­μπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός που εφαρμό­ζεται εναντίον της Κούβας δεν έχει υποστεί καμιά τροποποί­ηση. Παραμένει άθικτος.

Εξακολουθεί να αποτελεί μια πολιτική παράλογη που δημι­ουργεί ελλείψεις και πόνο, καθώς και μια μαζική, κατάφωρη και συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Σύμβαση της Γενεύης του 1948 τον κατατάσσει στην κατηγορία των πράξεων γενοκτονίας. Είναι ηθικά απαράδεκτος.

Ο αποκλεισμός είναι μια ενέργεια αλαζονι­κή και απολίτιστη. Πρόσφατα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εμπόδισε τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης να εμφανιστεί στην Κούβα. Οι Κου­βανοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να λάβουν καμιά αμοιβή για τις παραστάσεις τους ενώπιον του κοινού των ΗΠΑ. Πώς μπορεί κανείς να θε­ωρεί έγκλημα την καλλιτεχνική δημιουργία;

Ο οικονομικός αποκλεισμός δεν έχει πετύχει ούτε θα πετύχει το στόχο του που έγκειται στο να κάμψει το πατριωτικό φρόνημα του κουβανικού λαού. Ομως δημιουργεί ελλείψεις, περιορί­ζει την ανάπτυξή μας και επηρεάζει σοβαρά την οικονομία μας. Αποτελεί αναμφίβολα το κύριο ε­μπόδιο για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ είπαν πως οι ελλείψεις μας οφείλονται στο σύστημά μας. Ψεύδονται, ί­σως περισσότερο από άγνοια παρά από κακή πί­στη. Χάρη στο σύστημά μας αντισταθήκαμε επί 50 χρόνια και αναπτυχθήκαμε ξεπερνώντας τον αποκλεισμό. Αν είναι πεπεισμένοι ότι το σύστημά μας δεν λει­τουργεί, γιατί τότε έχουν ανάγκη τον αποκλεισμό;»...

*

(Αποσπάσματα από την ομιλία που εκφώνησε ο υπουργός Ε­ξωτερικών της Κούβας, Μπρούνο Ροντρίγκες Παρίγια, στις 28 Οκτώβρη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, με θέμα: «Η ανάγκη να αρθεί ο οικονομικός, εμπορικός και χρημα­τοπιστωτικός αποκλεισμός που εφαρμόζουν στην Κούβα οι Η­νωμένες Πολιτείες της Αμερικής». Το αίτημα για άρση του απο­κλεισμού διατυπώθηκε φέτος για 18η συνεχή φορά και υπερψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση με 187 ψήφους. Εναντίον ψή­φισαν τρεις: οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Παλάου).