Γενέθλια σήμερα κι εδώ και στο Αμέρικα. Εδώ ένα μήνα «πράσινη διακυβέρνηση» κι εκεί ένα χρόνο «black beauty». Εκεί μετράνε κάθε μέρα και καμιά πενηνταριά φέρετρα από τη φιλειρηνική πολιτική στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, εδώ έχουνε αναθέσει το μέτρημα στα «ΝΕΑ» που κάθε μέρα καταγράφουν και μια επαναστατική πράξη. Να δεις που κάποτε αυτά τα πρωτοσέλιδα θα είναι συλλεκτικά. Τόση επανάσταση πια.

Η χτεσινή - επανάσταση, ντε - ξεπερνά κάθε προηγούμενη: Αλλαξαν όνομα στο επίδομα θέρμανσης και τώρα θα ονομάζεται επίδομα αλληλεγγύης. Πώς λέγονται οι αστυνόμοι; Προστάτες του πολίτη. Ετσι και το επίδομα.

Ενα ευρώ και εννιά λεπτά τη μέρα, τόσο είναι. Αλλά στις τιβί με γουρλωμένα μάτια οι τελάληδες φώναζαν «δίνει ένα δισ στους φτωχούς, ένα ολόκληρο δισ. στους φτωχούς» και δόστου «ένα δισ. στους φτωχούς».

Πώς κάνουνε οι παπατζήδες στο δρόμο; «Τρέχουν» τα χαρτιά απ' το ένα χέρι στο άλλο έτσι που να χάνεις τον μπούσουλα. Αυτό που σου μένει είναι το ανακάτεμα, το κάτι γίνεται. Και ποντάρεις, το κορόιδο που πάντα χάνει, ενώ δίπλα σου ο κράχτης ο μιλημένος φωνάζει κέρδισα. Ε, αυτό ακριβώς γίνεται αυτές τις μέρες. Ανακατεύει χαρτιά η κυβέρνηση, φωνάζουν «κέρδισα» τα παπαγαλάκια, αλλά η δική σου τσέπη αδειάζει.

Βάλτα κάτω: Την ώρα που ακούς «κέρδισα ένα ευρώ», από την τσέπη σου φεύγουν 300 ευρώ φόρος μόνο για το κάρο. Και πού πάνε αυτά τα 300 ευρώ; Γίνονται «επιδότηση επενδύσεων» - έτσι τη λένε χρόνια τώρα την αρπαχτή.

Με μια άλλη ανάγνωση η χτεσινή ανακοίνωση για το ένα ευρώ σημαίνει πως έχει κλειστεί ήδη το «ντηλ», που θα 'λεγαν και οι φίλοι μας που γιορτάζουν επίσης σήμερα. Δηλαδή μια δράκα επιχειρήσεις δίνουνε την έκτακτη εισφορά για να δοθεί το 1 ευρώ στους φτωχούς και για αντάλλαγμα παίρνουνε φλουρί κωνσταντινάτο. Πώς θα γίνει αυτό; Ψάξε τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τη δουλειά με stage που είναι ανασφάλιστη, το Ασφαλιστικό που θα δίνει σύνταξη πείνας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ακριβοπληρωμένη από την τσέπη σου, τη μαθητεία που στο όνομα της πραχτικής εξάσκησης θα δουλεύουν τζάμπα οι νέοι κ.ο.κ. Ψάξε στα μεροκάματα που όλο και μικραίνουν κι έχεις την απάντηση.

Στο μεροκάματο. Εκεί είναι το κλειδί. Αυτό γίνεται όλο και πιο φτηνό, και από κει βγαίνει το κέρδος, αυτό είναι το φλουρί. Γι' αυτό ο τελάλης μιλά για 1 δισ. που δίνει η κυβέρνηση στους φτωχούς. Γιατί είναι πολλά, πάρα πολλά τα δισ. που δίνει η κυβέρνηση στο κεφάλαιο. Κι εδώ και στο Αμέρικα και στας Ευρώπας το ίδιο ακριβώς συμβαίνει.

Κι έτσι μεγαλώνει η οικονομική ανισότητα, που με τη σειρά της βαθαίνει τις διαφορές σ' όλο το φάσμα της ζωής. Τόσο που κανένας Ρομπέν των Δασών δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Αντίθετα, αργά αλλά σταθερά ξαναβγαίνει στην επιφάνεια εκείνο το παλιό και τόσο σύγχρονο αίτημα για την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών. Από την πάλη της πλειοψηφίας των εργατών και του λαού. Κι είναι αυτό ακριβώς που κάνει διάφορους Μανδραβέληδες να καταφεύγουν πια - για λογαριασμό της τάξης που ανήκουν - σε ανοιχτές απειλές: «Δες τι θα πάθεις αν επιμένεις». Οτι χρησιμοποιούν κάτι κραγμένες ιστορίες προβοκάτσιας σαν κι αυτή των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» για να εξασφαλίσουν συναίνεση στην καταστολή, δε μειώνει σε τίποτα την απειλή που εκτοξεύουν, αλλά και τον τρόμο που νιώθουν μπροστά στην πιθανότητα να τους δείξει με το δάχτυλο τεντωμένο, όχι κάποιος φρίκουλας, αλλά αυτή καθαυτή η ίδια η εργατική τάξη.

Οι αστοί ξέρουν τι γίνεται. Ξέρουν τι είναι αυτό που βράζει από κάτω. Καιρός να μάθουν και οι εργάτες πως αυτό που βράζει μέσα τους μπορεί να γίνει όπλο δυνατό όταν το οργανώσουν, όταν συγκεντρώσουν τη δύναμή τους, όταν κατευθύνουν τη βολή τους στον πραγματικό ταξικό αντίπαλο. Ο δρόμος είναι ένας. Τον έχει περιγράψει ήδη το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, τον περπάτησαν οι μπολσεβίκοι, τον ανιχνεύουν ξανά μύριοι όσοι όπου Γης. Εδώ, το ΚΚΕ...

Ασχετο: Το «Γκόλιο» στο χτεσινό τίτλο της στήλης ήταν μια ευγενική υπενθύμιση σε διάφορους τυμβωρύχους ότι τους βλέπουμε. Το Γκόλιο είναι εκείνη η κορφή του Γράμμου στην οποία τραυματίστηκε το καλοκαίρι του '48 ο Νίκος Μπελογιάννης και στην οποία δώσαμε ήδη το όνομά του.